Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την μείωση των αμυντικών προϋπολογισμών, το Πολεμικό Ναυτικό απλά δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να κρατήσει σε ενεργό υπηρεσία το εξαιρετικά κοστοβόρο, από άποψη συντήρησης, και αναξιόπιστο F-14.
Επιπλέον, με την κατάρρευση της σοβιετικής απειλής, η πρωταρχική αποστολή του F-14, δηλαδή η προάσπιση του στόλου του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ έπαψε να αποτελεί προτεραιότητα και το μαχητικό χρησιμοποιούταν όλο και περισσότερο σε ρόλο βομβαρδιστικού.
Το F-14 αποδείχθηκε ικανό βομβαρδιστικό μαχητικό αεροσκάφος, αλλά το F/A-18E/F Super Hornet της Boeing ήταν ανώτερο από πολλές απόψεις. Ιδιαίτερα, το Super Hornet ήταν πολύ πιο αξιόπιστο και οικονομικό – και με τα πιο σύγχρονα συστήματα του, ήταν ως επί το πλείστον ένα ικανότερο αεροσκάφος. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποια κενά που το Super Hornet δεν θα μπορούσε να καλύψει.
Ενώ το Super Hornet είναι μια εξαιρετική πολεμική μηχανή, καθώς είναι εξοπλισμένο με μια σειρά από εξαιρετικά συστήματα ραντάρ, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και άλλα, το F/A-18E/F έχει δύο αδυναμίες τις οποίες το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να μελλοντικά να αντιμετωπίσει, μετά την απόσυρση του F-14.
Αυτές οι δύο αδυναμίες είναι η εμβέλεια και η ταχύτητα – σημαντικές παράμετροι απόδοσης ενός αεροσκάφους, στις οποίες τα Super Hornet υστερούν σημαντικά σε σχέση με τις νέες απειλές που εμφανίζονται στο Δυτικό Ειρηνικό και στο Βόρειο Ατλαντικό, αυτές τις δύο αδυναμίες δεν μπορεί να τις καλύψει ούτε το F-35C, το οποίο είναι επίσης απελπιστικά αργό σε σύγκριση με το F-14.
Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ αποφάσισε να απεμπολήσει την ταχύτητα και την εμβέλεια του F-14 Tomcat, επειδή δεν πίστευε πως θα ερχόταν αντιμέτωπη στο μέλλον με ορδές σοβιετικών βομβαρδιστικών Tupolev Tu-22M Backfire και των κατευθυνόμενων πυραύλων τους στη μετασοβιετική εποχή.
Το F-14, βέβαια, ήταν αρχικά ο συνδετικός κρίκος της στρατηγικής του Ναυτικού, που σχεδιάστηκε για να εμποδίζει μια σοβιετική δύναμη βομβαρδιστικών από το να καταστρέψει μια ομάδα αεροπλανοφόρων. Ενώ η απειλή αυτή εξαφανίστηκε λίγο μετά το 1991, αρχίζει πλέον να επανεμφανίζεται με γοργούς ρυθμούς από μια αναδυόμενη Κίνα και μια Ρωσία που επιστρέφει στην παγκόσμια σκηνή.
Η Κίνα κατασκευάζει έναν ισχυρό κατευθυνόμενο πύραυλο αέρος-επιφανείας, μαζί και με εξελιγμένα αεροσκάφη, από τα οποία θα εκτοξεύονται οι πύραυλοι αυτοί. Εν τω μεταξύ, η ρωσική αεροπορική δύναμη βομβαρδιστικών που βρισκόταν μέχρι πρότινος σε χειμερία νάρκη, κάνει δυναμική επιστροφή – αν και όχι με το αριθμητικό μέγεθος της σοβιετικής εποχής. Επιπλέον, με την εμφάνιση νέων αντιπάλων στο πρόσωπο των νέων stealth μαχητικών αεροσκαφών -ορισμένα από τα οποία έχουν την ικανότητα να πετούν πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα, τα οποία θα είναι επίσης εξοπλισμένα με κατευθυνόμενους πυραύλους, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ θα χρειαστεί το βεληνεκές και την ταχύτητα που προσέφεραν τα F-14 Tomcat για να αποκρούσει αυτές τις απειλές. Το F/A-18E/F μπορεί να καλύψει το κενό που άφησαν τα F-14, αλλά μόνο μέχρι σε ένα βαθμό.
Πράγματι, το Πολεμικό Ναυτικό κοιτάζει μια πλατφόρμα ή πλατφόρμες – πιθανώς μια οικογένεια συστημάτων – που θα προσφέρουν πολύ αυξημένη ταχύτητα και εμβέλεια σε σύγκριση με το Super Hornet στο πλαίσιο μελέτης για την αντικατάσταση του F/A-18E/F μετά το 2040. Στην μελέτη αυτή λαμβάνονται υπόψιν παράμετροι όπως, η εμβέλεια των αεροσκαφών, το βεληνεκές των οπλικών του συστημάτων, αλλά και θέματα απόδοσης, όπως π.χ. η κατανάλωση καυσίμων.
Ενώ η ταχύτητα και η εμβέλεια είναι προτεραιότητες, το Πολεμικό Ναυτικό παραμένει σκεπτικό για την τεχνολογία stealth, όπως συνέβαινε πάντοτε. «Τα αεροσκάφη μας, βεβαίως χρειάζεται να μπορούν να επιβιώσουν. Όμως, η τεχνολογία Stealth είναι μόνο ένα κομμάτι της εξίσωσης.», έχει δηλώσει υψηλόβαυμο στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού.
Έτσι, ο διάδοχος του Super Hornet θα μπορούσε να έχει δυνατότητες που μοιάζουν με αυτές του F-14 Tomcat, όσον αφορά την ταχύτητα και την εμβέλεια. Ωστόσο, οι ομοιότητες του με αυτό, πιθανότατα θα τελειώνουν εκεί.
