Από την προκλητική ανακοίνωση της Τετάρτης για μια νέα στρατιωτική και τεχνολογική συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας, που προκάλεσε σοκ στον κόσμο, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο πώς θα αντιδράσει το Πεκίνο.
Παρόλο που πολλοί περίμεναν ότι το Πεκίνο θα βρει κάποια μέσα για την επιβολή κυρώσεων στην Αυστραλία, (λόγω της συμφωνίας των υποβρυχίων με τις ΗΠΑ ) και την κλιμάκωση των εντάσεων, η Κίνα προσφέρεται να ενισχύσει περαιτέρω τους οικονομικούς δεσμούς μαζί της (Αυστραλία ).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γεωπολιτικός “σεισμός: Η Κίνα “παίρνει τα κλειδιά” στον Περσικό Κόλπο και δίνει “φιλί ζωής” στην Τουρκία
Η Κίνα, κινείται έξυπνα και προσπαθεί να ξεπεράσει την αυξανόμενη στρατιωτική πολεμική της Αμερικής, μέσω της οικονομικής της επιρροής.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας, κατήγγειλε γρήγορα τη νέα συμφωνία ως «εξαιρετικά ανεύθυνη» και είπε στην Αυστραλία να «προετοιμαστεί για τα χειρότερα». Μέχρι στιγμής προβλέψιμο. Αλλά το Πεκίνο έκανε μια δική του αιφνιδιαστική ανακοίνωση: ότι θα έκανε αίτηση για να συμμετάσχει στην εμπορική ομάδα της Συνολικής και Προοδευτικής Συμφωνίας για την Ειρηνική Συνεργασία (CPTPP), ένα οικονομικό μπλοκ ελεύθερης αγοράς, που είχαν αρχικά δημιουργήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά από το οποίο αργότερα αποσύρθηκε.
Περιλαμβάνει έντεκα πολιτείες του Ειρηνικού και της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας, του Καναδά και της Νέας Ζηλανδίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει επίσης υποβάλει αίτηση ένταξης, στο πλαίσιο της ατζέντας διαπραγμάτευσης μετά το Brexit.
Δεδομένου ότι οι εμπορικές σχέσεις Κίνας-Αυστραλίας είναι σε τεντωμένο σχοινί τον τελευταίο καιρό, τι συμβαίνει εδώ; Γιατί το κάνει αυτό η Κίνα;
Μια μακροπρόθεσμη τέχνη της διπλωματίας της Κίνας, είναι να αμβλύνει έμμεσα τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της, επιταχύνοντας την οικονομική της ενσωμάτωση με άλλες χώρες, μια διαδικασία που ριζώνει βαθύτερα την Κίνα στην παγκόσμια οικονομία, προστατεύει τα «κατώφλια» της ανάπτυξής της, και μειώνει την ικανότητα «αποσύνδεσης» εναντίον της, απομονώνοντας την Αμερική και αναγκάζοντάς τους ( χώρες ) να ενεργήσουν μονομερώς. Η Περιφερειακή Ολοκληρωμένη Οικονομική Εταιρική Σχέση ( RCEP), είναι ένα επιτυχημένο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η Κίνα τα κατάφερε, ενώ η Συνολική Συμφωνία Επενδύσεων Κίνας-ΕΕ ( CAI ) είναι άλλο.
Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ, δεν έχουν δεσμευτεί να αποσυνδεθούν οικονομικά από την Κίνα με τον τρόπο που έχει κάνει η Ουάσινγκτον. Η Βρετανία είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό παράδειγμα αυτής της τάσης, ενώ το Λονδίνο έχει δεσμευτεί για στρατιωτική ανάκαμψη εναντίον της Κίνας, δεν έχει επιδιώξει την άρση των εμπορικών ή οικονομικών δεσμών. Ας θυμηθούμε ξανά ότι το Πεκίνο, άλλωστε, είχε υποβάλλει αίτηση για ένταξη σε ένα μπλοκ που δημιούργησε η Ουάσινγκτον και στη συνέχεια το εγκατέλειψε, δείχνοντας εύστοχα, πώς οι ΗΠΑ βρίσκονται στο πίσω μέρος σε αυτόν τον τομέα.
Στην προσπάθειά της να ενταχθεί στο CPTPP, ο λογισμός της Κίνας είναι ότι με περισσότερες διαπραγματεύσεις με τους συμμάχους των ΗΠΑ για οικονομικές διατάξεις που θα είναι ευνοϊκές για αυτούς, μπορεί να μειώσει το πεδίο της ενότητάς τους, στο να απωθήσουν το Πεκίνο και να απομονώσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρέχοντας παράλληλα μια οικονομική διασφάλιση από μόνη της, καθώς αυτό μεταφράζεται σε μια πιο στρατηγική επιρροή στο μέλλον.
Ωστόσο, το μεγάλο ερώτημα είναι, θα λειτουργήσει αυτό;
Ακριβώς, επειδή οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταγωνιστούν την Κίνα, όσον αφορά τα οικονομικά και το εμπόριο, οι απαντήσεις τους είναι να υπονομεύσουν σκόπιμα και να υπονομεύσουν τέτοιες συμφωνίες, προκαλώντας πολιτικές «σφήνες» μεταξύ της Κίνας και των χωρών, με τις οποίες ασχολείται (αν δεν μπορείτε να το κερδίσετε, χαλάστε το).
Έτσι θα γίνει με την εφαρμογή της Κίνας εδώ. Οι προοπτικές της να επιτύχει να ενταχθεί στον όμιλο είναι ασαφείς, κυρίως λόγω των υψηλών προδιαγραφών σχετικά με την πρόσβαση στην αγορά που απαιτεί. Αλλά το μεγαλύτερο μεμονωμένο ζήτημα, θα είναι εάν οι ΗΠΑ αφήσουν πολλούς από τους στενότερους συμμάχους τους, να προχωρήσουν σε μια συμφωνία από την οποία έχουν αποκλειστεί.
Άλλωστε, κάθε μέλος του CPTPP πρέπει να συμφωνήσει με την ένταξη της Κίνας και γνωρίζουμε από τη συμφωνία CAI με την Ευρώπη, ότι οι ΗΠΑ απαιτούν, πλήρη συμμόρφωση από τους συμμάχους τους σε αυτό που ονομάζει «οικονομικές πρακτικές της Κίνας».
Η Αμερική δεν ανέχεται τους συμμάχους της να κερδίζουν οικονομικά πλεονεκτήματα από την Κίνα, τα οποία δεν μπορούν να έχουν. Έτσι, οι πιθανότητες επιτυχίας σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι προφανώς ασαφείς, αλλά θα απέρριπταν αυτά τα κράτη την πιθανότητα μεγαλύτερης πρόσβασης στην αγορά στην Κίνα και οικονομικών παραχωρήσεων που θα ακολουθήσουν; Ίσως όχι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικές προκλήσεις μπροστά.
Το μόνο που χρειάζεται για την Ουάσινγκτον, είναι κάθε χώρα σύμμαχος να αντιταχθεί και αυτό το όριο, δεν είναι υψηλό δεδομένης της κατάστασης με την Αυστραλία αυτή τη στιγμή. Η Βρετανία πιθανότατα δεν θα αντιταχθεί στην ένταξη της Κίνας, επειδή έχει ενισχυμένους οικονομικούς δεσμούς με την Κίνα που θέλει χωρίς την πολιτική διαμάχη μιας διμερούς συμφωνίας. Ο Καναδάς επίσης, πιθανότατα δεν θα προβεί σε ισχυρή αντίσταση, ενώ η Σιγκαπούρη, η Μαλαισία, το Βιετνάμ και το Μπρουνέι θα το δεχτούν, όπως και το Περού και η Χιλή. Η Νέα Ζηλανδία θα είναι επίσης μια σημαντική φωνή υπέρ, αφού έχει επίσης απαγορεύσει τα επερχόμενα πυρηνικά υποβρύχια της Αυστραλίας από τα νερά της.
Το καλύτερο στοίχημα της Αμερικής για να μπλοκάρει το Πεκίνο, μπορεί να βασίζεται στο Τόκιο, το οποίο συχνά κάνει ότι απαιτεί η Αμερική, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τον παλιό εχθρό του, την Κίνα.
Αλλά ακόμη και αν η διαδικασία είναι μακροχρόνια και όχι επιτυχής βραχυπρόθεσμα, η Κίνα εξακολουθεί να έχει αρκετή επιρροή και μόχλευση στην αγορά, για να προκαλέσει προβλήματα στη διπλωματία των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους. Οι διαφορές που δημιουργούνται μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, είναι σημαντικές για την Κίνα, και κάθε χώρα που αντιτίθεται στην ένταξή της στο CPTPP, θα πρέπει να δώσει στους άλλους έναν αρκετά καλό λόγο, δημιουργώντας άλλα εμπόδια με τις ΗΠΑ.
Αυτό μας βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η Κίνα θεωρεί, ότι ακόμη και μια αποτυχημένη προσφορά είναι προς το συμφέρον της. Είναι ένα στρώμα διπλωματικής μόχλευσης στη διάθεσή της, κάτι που πιστεύει ότι δεν έχουν οι ΗΠΑ.
Το Πεκίνο πιστεύει ότι ο διπλασιασμός των οικονομικών του δεσμών με άλλους, είναι η μακροπρόθεσμη απάντηση και είναι μια πολύ βολική τακτική, στην προσπάθεια αποφυγής ενός σεναρίου για τον Ψυχρό Πόλεμο. Μεγαλύτερη ένταξη και εμπόριο, σημαίνει ότι υπάρχουν λιγότερα περιθώρια για να πάρουν οι χώρες θέση υπέρ του ενός ή του άλλου.
Το Πεκίνο πιστεύει ότι έχει τα μέσα να ξεπεράσει διπλωματικά και οικονομικά τις ΗΠΑ. Ωστόσο, πρέπει να είναι επιφυλακτικό για τις παγίδες που έχει και θα θέσει η Ουάσινγκτον και για την ικανότητα των ΗΠΑ, να διαμορφώνουν την παγκόσμια συζήτηση και να βλάπτουν τις σχέσεις της Κίνας. Εάν το Πεκίνο τελικά επιλέξει μια στρατηγική συγκράτησης, πρέπει τελικά να την τηρήσει, να παίξει μακροπρόθεσμα και να μην «τσιμπήσει στο δόλωμα».
