Η κρίση του νερού στην Τουρκία έχει φτάσει σε κρίσιμα επίπεδα, λόγω της κακής διαχείρισης του νερού τις τελευταίες δεκαετίες. Το φράγμα των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη δεν έχει λύσει το πρόβλημα, αλλά έχει επιδεινώσει την κατάσταση μειώνοντας τη ροή του νερού προς το Ιράκ και τη Συρία.
Αυτό οδήγησε σε σημαντική μείωση της στάθμης του νερού σε πολλές δεξαμενές και ποτάμια, γεγονός που έχει επηρεάσει τη γεωργία και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Καθώς η κρίση επιδεινώνεται, η Τουρκία αντιμετωπίζει ένα αβέβαιο μέλλον. Όλη αυτή η κατάσταση κάνει το νερό να γίνεται όλο και πιο σπάνιο, μολυσμένο και ακριβό, επηρεάζοντας την υγεία και την ευημερία εκατομμυρίων ανθρώπων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Νέο σκάνδαλο “Σνόουντεν”! Οι ΗΠΑ έχουν διεισδύσει στο ρωσικό στρατό και η Τουρκία θα έδινε όπλα στη Wagner
Τα επίσημα στοιχεία έχουν δείξει ότι, η χώρα έχει υποστεί σημαντική μείωση στην ποσότητα χρησιμοποιήσιμου νερού ανά άτομο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το 2000, το μέσο χρησιμοποιήσιμο νερό ανά άτομο υπολογιζόταν σε 1.652 κυβικά μέτρα, αλλά μέχρι το 2020 ο αριθμός αυτός είχε μειωθεί στα 1.346 κυβικά μέτρα, μείωση 18,7%.
Αυτή η μείωση αντανακλά μια αυξανόμενη τάση λειψυδρίας στην Τουρκία, η οποία έχει επιδεινωθεί από παράγοντες όπως η κλιματική αλλαγή, η υπερεκμετάλλευση των υδάτινων πόρων και ο ανθρώπινος αντίκτυπος στα υδάτινα οικοσυστήματα.
Οι χώρες με λιγότερα από 1.700 κυβικά μέτρα νερού κατά κεφαλήν ταξινομούνται ως «υπό πίεση» . Η Τουρκία έχει κατά κεφαλήν ποσότητα νερού 1.200 κυβικά μέτρα, πράγμα που σημαίνει ότι έχει σοβαρή πίεση. Αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου για τη χώρα, καθώς η ερημοποίηση είναι πιθανό αποτέλεσμα. Η Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή προέβλεψε ότι το 60% της έκτασης της χώρας, θα υπόκειται σε ερημοποίηση εάν μειωθεί η κατά κεφαλήν ποσότητα νερού.
Το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), προειδοποίησε για έλλειψη νερού στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας. Οι δεξαμενές που τροφοδοτούν με νερό την Κωνσταντινούπολη έχουν πέσει σε πρωτοφανές επίπεδο, φτάνοντας το 25% της χωρητικότητάς τους. Αυτό οδήγησε στην ανάγκη περιορισμού της κατανάλωσης νερού στην περιοχή.
Ο Λεβέντ Κουρνάζ, ειδικός για το κλίμα στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, δήλωσε ότι το διαθέσιμο νερό είναι ανεπαρκές για να καλύψει τις απαιτήσεις της πόλης. Επιπλέον, η χαμηλή στάθμη του νερού έχει επηρεάσει την ποιότητα του νερού, πράγμα που σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης θα πρέπει να περιορίσουν την κατανάλωσή τους. Το WWF έχει επίσης, αναφέρει παρόμοιες ελλείψεις νερού στη Σμύρνη, την Άγκυρα και άλλες τουρκικές πόλεις.
Η Τουρκία έχει λάβει επίσης ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Αυτό περιλαμβάνει αύξηση της παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κατά 15% έως το 2030. Η κυβέρνηση αυξάνει επίσης, τις προσπάθειες για την προστασία των δασών της, δημιουργώντας ένα ταμείο άνθρακα για την αντιστάθμιση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, και έτσι ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης και τη μείωση της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ένα έργο αποκατάστασης λιμνών, το οποίο περιλαμβάνει την ανάκτηση πολλών ξηρών λιμνών, όπως η λίμνη Μαρμαρά.
Έχει επισημανθεί ότι, τα φράγματα και η υπερβολική χρήση αγροκτημάτων κοντά στη λίμνη συνέβαλαν στην κατάρρευσή της. Παρά τις εκκλήσεις των κατοίκων για δράση, δεν έχει γίνει καμία ενέργεια από τους τοπικούς υπαλλήλους ύδρευσης.
Ως αποτέλεσμα, οι Τούρκοι αγρότες συνεχίζουν να εφαρμόζουν τη συμβατική άρδευση αντί να επιλέγουν την άρδευση με σταγόνες ή την άρδευση με καταιονισμό, οδηγώντας σε σημαντική σπατάλη νερού.
Αυτό επηρεάζει τη γεωργία μακροπρόθεσμα, καθώς το Αιγαίο και η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελούν δύο από τους κύριους υδάτινους πόρους της χώρας, μολύνονται όλο και περισσότερο.
Η τουρκική κυβέρνηση πρέπει να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, όπως η προώθηση καινοτόμων έργων για την αύξηση της αποδοτικότητας της γεωργικής άρδευσης και η προώθηση μιας κουλτούρας διατήρησης του νερού.
Ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης που είναι στην Κυβέρνηση, δεν λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των ειδικών και ακολουθεί τη δική του ατζέντα, συχνά χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Αυτό οδήγησε σε μια σειρά από ανθρώπινες τραγωδίες και περιβαλλοντικές κρίσεις, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η Εκτελεστική Επιτροπή είχε λάβει υπόψη τη γνώμη των ειδικών.
