Του Ευάγγελου Δ. Κόκκινου
Ένα δημοσίευμα που θα συζητηθεί εμφανίστηκε τις τελευταίες ώρες στα αμερικανικά ΜΜΕ, το οποίο εμπλέκει την Ελλάδα και την Κύπρο στη χαοτική παρτίδα "σκακιού" ΗΠΑ-Ρωσία. Ο Ερντογάν παρουσιάζεται ως μαριονέτα του Πούτιν και οι τελευταίες εξελίξεις στο Σότσι με τη συμφωνία Μόσχας-Άγκυρας, να συνθέτουν μια καλοστημένη παγίδα για την πτώση της αμερικανικής ηγεμονίας.
Σε άρθρο στην Washington Examiner, που υπογράφει ο δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Tom Rogan, η κρίση που θα ακολουθήσει τον πολυετή πόλεμο της Συρίας, αναμένεται να ξεσπάσει στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στο άρθρο, ο Πούτιν χειραγωγεί τον Ερντογάν με σκοπό την απομάκρυνση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και την πλήρη ένταξή της στην τροχιά της Μόσχας και την ευρασιατική ένωση. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ρώσος πρόεδρος φέρεται να είναι διατεθειμένος να στηρίξει τον Τούρκο ομόλογό του σε μια στρατιωτική κλιμάκωση στο Αιγαίο ή/και την Ανατολική Μεσόγειο, ακόμα και να τον βοηθήσει στην ανάπτυξη πυρηνικού προγράμματος.
Όλα αυτά σίγουρα προκαλούν έντονη ανησυχία, ωστόσο δεν παρατίθενται σοβαρά στοιχεία που να στηρίζουν. Σε όλους τους proxy wars ΗΠΑ-Ρωσίας, η προπαγάνδα αποτελεί βασικό εργαλείο και τακτικές νίκες και ψυχολογικό πόλεμο.
Έτσι, το εν λόγω άρθρο μπορεί να έχει διττό στόχο. Καταρχήν το ψυχολογικό πόλεμο με στόχο τον Τούρκο πρόεδρο, παρουσιάζοντάς τον ως μια "μαριονέτα" περιορισμένης νοημοσύνης που εξυπηρετεί τα ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Παράλληλα, δημιουργεί συνθήκες αβεβαιότητας στην ελληνική και κυπριακή κοινωνία με το ενδεχόμενο ενός επικείμενου πολέμου όπου ο εχθρό στηρίζεται από τη Μόσχα, ωθώντας έτσι Αθήνα και Λευκωσία κάτω από την αμερικανική "ομπρέλα".
Ακόμα και αν όλα τα παραπάνω αποτελούν μέρος της προπαγάνδας του αμερικανικού "deep state", το γεγονός ότι η χώρα μας συμπεριλαμβάνεται σε αυτή αποτελεί προοίμιο εξελίξεων πολύ... κοντά μας.Αυτό που οι πρόσφατες εξελίξεις έχουν αποδείξει είναι πως όλα είναι πιθανά και σίγουρα η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία πρέπει να είναι σε ετοιμότητα για κάθε σενάριο, αλλά πάνω από όλα να μην υπολογίζει σε βοήθεια από καμία "υπερδύναμη".
Αναλυτικά το άρθρο από την Washington Examiner:
"Καλεσμένος από τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε στο Σότσι της Ρωσίας την Τρίτη. Σε ένα ανακοινωθέν μετά τη συνάντηση, οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα επιβλέπουν την αποχώρηση των Κούρδων από τη βόρεια Συρία που αμφισβητείται από τις τουρκικές δυνάμεις.
Αλλά αυτό είναι μόνο η επικεφαλίδα. Αποτελεί μια μεγάλη νίκη για τον Πούτιν.
Ενώ η κατάπαυση του πυρός θα ισχύσει γενικά με φιλοτουρκικούς όρους, θα ωθεί περαιτέρω το κράτος μέλος του ΝΑΤΟ στην τροχιά της Μόσχας. Ο Πούτιν θα αναγκάσει τους Κούρδους να επιλέξουν ανάμεσα στην εξαφάνιση και την υποταγή υπό την προϋπόθεση σχετικής αλλά όχι πλήρους ανεξαρτησίας (η κουρδική οικονομία ενέργειας θα μεταβεί στον Μπασάρ Ασάντ και στη Ρωσία). Κατά αυτό τον τρόπο, ο Πούτιν θα μειώσει περαιτέρω την αμερικανική αξιοπιστία ενισχύοντας παράλληλα το οικονομικό και στρατιωτικό του "χαρτί" στη Μέση Ανατολή.
Προφανώς αυτό δεν θα είναι καλό για την Αμερική.
Ενώ ο Ερντογάν έχει περάσει τις τελευταίες ημέρες ενισχύοντας την εθνικιστική-ισλαμική βάση του χλευάζοντας την Αμερική και μιλώντας για σπάσιμο κουρδικών κρανίων, ο Πούτιν δεν θέλει να συνεχιστεί το χάος στη βόρεια Συρία. Ο Ερντογάν δεν θα χαρεί να δεχτεί μια διαρκή εκεχειρία, αλλά ο Πούτιν θα προσφέρει ένα κίνητρο: τη χρήση των ρωσικών υπηρεσιών πληροφοριών και του στρατού του Άσαντ για την εξουδετέρωση των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG) και άλλων κουρδικών πολιτοφυλακών. Ενδέχεται, ο Πούτιν θα στοχεύσει τα νοσοκομεία και άλλες μη στρατιωτικές υποδομές για να ασκήσει πίεση στους Κούρδους πολίτες. Εγκαταλελειμμένοι από την Αμερική, οι ηγέτες των Κούρδων δεν θα έχουν άλλη επιλογή παρά να παραδώσουν ή να χάσουν χιλιάδες πολιτικές ζωές.
Χρησιμοποιώντας το αστρονομικό μέγεθος του εγωισμού του Ερντογάν καθώς και την περιορισμένη διάνοιά του (του Ερντογάν), ο Πούτιν θα προσφέρει επίσης υποστήριξη για τις ευρύτερες στρατηγικές φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου. Δεσμεύεται να βοηθήσει τον Ερντογάν στην κλιμάκωτη της αναμέτρησης με την Ελλάδα και την Κύπρο. Ο Πούτιν μπορεί ακόμη και να υποστηρίξει τον Ερντογάν στην πρόσφατα δηλωμένη του επιθυμία να αναπτύξει πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.
Τι κερδίζει ο Πούτιν;
Κερδίζει την περαιτέρω αποκοπή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, με σκοπό να λάβει τη συναίνεση της Τουρκίας στην κοινή επίθεση Ρωσίας-Συρίας στη δυτική επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας και να δείξει στις σουνητικές-αραβικές μοναρχίες ότι η Ρωσία είναι πιο χρήσιμος συνεργάτης από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν ο Πούτιν κατορθώσει τα παραπάνω, θα κερδίσει την ευθυγράμμιση του ΟΠΕΚ για υψηλότερες τιμές πετρελαίου σε παγκόσμιο επίπεδο και αύξηση στις αγορές ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού. Αυτό είναι το θεμέλιο της στρατηγικής του Πούτιν στη Μέση Ανατολή.
Φυσικά, οι Κούρδοι είναι οι πραγματικοί χαμένοι εδώ.
Ο βαθμός στον οποίο οι Κούρδοι των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG) έχουν αποδυναμωθεί μετά την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ με εντολή του προέδρου Τραμπ είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί. Αξιοσημείωτη είναι και η αναφορά των τουρκικών ΜΜΕ την Τρίτη σχετικά με συνάντηση μεταξύ Κουρδικών, Ρωσικών, Συριακών (κυβέρνηση Άσαντ - Assadist) και Τούρκων εκπροσώπων. Οι όροι της παράδοσης για τους Κούρδους ήταν παράλογοι: μια προσφορά για ανασταλείσες τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε αντάλλαγμα για την υποταγή του Κουρδιστάν στον Άσαντ ή για τις άδειες παραμονής των Κούρδων στο Ιράν και την Αρμενία. Οι κουρδικές πολιτοφυλακές θα έμπαιναν στο συριακό στρατό.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τα παραπάνω είναι προϊόν δημοσιογραφικής υπερβολής, είναι σαφές ότι οι Κούρδοι χειραγωγούνται.
Ίσως ο Τραμπ συνειδητοποιήσει τώρα ότι ο Πούτιν δεν είναι ούτε καλός φίλος ούτε συνεργάτης. Είναι περίεργο το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν έχει καταλάβει τη φύση του Πούτιν. Αν είχε καταβάλει οποιαδήποτε προσοχή στις ενημερώσεις του για την παγκόσμια δραστηριότητα του Πούτιν, ο Τραμπ θα συνειδητοπούσε ότι ο Ρώσος ηγέτης είναι ένας ένθερμος αντίπαλος.
Αν μη τι άλλο, ο Τραμπ θα πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη. Αυτή δεν είναι μια εξωτερική πολιτική "πρώτα η Αμερική". Σε αυτή την κατάσταση τουλάχιστον, η Αμερική έρχεται τελευταία".
