Τα μαχητικά του Ισραήλ που απογειώθηκαν εχθές αργά το απόγευμα από βάσεις στα Νότια της χώρας χτύπησαν και πάλι συριακά εδάφη όπως και πριν από δύο ημέρες.
Το Ισραήλ που έχει βάλει «φωτιά» στα διπλωματικά και στρατιωτικά επιτελεία τόσο του Ιράν όσο και των ΗΠΑ με τις κινήσεις του και το «κρυφτό» αναφορικά με την επικείμενη επίθεση – απάντηση στην Τεχεράνη, ξεδιπλώνει και πάλι ένα κλιμακωτό σχέδιο στα πεδία.
Πριν από δύο ημέρες, όπως και εχθές το βράδυ, το Ισραήλ έπληξε στόχους στη Συρία. Το Τελ Αβίβ έχει ήδη ξεκινήσει με τον δικό του τρόπο την απάντηση και δεν σκοπεύει να ανοίξει τα χαρτιά του για τον τρόπο ή τα μέσα με τα οποία θα κλιμακώσει ακόμη μία επιχείρηση και όχι ένα μεμονωμένο χτύπημα. Η «απάντηση» ως απάντηση αυτή την φορά μπορεί να μην είναι ορατή «δια γυμνού οφθαλμού» αλλά αυτό καθόλου δεν αλλάζει τα αποτελέσματα που επιχειρεί – και τελικώς παράγει- στα πεδία το Ισραήλ. Το δόγμα της σημερινής του πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας έχει άλλωστε αποδειχθεί περίτρανα πως συμπυκνώνεται στο «ο πόλεμος δεν διεξάγεται πάντα με τους τρόπους που φανταζόμαστε».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Δαμασκό: Στόχος ο επικεφαλής της ειδικής ομάδας 4400 της Χεζμπολάχ
Το σχέδιο του Ισραήλ σήμερα φαίνεται να είναι να «ξεδοντιαστεί» όλο το δίκτυο του Ιράν σε χώρες με τις οποίες η Τεχεράνη έχει χτίσει τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια αγαστές σχέσεις και συμμαχίες. Η Συρία του Άσαντ, αλλά και του Πούτιν, είναι δεδομένα μία από αυτές. Οι βάσεις της Τεχεράνης και συγκεκριμένα αυτές που οι Φρουροί της Επανάστασης μαζί με στελέχη της Χεζμπολάχ έχουν στήσει εντός της Συρίας είναι αρκετές – μεγάλες και το σημαντικότερο κομβικής σημασίας για τον εφοδιασμό με χρήματα και όπλα της σιιτικής οργάνωσης στον Λίβανο. Χτυπώντας αυτά τα σημεία το Ισραήλ παράλληλα εξουδετερώνει και συστήματα τα οποία το Ιράν την περασμένη Τρίτη φαίνεται να ενεργοποίησε προκειμένου να χτυπηθεί με βαλλιστικούς πυραύλους η ισραηλινή επικράτεια από κοντινότερη απόσταση έστω κι αν αυτό αποκάλυψε τις θέσεις των πυραύλων.
Το ζήτημα είναι όταν το Τελ Αβίβ τελειώσει το πρώτο στάδιο της συγκεκριμένης επιχείρησης, κάτι που δεν θα αργήσει εάν αναλογιστούμε πως μέσα σε 15 ημέρες έχει εξαφανίσει την ηγεσία και την διαδοχή της Χεζμπολάχ, το τι θα περιλαμβάνει το «κυρίως πιάτο». Αυτό φαίνεται πως δεν το γνωρίζουν σήμερα με ακρίβεια ούτε οι Αμερικανοί οι οποίοι πιέζουν προκειμένου τα πυρηνικά του Ιράν να μη χτυπηθούν και να μην υπάρξει περαιτέρω κλιμάκωση στην ήδη εκτός ελέγχου κατάσταση. Πάνω σε αυτή την απόφαση, του πως θα χτυπηθεί η ίδια η Τεχεράνη, φαίνεται όμως πως εδράζεται και η νέα σημαντική αλλά και διαρκής κόντρα ανάμεσα σε Νετανιάχου και Γκάλαντ.
Εχθές ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, κάνοντας χρήση του Συνταγματικού του δικαιώματος απαγόρευσε στον υπουργό Άμυνάς του, να φύγει για τις ΗΠΑ εάν δεν ψηφίσει την πρόταση που ο Νετανιάχου προτάσσει. Για τον Γκάλαντ άλλωστε, φαίνεται πως κλήθηκε εσπευσμένα στο Τελ Αβίβ, και το χθεσινό υπουργικό συμβούλιο. Ανάμεσα στα όσα συζητήθηκαν φαίνεται να ήταν η στάση του κυβερνητικού εταίρου αλλά όχι και κομματικά ομόσταυλου Γκάλαντ όλο το τελευταίο διάστημα και για την ακρίβεια από τις αλυσιδωτές εκρήξεις βομβητών και μετά.
Ο υπουργός Άμυνας που πριν από έναν μήνα έφτασε πολύ κοντά στο να αποπεμφθεί και να αντικατασταθεί στην Κυβέρνηση Συνασπισμού, σήμερα φαίνεται πως έχει κερδίσει περισσότερα από όσα ο «Μπίμπι» μπορεί να διαχειριστεί ειδικά στο στρατιωτικό επιτελείο της χώρας. Την ίδια στιγμή υπάρχουν έντονοι «ψίθυροι» πως ο Γκάλαντ έχει συνταχθεί ανοιχτά με τις προτάσεις των ΗΠΑ πως σήμερα δεν είναι καλή συγκυρία για νέα κλιμάκωση και ολοκληρωτικό πόλεμο με την Τεχεράνη. Ο Νετανιάχου που δεδομένα πιέζεται προς την κατεύθυνση της εξαφάνισης του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης δεν έχει την πολυτέλεια να αποπέμψει έναν ξεκάθαρα επιτυχημένο και με μεγάλο εκτόπισμα δημοφιλίας υπουργό του.
Τελικώς την απόφαση θα την πάρει ο Νετανιάχου όπως έχει συμβεί εκατοντάδες φορές τον τελευταίο χρόνο. Αυτό που δεν θέλει ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ είναι να μην υπάρχει δίπλα του στην ευθύνη ένα ανάλογο διαμέτρημα καθώς οι ακροδεξιοί, εθνικιστές εταίροι του θεωρούνται από την κοινωνία αναλώσιμοι και έχουν «κάψει» τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος τον οποίο επί μήνες υπηρέτησαν στην αρχή ειδικά της κρίσης.
