Ήταν τον Αύγουστο του 2014, όταν - κατά γενική έκπληξη στην διάρκεια της νύχτας - το Ισλαμικό κράτος εισέβαλε στα βόρεια του Ιράκ κι έσπειρε τον τρόμο και τον φόβο. Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί και της εθνότητας Γιαζίντις σφάχτηκαν, γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν και μετατράπηκαν σε σκλάβες, παιδιά υπέστησαν το μαρτύριο την νέας ισλαμικής επιμόρφωσης τους. Μια πραγματική γενοκτονία!..
Κι όλα αυτά γιατί οι τζιχαντιστές ήθελαν να "καθαρίσουν" το Ιράκ από τους ιδεολογικούς "αποστάτες" του. Μετά την περιοχή του Σινιάρ , οι Ισλαμιστές προωθήθηκαν προς την Νίβιν. Μέσα σε λίγες ώρες οι Γιαζίντις, οι Κακάις και 120.000 Χριστιανοί - εν μέσω ενός απερίγραπτου χάους - εξολοθρεύτηκαν και υποχρεώθηκαν σε εξορία.
Πού βρίσκονται όμως όλοι αυτοί πέντε χρόνια μετά και αφού έχουν ήδη περάσει δυο χρόνια από την στρατιωτική διάλυση του Ισλαμικού κράτους; Στην περιοχή του Σινιάρ κάποια χωριά Γιαζίντις παραμένουν έρημα, ενώ στην πόλη μόνο το 10% έχει επιστρέψει. Όσοι έμειναν εκεί μετά την γενοκτονία, ζουν ακόμη σε τέντες κι αδυνατούν να πενθήσουν όσες γυναίκες του πληθυσμού τους σκλαβώθηκαν, όσους σφαγιάστηκαν, ενώ οι βασανιστές τους παραμένουν ατιμώρητοι.
Στην περιοχή της Νίβιν επέστρεψαν περίπου 25.000. Το Χριστιανικό κέντρο ξαναβρίσκει σιγά σιγά την δυναμική του. Όμως η δημογραφία μοιάζει να 'χει αλλάξει, καθότι πολλοί μουσουλμάνοι Σιίτες εγκαταστάθηκαν και δίνουν την αίσθηση ότι πλειοψηφούν στην περιοχή. Ανάλογα συμβαίνει στα βόρεια της Μοσούλης όπου πολλοί Σουνίτες πήραν την θέση των εκδιωχθέντων Χριστιανών.
Αυτή η κατάσταση επιτείνεται περισσότερο από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Χριστιανών της περιοχής φοβάται να επιστρέψει στη γη των πατεράδων τους. Αυτό που κατάφερε το Ισλαμικό κράτος , παρά την στρατιωτική του ήττα, είναι ότι έσπειρε στην Ιρακινή κοινωνία την δυσπιστία και το μίσος εναντίον του Άλλου. Το ότι ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών δεν σημαίνει ότι ηττήθηκε κι η ιδεολογία του. Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μαζικές ύποπτες φωτιές να καίνε τις παραγωγές του σιταριού λίγο πριν την Συγκομιδή τους.
Τρελές κι ασυγκράτητες φήμες τρέχουν κατηγορώντας όλοι όλους. Από τους Σουνίτες, τους Σαμπάκς, τους Κούρδους ή τους Χριστιανούς, όλοι είναι κατηγορούμενοι ως πυρομανείς. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι η πριν την γενοκτονία του Ισλαμικού κράτους ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων είναι δύσκολο να επιτευχθεί εκ νέου.
Υπάρχουν βέβαια κάποια σημάδια συνεργασίας. Η εκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων στην κοιλάδα της Νίβιν , παρασύρει θετικά εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων. Είναι η άρση ενός εμποδίου ήδη στην καθημερινότητα των κατοίκων. Η δυσπιστία μειώνεται όταν ο παραγωγός για παράδειγμα κοτόπουλων προμηθεύει και τους μουσουλμάνους ή πολλοί Γιαζίντις εργάζονται σε υπηρεσίες μουσουλμάνων κλπ.
Όταν η οικονομία ξεκινά είναι ένα καλό σημάδι. Όμως πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Η ήττα του Ισλαμικού κράτους δεν σημαίνει κι οριστική ήττα της ιδεολογίας του. Πρέπει τώρα στα πρώτα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης να υπάρξει η δέουσα πολιτιστική και πολιτική προσοχή ώστε να μην επαναληφθούν στην τόσο πονεμένη περιοχή γενοκτονίες, βίαιες εκτοπίσεις, βασανισμοί ή άλλου είδους βιαιότητες και μαρτύρια.
Πηγή: antinews.gr (Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητή, εικαστικού)
