Πολλοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα χρονικά να επισημάνουν το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, με τους περισσότερους να βλέπουν αρχικά συντριβή των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων σε μικρό χρονικό διάστημα, κάτι που διαψεύστηκε παταγωδώς και στη συνέχεια να βλέπουν το τέλος του πολέμου μέχρι το καλοκαίρι του 2023, κάτι το οποίο επίσης διαψεύσθηκε, αφού οι επιχειρήσεις συνεχίζονται με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.
Απάντηση στο ερώτημα επιχειρεί να δώσει Διεθνές ΜΜΕ σε άρθρο του με τίτλο "24 μήνες της κόλασης- Γιατί ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας δεν θα τελειώσει για άλλα δύο χρόνια", στο οποίο μεταξύ πολλών άλλων επισημαίνει τα ακόλουθα κυριότερα σημεία κατά την εκτίμησή μας :
Η Ρωσία είναι δύσκολο να εξαντληθεί
Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας έχει ξεπεράσει κάθε πόλεμο που έχει κάνει η Ρωσία μόνη της, εκτός από τον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853-1856.
Παρά τις απώλειες που πλησίαζαν το μισό εκατομμύριο νεκρούς, η επιθυμία της Ρωσίας να διαπραγματευτεί μια ειρήνη σε αυτόν τον πόλεμο οδηγήθηκε από τις ανησυχίες για τις αυστριακές δραστηριότητες στα Βαλκάνια και όχι από την εσωτερική αστάθεια.
Από την ήττα του Ναπολέοντα το 1815 υπήρξαν 95 πόλεμοι μεταξύ χωρών, εκ των οποίων οι 30 έγιναν στην Ευρώπη.
Η Ρωσία ή η Σοβιετική Ένωση ενεπλάκη σε 10 στην Ευρώπη, ενώ ενεπλάκη και σε άλλους επτά πολέμους εκτός Ευρώπης,τρεις εναντίον της Κίνας, τρεις εναντίον της Ιαπωνίας και έναν εναντίον της Περσίας την ίδια περίοδο.
Οι 10 ευρωπαϊκοί πόλεμοι με τη Ρωσία περιλαμβάνουν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (44 μήνες) και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (47 μήνες), οι οποίοι είναι ασυνήθιστοι, ενώ το κόστος της μεγάλης διάρκειάς τους αντισταθμίστηκε εν μέρει από τη βοήθεια που παρείχαν οι σύμμαχοι, αν και στoν A Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρωσία υπέκυψε σε ανταρσία που προκλήθηκε από την ήττα της.
Σε καμία από αυτές τις συγκρούσεις μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 δεν εξαντλήθηκε η Ρωσία, είτε στο πεδίο της μάχης είτε στο εσωτερικό της.
Η Ρωσία έκανε ειρήνη το 1920 με τη Βαρσοβία μετά τον Ρωσο-Πολωνικό Πόλεμο, προκειμένου να επικεντρωθεί στον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία. Ομοίως, η ειρήνη της Μόσχας με τη Φινλανδία το 1940 προκλήθηκε από ανησυχίες για αγγλογαλλική επέμβαση, αλλά όχι λόγω των πολιτικών συνεπειών των μεγάλων απωλειών.
Οι πέντε (5) "μεταβλητές" για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία
Η Ουκρανική αντίσταση
Η δέσμευση της Ουκρανίας για συνεχή αντίσταση η οποία είναι υψηλή, καθοδηγείται τόσο από την παρόμοια κουλτούρα αυτοάμυνας της με αυτή των Ρώσων, όσο και από τον φόβο για τις βάναυσες μεθόδους της Μόσχας.
Δεκαοκτώ μήνες μετά τη σύγκρουση, η Ουκρανία δεν παρουσιάζει στοιχεία αμφιταλάντευσης, κάτι που θα αποκαλύφθηκε σε δείκτες ως ποσοστά λιποταξίας, παράδοσης η συνεργασίας με τον εχθρό.
Ενθαρρυνμένη από τη δυτική βοήθεια, από το γεγονός ότι η Ουκρανία δεν έχει ακόμη κινητοποιήσει πλήρως το ανθρώπινο δυναμικό της και από τις ρωσικές επιθέσεις στον ουκρανικό άμαχο πληθυσμό που θυμίζουν την εχθρότητα της Ρωσίας προς τα ουκρανικά συμφέροντα, αυτή η μεταβλητή είναι απίθανο να αλλάξει για τέσσερα ή περισσότερα χρόνια.
Για αυτήν την ανάλυση, τα υψηλά επίπεδα κινήτρων που έδειξαν οι Ουκρανοί μπορούν να θεωρηθούν τουλάχιστον εξίσου ανθεκτικά με αυτά των Σοβιετικών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα Δυτικά Συμφέροντα
Η δεύτερη μεταβλητή είναι η βιωσιμότητα της συνεπούς δυτικής οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία.
Αυτό περιπλέκεται από τα διαφορετικά συμφέροντα στη δυτική συμμαχία. Οι ισχυρότεροι υποστηρικτές είναι οι χώρες της πρώτης γραμμής που ανησυχούν για τις ρωσικές στρατιωτικές απειλές στα εδάφη τους, κράτη όπως η Πολωνία, η Σλοβακία, οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία και ιδιαίτερα εκείνα τα κράτη με ρωσικούς πληθυσμούς, όπως η Εσθονία.
Ακόμη και κράτη που επιδιώκουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, όπως η Τουρκία, η Γαλλία και η Ουγγαρία, παρέχουν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, όπως και κράτη που εξαρτώνται από εισαγόμενη ρωσική ενέργεια, όπως η Γερμανία και η Ιταλία.
Το συμφέρον των ΗΠΑ ειδικότερα, ως ο μεγαλύτερος συνεισφέρων στο ΝΑΤΟ, είναι να αντιμετωπίσουν τη ρωσική απειλή βραχυπρόθεσμα, έτσι ώστε να μην μπορεί να συμμαχήσει με την Κίνα στο μέλλον και να αποσπάσει την προσοχή της άμυνας των ΗΠΑ στην Ταϊβάν.
Όπως και με την εισβολή του Ιράκ τον Αύγουστο του 1990 στο Κουβέιτ, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε στις ΗΠΑ την ευκαιρία να προκαλέσουν σημαντική φθορά στις ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας, ενώ δικαιολογεί επίσης παγκόσμιες κυρώσεις για να υποστηρίξει την πιθανότητα αλλαγής καθεστώτος στη Μόσχα.
Η Κίνα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να επιτεθεί στην Ταϊβάν εάν είναι διπλωματικά και στρατηγικά απομονωμένη.
Η δικομματική υποστήριξη στην Ουάσιγκτον για συνεχιζόμενη οικονομική και εξοπλιστική βοήθεια προς την Ουκρανία παραμένει ισχυρή.
Η υποστήριξη των ΗΠΑ θα μειωνόταν εάν η Ρωσία έκανε χρήση σε όπλα μαζικής καταστροφής για να υπερασπιστεί την Κριμαία και τις Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ, αν και η Ουάσιγκτον μπορεί να ενθαρρύνει ακόμη την ουκρανική αντίσταση εάν πίστευε ότι η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα ήταν εφικτή.
Η Διεθνής απομόνωση της Ρωσίας
Όπως πολλά επιθετικά αυταρχικά κράτη, η Ρωσία έχει εξωτερικές πολιτικές που την αυτοαπομονώνουν και αυτή είναι η τρίτη μεταβλητή.
Η πολιτική αρχιτεκτονική του Κρεμλίνου αποτελείται από τον Πούτιν, που ονομαστικά υποστηρίζεται από το Κόμμα της Ενωμένης Ρωσίας, που στέκεται στην κορυφή μιας σειράς φατριών Siloviki που έχουν την εξουσία δυδυαλασσόμενοι με τους πλούσιους ολιγάρχες.
Η συνέπεια είναι η αδυναμία της Ρωσίας να καλλιεργήσει αξιόπιστες συμμαχίες με άλλες χώρες, εκτός εάν αυτά τα κράτη είναι ήδη εχθρικά προς τις ΗΠΑ.
Επομένως, οι μόνοι σύμμαχοι της Ρωσίας είναι οι πάροχοι όπλων όπως το Ιράν.
Η Κίνα, δεδομένης της εστίασής της στην εσωτερική της σταθερότητα, είναι απρόθυμη να συνάψει οποιαδήποτε συμφωνία με τη Μόσχα, όσο κι αν το Πεκίνο θα ήθελε να εκτρέψει την αμερικανική προσοχή.
Οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες της Κίνας τον Απρίλιο του 2023 στόχευαν στην καλύτερη περίπτωση να σώσουν τη Ρωσία από την αλλαγή του φιλελεύθερου καθεστώτος, η οποία θα απομόνωσε περαιτέρω τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping σε περίπτωση που το Πεκίνο κινηθεί κατά της Ταϊβάν.
Στην πραγματικότητα, αυτή η μεταβλητή δείχνει ότι η αντοχή της Ρωσίας εν καιρώ πολέμου δεν θα ενισχυθεί σημαντικά από τους συμμάχους.
Η μαζική επιστράτευση είναι επικίνδυνη
Η τέταρτη μεταβλητή, βασικός παράγοντας για τη διάρκεια του πολέμου, είναι ο αντίκτυπος της σύγκρουσης στον πληθυσμό κάτω των 35 ετών της Ρωσίας.
Αυτό το μέρος του πληθυσμού είναι ο κύριος μοχλός των επαναστάσεων στον κόσμο, ανεξάρτητα από τον πολιτισμό.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει επίμονο επίπεδο πολιτικής υποστήριξης 70%, αλλά αυτή η υποστήριξη είναι ήπια και θα πέσει στο ένα τρίτο εάν η νεολαία από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις της Ρωσίας αρχίσει να υφίσταται σημαντικές απώλειες στο πεδίο της μάχης.
Από τον Απρίλιο του 2023, το ποσοστό απωλειών στο πεδίο της μάχης από την περιοχή της Μόσχας είναι μικρότερο από 3 ανά 100.000, σε σύγκριση με πολύ υψηλότερους δείκτες που προέρχονται από αγροτικές και εθνοτικές μειονότητες.
Η μαζική στρατολόγηση νέων θα οδηγήσει σε παθητική αντίσταση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης και μαζική λιποταξία και ανταρσία για τα στρατεύματα που μάχονται.
Αυτές οι απώλειες, καθώς και η επιβολή ενός αστυνομικού κράτους εν όψει αυτών των αντιδράσεων, θα αποξενώσουν επίσης ορισμένους από την παλαιότερη γενιά, συνήθως τους γονείς αυτής της ομάδας κάτω των 35 ετών.
Όσο πιο γρήγορα οι Ουκρανικές επιθέσεις αναγκάζουν περαιτέρω τη ρωσική κινητοποίηση, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει ο πόλεμος.
Η μερική επιστράτευση το Φθινόπωρο του 2023
Μπορεί να υπάρξει κλήση ενός εκατομμυρίου ατόμων κάτω των 35 ετών το Φθινόπωρο του 2023, ειδικά εάν η Ουκρανία συνεχίσει να προοδεύει, αλλά πιθανότατα θα διαφημιστεί ψευδώς ως εξαιρούμενη υπηρεσία εντός της Ουκρανίας.
Αυτό θα οδηγήσει στην ανάπτυξή τους την περίοδο της εκστρατείας του καλοκαιριού του 2024.
Η κοινωνική εξέγερση πιθανότατα θα λάβει χώρα μέχρι το φθινόπωρο του 2024 και θα προκαλέσει πολιτική αναταραχή την άνοιξη του 2025 ή πιθανώς ένα χρόνο αργότερα.
Η ρωσική εσωτερική σταθερότητα είναι ιστορικά πιο ισχυρή από ότι υποδηλώνουν τα στερεότυπα της επανάστασης των Μπολσεβίκων και της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ.
Ωστόσο, ο ουκρανικός στόχος να υποκινήσει την αλλαγή καθεστώτος είναι εντούτοις υπαρκτός, δεδομένων των φιλελεύθερων συναισθημάτων της ρωσικής ομάδας κάτω των 35 ετών.
Οι επικριτές της φιλοουκρανικής δυτικής πολιτικής, όπως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John Mearsheimer, έχουν υποστηρίξει ότι η Ρωσία, λόγω του μεγέθους της, δεν μπορεί να νικηθεί από την Ουκρανία.
Αντίθετα, δεδομένης της σοβαρής διαφοράς στα κίνητρα της μέσης στρατιωτικής ηλικίας νεοσυλλέκτων, ο ρωσικός στρατός μπορεί πράγματι να ραγίσει πριν από τον στρατό της Ουκρανίας.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα λήξει μετά από δύο (2) χρόνια, οπότε και είναι πάρα πολύ πιθανό να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία λόγω κοινωνικής έκρηξης που θα έχει ως πυρήνα την ηλικιακή ομάδα του Ρωσικού πληθυσμού κάτω των 35 ετών, ιδιαίτερα των πόλεων του Ευρωπαϊκού τμήματος της χώρας.
Ωστόσο εκτίμησή μας είναι ότι μετά τον τερματισμό της επίθεσης της, η Ουκρανία θα έχει περιορισμένα εδαφικά οφέλη ενώ η μαχητική ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεών της θα μειωθεί σημαντικά, αφού θα έχουν υοστεί πολλές απώλειες σε προσωπικό και οπλικά συστήματα-μέσα.
Αυτά θα έχουν ως συνέπεια η Ουκρανία να κινδυνεύει να απωλέσει νέα εδάφη σε περίπτωση Ρωσικής επίθεσης μεγάλης κλίμακας, την οποία και αναμένουμε να εκδηλωθεί σύντομα και η οποία έχει πάραπολλές πιθανότητες να ευοδωθεί.
Προ αυτού του κινδύνου θεωρούμε ότι το ΝΑΤΟ μέσω του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ουκρανίας, θα παρέμβει και θα εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας, με τον Πούτιν να διατηρεί υπό τον έλεγχό του την Κριμαία αλλά και τις 4 Ουκρανικές περιφέρειες που προσάρτησε, στις οποίες τον Σεπτέμβριο θα διεξάγει εκλογές.
Με αυτόν τον τρόπο θα τερματιστούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία.
