Σε μια ομιλία στο International Student House στις 12 Ιουλίου, η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών Γουέντι Σέρμαν (Wendy Sherman) έδειξε τη μαγική σκέψη της κυβέρνησης Μπάιντεν απέναντι στο Ιράν. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νεντ Πράις, επέμεινε την περασμένη εβδομάδα ότι υπήρχε προθεσμία για τις διαπραγματεύσεις, αλλά αρνήθηκε επισήμως να πει εάν ήταν σε μία ημέρα ή σε πέντε χρόνια. Το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης κοροϊδεύει τώρα ανοιχτά μια τέτοια κενή επιθετικότητα, γράφει ο έγκριτος αναλυτής Δρ. Μάικλ Ρούμπιν για το 19fortyfive.
Εν τω μεταξύ, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν συνεχίζει ασυγκράτητο. Οι προοδευτικοί και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορούν να κατηγορήσουν τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ για την αποχώρησή του από το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης του 2015 (JCPOA), αλλά αυτό είναι λάθος για τρεις λόγους:
- Πρώτον, το Ιράν εξακολουθεί να υπόκειται στη Συμφωνία Διασφαλίσεων της Συνθήκης περί Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων. Το JCPOA δεν απάλλαξε το Ιράν από τις νομικές του δεσμεύσεις.
- Δεύτερον, η αύξηση του ιρανικού εμπλουτισμού δεν σημειώθηκε όταν ο Τραμπ αποχώρησε από το JCPOA, αλλά όταν η κυβέρνηση Μπάιντεν τερμάτισε την εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο. Εδώ, το χρονοδιάγραμμα του Ιδρύματος για την υπεράσπιση των δημοκρατιών είναι οριστικό.
- Τρίτον, το JCPOA δεν έκανε αυτό που είπαν οι Πρόεδροι Ομπάμα και Μπάιντεν.
Το ότι η ομάδα Μπάιντεν βασίζει τη στρατηγική της για το Ιράν στη φαντασία και όχι στην πραγματικότητα μπορεί γρήγορα να οδηγήσει στο χειρότερο σενάριο: όχι απλώς την απόκτηση πυρηνικών όπλων από το Ιράν - μια στιγμή που ο σύμβουλος του Ανώτατου Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ, Καμάλ Χαραζί, λέει ότι είναι τώρα ζήτημα πότε και όχι εάν - αλλά και μια σύγκρουση χωρίς τέλος που θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή.
Η ομάδα Μπάιντεν μπορεί να είναι αισιόδοξη για μια ιρανική πυρηνική έκρηξη. Ο Μπάιντεν πιθανότατα δεν θα είναι ζωντανός για να δει τις συνέπειές του. Ο ειδικός απεσταλμένος Ρόμπερτ Μάλεϊ (Robert Malley) δεν θεώρησε ποτέ την Ισλαμική Δημοκρατία απειλή. Μέσα από το πρίσμα της ηθικής του ισοδυναμίας, πιστεύει ότι το Ιράν έχει δικαίωμα σε πυρηνικό οπλοστάσιο. Η Σέρμαν, εν τω μεταξύ, πιθανότατα ιδιωτικά πιστεύει ότι η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις με το Ιράν δεν θα είναι χειρότερη από την αποτυχία της με τη διπλωματία της Βόρειας Κορέας. Άλλωστε, κέρδισε προαγωγή και η Βόρεια Κορέα δεν έχει (ακόμη) χρησιμοποιήσει τις πυρηνικές της βόμβες.
Για το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και άλλα περιφερειακά κράτη, ωστόσο, ο κίνδυνος δεν είναι ότι ένα πυρηνικό Ιράν είναι αυτοκτονικό, αλλά μάλλον ότι είναι ανίατα άρρωστο. Εξετάστε γεγονότα ανάλογα με τις τελευταίες ημέρες του Ρουμάνου δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου. Εάν το καθεστώς καταρρεύσει υπό το βάρος του μόνο σε μία ή δύο ημέρες έως ότου οι λαϊκές δυνάμεις κατακλύσουν την Τεχεράνη, οι ιδεολογικά ελεγμένες μονάδες των Φρουρών της Επανάστασης με φύλαξη, διοίκηση και έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου του Ιράν μπορεί να εξαπολύσουν επίθεση για να εκπληρώσουν ιδεολογικούς στόχους πριν τελειώσει η εξουσία τους.
Αυτό κάνει τους Ισραηλινούς, ειδικότερα, λιγότερο αισιόδοξους από τον Λευκό Οίκο ενάντια στην πυρηνική προσπάθεια του Ιράν. Για τον Μπάιντεν, ένα πυρηνικό ξέσπασμα του Ιράν θα ήταν μια ακόμη ευκαιρία να χτυπήσει τον Τραμπ και να αποφύγει την ευθύνη. Για το εβραϊκό κράτος, αποτελεί υπαρξιακή απειλή.
Θα επιτεθεί το Ισραήλ στο Ιράν;
Θα μπορούσε τότε το Ισραήλ να επιτεθεί στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν; Αυτό, άλλωστε, έκανε το Ισραήλ εναντίον του Ιράκ το 1981 και της Συρίας το 2007. Το πρόβλημα είναι ότι το Ιράν δεν είναι το Ιράκ ή η Συρία. Ενώ το Ιράκ είχε μόνο το Οσιράκ και η Συρία είχε μόλις το Αλ-Κιμπάρ, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι διάσπαρτο σε όλη τη χώρα και θα περιλαμβάνει περισσότερους από δώδεκα στόχους. Επιπλέον, το Ιράν είναι και μεγαλύτερο και πιο μακριά από τη Συρία ή το Ιράκ (αν και η υλικοτεχνική βοήθεια με το πρόσχημα των αεροδιαδρόμων της Σαουδικής Αραβίας μπορεί να μετριάσει αυτό το πρόβλημα). Το Ιράν έχει σχεδόν τέσσερις φορές το μέγεθος του Ιράκ και περίπου εννέα φορές το μέγεθος της Συρίας. Στρατιωτικά, αυτό έχει πολλές συνέπειες:
Πρώτον, για να χτυπηθούν πολλοί στόχοι και να επιτραπεί ο ανεφοδιασμός για να επιτραπεί η επιστροφή των πιλότων θα απαιτήσει πρώτα την εξουδετέρωση των αεροδρομίων, των μπαταριών αντιαεροπορικών πυραύλων και των κέντρων διοίκησης και ελέγχου του Ιράν. Επειδή πολλές από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν είναι υπόγειες, ακόμη και με τη χρήση πυραύλων κρουζ για την ανακούφιση της πίεσης στους πιλότους, θα σημαίνει επίσης πολλαπλές εξόδους για να διασφαλιστεί η καταστροφή των εγκαταστάσεων.
Το Ισραήλ μπορεί επίσης να χρειαστεί να εισαγάγει ορισμένες μονάδες ειδικών δυνάμεων στο Ιράν για να απομακρύνει βασικά άτομα, να βάψει στόχους και να εκτιμήσει τη ζημιά. Το Ιράν πιθανότατα θα αντιδρούσε εναντίον του Ισραήλ μέσω του πυραυλικού οπλοστασίου της Χεζμπολάχ και κατά της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων μέσω πυραύλων Χούτι και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Αυτό σημαίνει εν συντομία ότι μια απόφαση να χτυπήσει στρατιωτικά την πυρηνική υποδομή του Ιράν θα απαιτήσει όχι δώδεκα εξόδους, αλλά μάλλον χιλιάδες κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών.
Το μειονέκτημα ενός τέτοιου στρατιωτικού χτυπήματος, φυσικά, είναι ότι θα δικαιολογούσε την ιρανική ρητορική σχετικά με την ανάγκη του Ιράν για πυρηνικά όπλα. Οι Ιρανοί μπορεί επίσης να συσπειρωθούν γύρω από το καθεστώς. Σε τελική ανάλυση, η Ισλαμική Επανάσταση έφτανε όταν ο Ιρακινός δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν επιτέθηκε και επέτρεψε στον Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί να εδραιώσει την εξουσία. Τέλος, το μεγαλύτερο μειονέκτημα σε ένα στρατιωτικό χτύπημα που δεν ανατρέπει το καθεστώς είναι ότι θα καθυστερήσει την πυρηνική έκρηξη του Ιράν, αλλά δεν θα την τερματίσει.
Οι Ισραηλινοί μιλάνε πολύ και, όπως δείχνουν οι αεροπορικές επιδρομές τους στη Συρία και οι δολοφονίες Ιρανών πυρηνικών επιστημόνων και μηχανικών πυραύλων, είναι σίγουρα πιο ικανοί από άλλους στη Μέση Ανατολή, αλλά η τεράστια κλίμακα του στρατιωτικού προβλήματος μπορεί να είναι πολύ μακριά. Τούτου λεχθέντος, ανεξάρτητα από το τι ελπίζει ο Μπάιντεν, είναι απίθανο οι Ισραηλινοί απλώς να παραιτηθούν μπροστά σε μια υπαρξιακή απειλή. Μάλλον, μπορεί να πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα εναντίον του Ιράν και του νότιου Λιβάνου και να υπολογίσουν ότι άλλοι θα πρέπει απλώς να μαζέψουν τα κομμάτια.
Όταν η φωλιά μιας σφήκας είναι κοντά, οι καλύτερες επιλογές είναι να τη ξεφορτωθείτε ή να την αφήσετε ήσυχη. Η χειρότερη επιλογή θα ήταν να τη χτυπήσετε μερικές φορές με ένα ραβδί και να ελπίζετε για το καλύτερο. Δυστυχώς, αυτό είναι το σενάριο στο οποίο οδηγεί τώρα η πολιτική του Μπάιντεν για το Ιράν.
