Σε διευρινόμενο σοκ βρίσκονται τουρκικά ΜΜΕ από ανάλυση του Μάικλ Ρούμπιν διευθυντή ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερου συνεργάτη στο Ινστιτούτο American Enterprise, η οποία τιτλοφορείται: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προετοιμαστούν για να σκοτώσουν Τούρκους στη Συρία»
Οι εορτασμοί που τερμάτισαν τον περισσότερο από μισό αιώνα τυραννίας της οικογένειας Άσαντ στη Συρία τελείωσαν. Βραχυπρόθεσμα, η Ρωσία και το Ιράν είναι χαμένοι. Η Τουρκία είναι η νικήτρια. Εξάλλου, η Τουρκία ήταν ο κύριος υποστηρικτής της ανταρτικής ομάδας Hay'at Tahrir al-Sham που σάρωσε τη Συρία.
Πολλοί επαγγελματίες της άμυνας εξακολουθούν να αγκαλιάζουν την Τουρκία λόγω του ρόλου της στο ΝΑΤΟ. Ήταν μία από τις δύο μόνο χώρες του ΝΑΤΟ που συνόρευαν με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό από οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ. Ο αριθμός των στρατευμάτων, ωστόσο, είναι μια μέτρηση χωρίς νόημα. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η δυνατότητα αξιοποίησής τους για αποστολές του ΝΑΤΟ. Ενώ η στρατηγική σημασία της αεροπορικής βάσης Ιντσιρλίκ έχει μειωθεί με το άνοιγμα εναλλακτικών λύσεων στην Ελλάδα και τη Ρουμανία, καθώς και με πιο προηγμένα αμφίβια επιθετικά πλοία ικανά να μεταφέρουν F-35 σχεδόν οπουδήποτε στον κόσμο, η γραφειοκρατική δυναμική παραμένει στο Πεντάγωνο που θέλει να χάσει οποιαδήποτε πρόσβαση βάσης. Οι επαγγελματίες της άμυνας υποστηρίζουν ότι ο σταθμός ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης της Τουρκίας στη Μαλάτια είναι απαραίτητος για την ανίχνευση τυχόν εκτόξευσης ενός πιθανού ιρανικού πυρηνικού όπλου.
Πάρα πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι και αναλυτές κάνουν δύο βασικά λάθη όταν πρόκειται για την Τουρκία. Πρώτον, βλέπουν την Τουρκία όπως ήταν, ή όπως θέλουν να είναι, παρά όπως είναι. Δύο δεκαετίες Ερντογάν έχουν μεταμορφώσει τη χώρα αμετάκλητα. Δεύτερον, πιστεύουν ότι επειδή η Τουρκία δεν είναι Ιράν ή Ρωσία, αντιπροσωπεύει μια θετική δύναμη.
Η σχέση του Ιράν με τον Μπασάρ αλ Άσαντ αποτελούσε απειλή. Η Ισλαμική Δημοκρατία αγκάλιασε τους Αλαουί της Συρίας ως μηχανισμό δικής της επαναστατικής εξαγωγής. Αλλά ένας εξτρεμισμός δεν διαγράφει την απειλή ενός άλλου. Η υποστήριξη της Τουρκίας στα ριζοσπαστικά σουνιτικά κινήματα είναι καλά τεκμηριωμένη. Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανοιχτός σχετικά με την αγκαλιά του με τη Χαμάς, αλλά υπάρχουν ενδείξεις για τη διπλωματική και οικονομική, αν όχι στρατιωτική, συνενοχή του με τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της σουνιτικής ισλαμιστικής αντιπολίτευσης, μέχρι και την Αλ Κάιντα, ακόμη και ομάδες που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος.
Είναι απλώς ψευδές ότι η Τουρκία, μια αδιάκριτη δύναμη, είναι μια δύναμη σταθερότητας στην περιοχή. Η Τουρκία αποσταθεροποιεί την Κύπρο, στέλνει drones και άλλα όπλα στους ισλαμιστές στη Λιβύη και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τους Λίβυους ως μισθοφόρους στις άλλες μάχες της. Η υποστήριξη της Τουρκίας στις ισλαμιστικές και αντιδημοκρατικές φατρίες στη Σομαλία διακινδυνεύει όλο και περισσότερο την εύθραυστη σταθερότητα στο Κέρας της Αφρικής. Η υποστήριξή της στη Χαμάς έχει ρίξει μια σωσίβια σχεδία σε μια ομάδα που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη θηριωδία της 7ης Οκτωβρίου 2023, τη μεγαλύτερη μονοήμερη σφαγή Εβραίων από το Ολοκαύτωμα.
Η ατζέντα της Τουρκίας στη Συρία δεν είναι η συριακή σταθερότητα ή μια Συρία σε ειρήνη με την ίδια και τους γείτονές της. Αντίθετα, η Τουρκία αξιοποιεί τους Σύρους ισλαμιστές εναντίον μειονοτικών ομάδων, ιδιαίτερα των Αρμενίων Χριστιανών στο Χαλέπι και των Κούρδων της Συρίας στη βορειοανατολική Συρία. Ο Ερντογάν, για λόγους προφανώς τόσο παράλογους όσο και ρατσιστικούς, απλώς αρνείται να ανεχθεί τη συριακή αυτοδιοίκηση και την ύπαρξη της Αυτόνομης Διοίκησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας. Εκείνοι από την κοινότητα των δεξαμενών σκέψης της Ουάσιγκτον που παπαγαλίζουν τουρκικά σημεία συζήτησης για την περιοχή ως τρομοκρατική βάση για το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) που απειλεί την Τουρκία, ή μια φιλοϊρανική σατραπεία, είναι αποκλειστικά εκείνοι που δεν έχουν και συχνά αρνούνται να επισκεφθούν το περιφέρεια να ερευνήσουν μόνοι τους.
Ο Ερντογάν δίνει προτεραιότητα στην επιθυμία του να σκοτώσει ένοπλους Κούρδους -την ίδια ομάδα που συμμαχεί και συνεργάζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να περιορίσει και να νικήσει το Ισλαμικό Κράτος- έναντι του κινδύνου να σκοτώσει τους Αμερικανούς που συνεργάζονται μαζί τους.
Όταν ένα τουρκικό drone χτύπησε ανεπιτυχώς τον στρατηγό Mazloum Abdi, διοικητή των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων στο Διεθνές Αεροδρόμιο Sulaymaniyah του Ιράκ Κουρδιστάν τον Απρίλιο του 2023, μόνο το βροχερό έδαφος έσωσε τους συνοδούς Αμερικανούς από το θάνατο καθώς ο πύραυλος θάφτηκε βαθύτερα στο έδαφος πριν εκραγεί.
Τις επόμενες εβδομάδες, καθώς η Τουρκία αύξησε τις αεροπορικές της επιδρομές κατά κουρδικών περιοχών στη Συρία, υπήρξαν αρκετές στενές κλήσεις στις οποίες οι Τούρκοι
Τα χτυπήματα εύκολα θα μπορούσαν να έχουν σκοτώσει Αμερικανούς στρατιώτες ή εργαζόμενους στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Η Τουρκία, εν τω μεταξύ, εισάγει τις δικές της ειδικές δυνάμεις και πληροφορίες στη Hay'at Tahrir al-Sham και σε άλλες ομάδες πληρεξουσίων, παραλληλίζοντας ουσιαστικά τον ρόλο των πολλών Ιρανών συμβούλων για τους οποίους η Τεχεράνη επέμεινε ότι δεν έπαιξαν μαχητικό ρόλο στη Συρία.
Μπορεί να είναι διπλωματικά απολιτικό να πούμε ευθέως, αλλά εάν οι δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Τουρκία ενθαρρύνουν την τρομοκρατία και συνεχίσουν να αποτελούν απειλές για τις αμερικανικές δυνάμεις που αντιμετωπίζουν το Ισλαμικό Κράτος στην περιοχή, εναπόκειται στις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεκινήσουν μια συζήτηση σχετικά με το εάν μπορεί να είναι απαραίτητο να στοχευθούν Τούρκοι χορηγοί τρομοκρατίας στην περιοχή. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά το χτύπημα των δυνάμεών της εκτός των συνόρων της Τουρκίας δεν θα ενεργοποιούσε ρήτρες αυτοάμυνας του ΝΑΤΟ. Ούτε πρέπει να υπάρχει οργή σε μια τέτοια συζήτηση, ειδικά όταν οι ενέργειες της Τουρκίας ήδη διασχίζουν τον Ρουβίκωνα και θέτουν σε κίνδυνο τις αμερικανικές δυνάμεις και συμφέροντα.
Η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθεί η άμεση σύγκρουση θα ήταν να αναγνωρίσουμε την τροχιά της επιθετικότητας της Τουρκίας έξω από τα σύνορά της και ο αντίκτυπος της τακτικής σαλαμοποίησης της θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους Αμερικανούς και να ενημερώσει την Τουρκία, προς όφελος της αποφυγής των συγκρούσεων, οτι θα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόθυμες να κάνουν ότι χρειάζεται για να προστατεύσουν το προσωπικό τους. Εάν η Τουρκία είναι πρόθυμη να σκοτώσει Αμερικανούς που ενεργούν επιδιώκοντας την επίσημη αμερικανική πολιτική στη Συρία, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να υιοθετήσουν την ίδια πολιτική και να είναι πρόθυμες να σκοτώσουν Τούρκους έξω από τα σύνορα της Τουρκίας. Είναι μια δύσκολη συζήτηση, αλλά είναι όλο και πιο απαραίτητη.
