Ο Ισραηλινός υπουργός Πληροφοριών Eli Cohen προειδοποίησε ότι μια «κακή» πυρηνική συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν, θα οδηγήσει την περιοχή σε πόλεμο.
Το Ισραήλ προειδοποιεί για άλλη μια φορά ότι μπορεί να μην έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί προληπτικά στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν για να εμποδίσει την Τεχεράνη να αναπτύξει πυρηνικά όπλα.
Και η αεροπορική του δύναμη γίνεται σταδιακά πιο ικανή για να εκτελέσει μια τόσο δύσκολη αποστολή.
Στα τέλη Απριλίου, ο Ισραηλινός υπουργός Πληροφοριών Eli Cohen προειδοποίησε ότι μια «κακή» πυρηνική συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν «θα οδηγήσει την περιοχή σε πόλεμο».
«Όποιος αναζητά βραχυπρόθεσμα οφέλη θα πρέπει να προσέχει μακροπρόθεσμα», είπε. «Το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Το Ιράν δεν έχει καμία ασυλία πουθενά. Τα αεροπλάνα μας μπορούν να φτάσουν παντού στη Μέση Ανατολή και σίγουρα στο Ιράν.
Στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990, διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις, τόσο το Εργατικό κόμα όσο και το Λίκουντ, εξέφρασαν ανησυχίες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, καθώς και για το τότε πρωτοφανές πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων που ανέπτυξε με τη βοήθεια της Βόρειας Κορέας.
Η προοπτική μιας προληπτικής επίθεσης από την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία (IAF) εμφανίστηκε για πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή.
Το 1981, η IAF επιτέθηκε στον αντιδραστήρα Osirak του Ιράκ. Το 2007, κατέστρεψε επίσης έναν πυρηνικό αντιδραστήρα της Συρίας. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ωστόσο, οι επιθέσεις στοχεύουν σε μία μόνο εγκατάσταση. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελείται από αρκετές εγκαταστάσεις σε όλη τη χώρα, οι οποίες προστατεύονται πολύ καλύτερα από τις εγκαταστάσεις του Ιράκ ή της Συρίας. Βρίσκονται επίσης πολύ πιο μακριά από το Ισραήλ.
Το 2005, όταν ρωτήθηκε πόσο μακριά το Ισραήλ ήταν έτοιμο να πάει για να σταματήσει το Ιράν από την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων, ο τότε επικεφαλής των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων Dan Halutz, απάντησε κυριολεκτικά: «Δύο χιλιάδες χιλιόμετρα». Αυτό είναι περίπου 1.200 μίλια, περίπου η απόσταση που θα έπρεπε να πετάξουν τα αεροσκάφη της IAF για να επιτεθούν στις κύριες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.
Το 2008 πάνω από 100 IAF F-15s και F-16s πέταξαν 900 μίλια σε όλη τη Μεσόγειο με ιπτάμενα τάνκερ σε μια σαφή απόδειξη της ικανότητάς τους να φτάσουν στο Ιράν.
Δύο αξιοσημείωτα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε: το Ισραήλ απέκτησε έναν στόλο μαχητικών αεροσκαφών F-35 Lightning II πέμπτης γενιάς, πολλοί από αυτούς μοναδικές παραλλαγές F-35I «Adir» που κατασκευάστηκαν για να ενσωματώσουν συστήματα ισραηλινής κατασκευής και το Ιράν βελτίωσε σημαντικά την γερασμένη αντιαεροπορική του άμυνα.
Η αεροπορική άμυνα του Ιράν ήταν τόσο απαρχαιωμένη στα μέσα της δεκαετίας του 2000 που είχαν πρόβλημα ακόμη και να εντοπίσουν, διάφορα αεροσκάφη που πετούσαν εντός του ιρανικού εναέριου χώρου.
«Το δίκτυο ραντάρ της χώρας ήταν σε τόσο κακή κατάσταση που αποδείχθηκε ανίκανο να εντοπίσει τα περισσότερα από τα αμερικανικά, ισραηλινά και συμμαχικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα που έκαναν συχνά εισβολές βαθιά μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο», έγραψε ο εμπειρογνώμονας στρατιωτικής αεροπορίας Tom Cooper.
«Ομοίως, τα ιπτάμενα τάνκερ της USAF που υποστηρίζουν επιχειρήσεις πάνω από το Αφγανιστάν και το Ιράκ περνούσαν μερικές φορές έως και δύο ώρες μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο, χωρίς να εντοπιστούν ποτέ».
Από τότε, η Τεχεράνη έχει αποκτήσει πυραύλους αντιαεροπορικής άμυνας S-300 μεγάλου υψομέτρου από τη Ρωσία και ανέπτυξε αρκετά παρόμοια συστήματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντική πρόκληση για οποιαδήποτε επίθεση της IAF χρησιμοποιώντας F-15 ή F-16. Κατά συνέπεια, το Ισραήλ ίσως χρειαστεί να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στα F-35 που δεν ανιχνεύονται από τα ραντάρ.
Το 2019, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε ότι τα F-35 του Ισραήλ «μπορούν να φτάσουν σε οποιοδήποτε μέρος στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, και φυσικά και της Συρίας».
Ωστόσο, η εμβέλεια του F-35 είναι περίπου 650 μίλια όταν είναι οπλισμένα, κάτι που δεν επαρκεί για ένα ταξίδι μετ 'επιστροφής από το Ισραήλ προς στους πυρηνικούς χώρους του Ιράν.
Ως εκ τούτου, αυτά τα μαχητικά θα πρέπει να συνοδεύονται από ιπτάμενα τάνκερ για ανεφοδιασμό στον αέρα, ειδικά εάν επιχειρούν από ισραηλινές αεροπορικές βάσεις και όχι από άλλη χώρα πολύ πιο κοντά στο Ιράν.
Ωστόσο η χρήση ιπταμένων τάνκερ θα μπορούσε να μειώσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, ένα κρίσιμο στοιχείο για την επιτυχία της πρώτης ισραηλινής επίθεσης.
Το Ισραήλ αντιμετωπίζει ήδη αυτό το πρόβλημα αναπτύσσοντας εξωτερικές δεξαμενές καυσίμων που θα διπλασιάσουν σχεδόν την ακτίνα μάχης των F-35, καθιστώντας τα ικανά για αποστολές μεγαλύτερης εμβέλειας.
Έχει ήδη πολλή εμπειρία τροποποιώντας τα μαχητικά του με τέτοιον τρόπο. Σε τελική ανάλυση, το Ισραήλ μετέτρεψε τα F-15 σε βομβαρδιστικά υψηλής ικανότητας πολύ πριν από τις ΗΠΑ , οι οποίες αρχικά χρησιμοποίησαν τα αεροσκάφη αποκλειστικά ως μαχητικά αεροπορικής επικράτησης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Κόλαση» στον Περσικό: Πυρά αμερικανικών πλοίων κατά ιρανικών
Οι δεξαμενές καυσίμων που κατασκευάζει σήμερα το Ισραήλ για τα F-35 είναι πιθανότατα συμβατές. Τέτοιες εξωτερικές δεξαμενές έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που δεν θα υπονομεύσουν σοβαρά τις κρίσιμες δυνατότητες μυστικότητας του μαχητικού, τις οποίες αναμφίβολα θα κάνουν οι τακτικές δεξαμενές πτώσης.
Εάν τα F-35 είναι εφοδιασμένα με συμβατικές δεξαμενές καυσίμων, αυτό θα σήμαινε ότι τελικά θα απαιτούντο πολύ λιγότερα αεροσκάφη και χωρίς ιπτάμενα τάνκερ, για επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν.
Αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά επωφελές για τα επιτιθέμενα αεροσκάφη της IAF, καθώς θα μείωνε την πιθανότητα τα ιρανικά ραντάρ να τα εντοπίσουν νωρίς στην αποστολή τους.
Ως αποτέλεσμα, στο εγγύς μέλλον, το Ισραήλ θα είναι πιο ικανό από ποτέ να εκτελέσει την συχνά επαναλαμβανόμενη απειλή του να επιτεθεί προληπτικά στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, εάν πιστεύει ότι η Τεχεράνη βρίσκεται στα πρόθυρα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων.
