Η αυξανόμενη εμπιστοσύνη της Κίνας να επιβεβαιωθεί περιφερειακά και διεθνώς, σε συνδυασμό με τις μακροχρόνιες ανησυχίες για το εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την ικανότητα ή τη δέσμευση να παραμείνουν ο κυρίαρχος παράγοντας της περιοχής, οδηγεί τους συμμάχους και τους εταίρους των ΗΠΑ να προσαρμόσουν τη στρατηγική τους στάση.
Αρκετά έθνη του Ινδο-Ειρηνικού κατά την τελευταία δεκαετία, έχουν αυξήσει σημαντικά τις αμυντικές δαπάνες τους, για να προετοιμαστούν για νέες προκλήσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουν αναζητήσει εκτενέστερους ρόλους στη διαμόρφωση της περιφερειακής αρχιτεκτονικής ασφάλειας.
Ορισμένοι επιδιώκουν να αναπτύξουν νέες ενδοασιατικές εταιρικές σχέσεις ασφάλειας και να ενισχύσουν τις υπάρχουσες στρατηγικές σχέσεις. Η Ιαπωνία, η Αυστραλία και η Ινδία είναι από τις πιο δραστήριες.
Επισκιασμένοι από μια κρίση, οι ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών και τριών από τους σημαντικότερους συμμάχους τους στον Ινδο-Ειρηνικό, συμφώνησαν την Παρασκευή να υποστηρίξουν τις άμυνες με στόχο την επιβράδυνση της κυριαρχίας της Κίνας στην περιοχή.
Ο υπουργός Εξωτερικών Antony J. Blinken, ολοκληρώνοντας μια ημέρα συναντήσεων που είχαν σκοπό να αναζωογονήσουν την εστίαση των ΗΠΑ στην Ασία , είπε ότι ο ίδιος και οι ομόλογοί του από την Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Ινδία δεσμεύτηκαν να προστατεύσουν «το δικαίωμα όλων των χωρών να επιλέγουν τον δικό τους δρόμο, χωρίς εξαναγκασμούς».
Καθώς το φάσμα του πολέμου πλανάται πάνω από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, δύο στρατηγοί των ΗΠΑ έχουν γράψει άρθρα σε έγκριτα στρατιωτικά περιοδικά, εξετάζοντας τα δυνατά σημεία και τα όρια μιας θαλάσσιας στρατηγικής έναντι της Κίνας.
Σύμφωνα με το thediplomat, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα ήταν σοφό να σκεφτεί και τα δύο άρθρα, καθώς αντιμετωπίζει αυξημένες εντάσεις σχετικά με το καθεστώς της Ταϊβάν και τον μακροπρόθεσμο Ψυχρό Πόλεμο με την Κίνα.
Ο Thomas Mahnken, πρόεδρος του Κέντρου Στρατηγικών και Δημοσιονομικών Αξιολογήσεων και πρώην αναπληρωτής βοηθός υπουργός Άμυνας (συμπεριλαμβανομένης μιας θητείας στο Γραφείο Καθαρής Αξιολόγησης του τμήματος), προτείνει μια θαλάσσια στρατηγική για να αποτρέψει και, εάν χρειαστεί, να νικήσει την Κίνα σε έναν πόλεμο στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Ο Mahnken, βασίζει την προτεινόμενη θαλάσσια στρατηγική του στο γεωγραφικό φράγμα που είναι γνωστό ως η «πρώτη νησιωτική αλυσίδα», που αποτελείται από την Ιαπωνία, την Ταϊβάν, τις Φιλιππίνες και τη χερσόνησο της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, γράφει, θα πρέπει να αντιμετωπίζουν την πρώτη νησιωτική αλυσίδα ως το χάσμα Fulda της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού (αναφερόμενος στα ενδο-γερμανικά σύνορα μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι περιφερειακοί σύμμαχοί τους, πρέπει να υπερασπιστούν αυτό το θαλάσσιο έδαφος με «χερσαίες, εκστρατευτικές, ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις» που υποστηρίζονται από κυβερνο - διαστημικά μέσα.
Προτρέπει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ, να αναπτύξουν «εσωτερικές δυνάμεις» στην πρώτη αλυσίδα νησιών και «εξωτερικές δυνάμεις» με βάση τη θάλασσα για να υποστηρίξουν τόσο τις εσωτερικές δυνάμεις όσο και να «απειλήσουν την Κίνα από πολλούς άξονες».
Ο καθηγητής Jakub Grygiel, πρώην ανώτερος σύμβουλος στο γραφείο Σχεδιασμού Πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, υποστηρίζει ότι η πρόκληση της Κίνας στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι τόσο θαλάσσια όσο και ηπειρωτική, γεγονός, που εκθέτει ορισμένα από τα όρια της θαλάσσιας ισχύος που πρέπει να λάβουν υπόψη οι Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την ανάπτυξη στρατηγικών για να κερδίσουν αυτό που ορισμένοι αποκαλούν αυτόν τον δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Grygiel σημειώνει ότι «το στρατηγικό πλεονέκτημα των θαλασσών υποχωρεί και ρέει στην ιστορία. Οι χερσαίες επικοινωνίες δεν είναι διαχρονικά κατώτερες και οι θαλάσσιοι δρόμοι δεν είναι αναπόφευκτα ανοδικές σε στρατηγική αξία». Και, όπως σημειώνει, δεν είναι εύκολο για μια ναυτική δύναμη να μεταφράσει την υπεροχή της στη θάλασσα σε «πολιτική επιρροή στη στεριά».
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι μεγάλες διαμάχες εξουσίας κατά τη διάρκεια της ιστορίας ήταν σπάνια ευθείες συγκρούσεις δύναμης χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων.
Αντίθετα, οι χερσαίες και οι θαλάσσιες δυνάμεις αναζήτησαν συμμάχους που θα μπορούσαν να τους επιτρέψουν να διεξάγουν πόλεμο αποτελεσματικά και στα δύο στοιχεία εξουσίας. Η Μεγάλη Βρετανία, για παράδειγμα, για αιώνες υποστήριζε ηπειρωτικούς συνασπισμούς για να αντισταθμίσει τις μεγαλύτερες ηπειρωτικές χερσαίες δυνάμεις.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια σχετικά μικρή ηπειρωτική παρουσία στην Ανατολική Ασία στην Κορεατική Χερσόνησο, αλλά έχουν επίσης σημαντική υπεράκτια παρουσία στην Ιαπωνία και μικρότερη παρουσία στο Γκουάμ, τις Φιλιππίνες και την Αυστραλία. Έχουν στενή σχέση ασφάλειας με τη Σιγκαπούρη και αναζητούν πρόσθετες στρατιωτικές βάσεις σε νησιά στον Ινδικό Ωκεανό, καθώς η συνεργασία Ινδίας-ΗΠΑ επεκτείνεται ενόψει της ανόδου της Κίνας.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες βελτιώνουν τις σχέσεις τους με τον παλιό εχθρό τους το Βιετνάμ, του οποίου οι ηγέτες φοβούνται επίσης, τις φιλοδοξίες της Κίνας. Αλλά αυτά είναι ως επί το πλείστον, θαλάσσια ενέργεια ή θαλάσσια περιουσιακά στοιχεία.
Η Κίνα είναι σήμερα ευάλωτη στη διακοπή του θαλάσσιου ρεύματος κατά μήκος του θαλάσσιου αυτοκινητόδρομου, που εκτείνεται από την Ανατολική και Νότια Θάλασσα της Κίνας έως την Ανατολική Αφρική και τη Μεσόγειο Θάλασσα, από την οποία τροφοδοτεί και ανατροφοδοτείται η οικονομία της.
Όμως ο Grygiel σημειώνει ότι η Πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας (BRI), είναι εν μέρει ηπειρωτική και επιδιώκει να ανοίξει ή να βελτιώσει χερσαίες διαδρομές σε όλη την ευρασιατική ξηρά.
«Εάν το Πεκίνο αποκτήσει τον έλεγχό του στις χερσαίες διαδρομές που συνδέουν την Κίνα με την υπόλοιπη Ευρασία, δημιουργώντας έναν ηπειρωτικό πυρήνα, οι αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις που θα επιπλέουν στον Ειρηνικό Ωκεανό θα έχουν σημαντικά, μικρότερη επίδραση στις αποφάσεις και τη συμπεριφορά του», αναφέρει.
Η ανάπτυξη καλύτερης κατανόησης, του τρόπου με τον οποίο οι σύμμαχοι και οι εταίροι των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ινδο-Ειρηνικό τοποθετούνται για να προσαρμοστούν σε αυτό το εξελισσόμενο στρατηγικό τοπίο, μπορεί να βοηθήσει το Κογκρέσο, να λάβει αποφάσεις χρηματοδότησης για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και την ξένη βοήθεια ή να εξετάσει στρατηγικές πτυχές πιθανών εμπορικών συμφωνιών ή άλλων οικονομικών πρωτοβουλιών στην περιοχή.
Μια τέτοια στρατηγική, θα περιλάμβανε μια ενισχυμένη συμμαχία με την Ινδία και προσπάθειες να δημιουργηθεί μια σφήνα μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Η στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Κίνας, ειδικά στο άμεσο μέλλον, θα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πλευρά της θαλάσσιας ισχύος, αλλά μακροπρόθεσμα, η Ουάσιγκτον αν παραμελήσει τη συνιστώσα της χερσαίας ισχύος θα θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο.
