Σε λιγότερο από 2 μήνες ο πόλεμος στην Ουκρανία θα κλείσει 1 έτος από την έναρξή του, ενώ δεν φαίνεται στον ορίζοντα ο τερματισμός του, λόγω της ανυποχώρητης στάσης Πούτιν και Ζελένσκι, με τις ΗΠΑ να εξετάζουν το σενάριο εμπλοκής τους προχωρώντας σε άμεσες διαπραγματεύσεις με τη Μόσχα.
Σχετικό με το θέμα άρθρο φιλοξενεί Διεθνές ΜΜΕ, με τίτλο "Πώς μπορεί να λυθεί η κρίση της Ουκρανίας", κυριότερα σημεία του οποίου είναι τα ακόλουθα:
"Για να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία στο εγγύς μέλλον, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να διαπραγματευτεί απευθείας με τη Μόσχα. Όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσο το καλύτερο. Και αν η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν είναι πρόθυμη να κάνει αυτό το βήμα, ίσως οι Ρεπουμπλικάνοι να μπορέσουν επιτέλους να εφαρμόσουν μια εξωτερική πολιτική που να διαφοροποιείται από αυτή των Δημοκρατικών.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν πιστεύει ότι η Ουκρανία ήταν ένα καλό ζήτημα για αυτήν, βοηθώντας να συγκαλυφθεί η ταπείνωση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και άλλες απογοητεύσεις σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αυτή η σύγκρουση παραμένει, για να δανειστώ ένα απόσπασμα από τον Στρατηγό Omar Bradley, «Ο λάθος πόλεμος, στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και με τον λάθος εχθρό».
Η Αμερική βρίσκεται σε μια κρίσιμη διαμάχη με την Κίνα, η οποία επιδιώκει να κυριαρχήσει στον κόσμο.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας έδειξε τα όρια της συμβατικής στρατιωτικής ισχύος της Ρωσίας και απέδειξε ξανά ότι πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θα χρηματοδοτήσουν ποτέ επαρκώς την δική τους άμυνα, αν περιμένουν από την Αμερική να παρέμβει με όπλα και δανεικά χρήματα.
Η Ουκρανία δεν είναι διατεθειμένη να διαπραγματευτεί σοβαρά μόνη της. Παρόλο που ο Πρόεδρός της είπε σε κοινή σύνοδο του Κογκρέσου ότι η Ουκρανία είναι πρόθυμη να διαπραγματευτεί, και η Μόσχα όχι, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη.
Καμία πλευρά δεν φαίνεται έτοιμη να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις, χωρίς τις οποίες μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων φαίνεται απίθανη.
Ενώ η θέση της Ουκρανίας βασίζεται σε ένα ισχυρό ηθικό υπόβαθρο, το Κίεβο έχει ελάχιστη ικανότητα να συνεχίσει έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας ,πολύ λιγότερο να ανακατακτήσει χαμένα εδάφη , χωρίς ουσιαστική και συνεχή βοήθεια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων αμερικανικών όπλων, πυρομαχικών, πληροφοριών, επιχειρησιακών συμβουλών και χρημάτων .
Ο Ζελένσκι δεν ήταν ο πρώτος ξένος ηγέτης εν καιρώ πολέμου που εξαρτιόταν πλήρως από την υποστήριξη των ΗΠΑ, που μίλησε στο Κογκρέσο. Ο Ιρακινός ηγέτης Nouri al-Maliki το έκανε το 2006. Ο Αφγανός πρωθυπουργός Hamid Karzai το έκανε το 2004. Και οι δύο αντιμετώπισαν de facto ή de jure αλλαγή καθεστώτος, το Ιράκ στην ιρανική κυριαρχία και το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, μετά την κούραση του αμερικανικού κοινού και τελικά του Κογκρέσου, με αορίστου χρόνου ανεπιτυχείς δεσμεύσεις.
Το μεγαλύτερο θύμα ήταν ο Πρόεδρος του Νοτίου Βιετνάμ Ngo Dinh Diem, ο οποίος μίλησε στο Κογκρέσο το 1957 κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Αϊζενχάουερ. Ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου, ο John F. Kennedy, έγνεψε καταφατικά σε ένα πραξικόπημα που τυχαία τελείωσε με τη δολοφονία του Diem.
Η αναγκαία έξοδος της Αμερικής από το Βιετνάμ αξίζει να εξεταστεί κατά τον καθορισμό της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Όταν ο υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ ξεκίνησε αυτό που τελικά θα είχε ως αποτέλεσμα τις Συμφωνίες του Παρισιού και την αποχώρηση των ΗΠΑ, είχε γίνει σαφές ότι η Σαϊγκόν δεν ήταν διατεθειμένη να διαπραγματευτεί με το Ανόι με όρους που μπορούσε να δεχτεί, επιμένοντας σε μη ρεαλιστικές λύσεις που δεν είχε καταφέρει να επιβάλλει στο πεδίο μάχης.
Ο Κίσινγκερ διεξήγαγε μια ουσιαστικά διμερή διαπραγμάτευση με το Ανόι.
Αυτό δεν ήταν όμορφο ,το τέλος των πολέμων συχνά δεν είναι, αλλά το βήμα ήταν απαραίτητο δεδομένης της αντίθεσης του κοινού στη συνέχιση του πολέμου και της συνειδητοποίησης από τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον και τον Κίσινγκερ ότι ο πόλεμος αποσπούσε την προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών από άλλα και πιο σημαντικά πεδία ανταγωνισμού με η Σοβιετική Ένωση.
Σήμερα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να προχωρήσει με παρόμοιο τρόπο με την κυβέρνηση της Ουκρανίας.Γιατί;
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και η κυβέρνησή του φαίνονται πρόθυμοι να πολεμήσουν στην Ουκρανία μακροπρόθεσμα. Η Ρωσία έχει αποδείξει ότι αισθάνεται άνετα με τις «παγωμένες συγκρούσεις». Οι φήμες ότι ο Πούτιν δεν είναι καλά στην υγεία του ή πρόκειται να καθαιρεθεί έχουν αποδειχθεί επανειλημμένα εσφαλμένες τον περασμένο χρόνο.
Η Μόσχα έχει ισχυρά κίνητρα να συνεχίσει τον πόλεμο έναν ακόμη χρόνο, φθάνοντας και στον επόμενο χειμώνα, όπου η Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπίσει μια ακόμη μεγαλύτερη ενεργειακή κρίση από ότι σήμερα.
Ο Πούτιν ελπίζει ότι οι υψηλές τιμές ενέργειας και οι διακοπές ρεύματος θα διασπάσουν τη γενικά ενοποιημένη θέση της Ευρώπης για υποστήριξη της Ουκρανίας.
Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τέσσερις λόγους για να επιδιώξουν μια συμφωνία τώρα:
Πρώτον, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αποτροπή της Κίνας και επί του παρόντος δεν μπορεί να το κάνει επαρκώς. Για παράδειγμα, τα όπλα που αγόρασε η Ταϊβάν έχουν εκτραπεί στην Ουκρανία. Τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια που πρόσφερε η Ουάσιγκτον στην Ουκρανία θα μπορούσαν να έχουν πάει πολύ στον Ειρηνικό.
Δεύτερον, χωρίς κάποιου είδους επίλυση, αυτή η σύγκρουση θα μπορούσε να εμποδίσει την Ουάσιγκτον να επαναπροσανατολιστεί προς την Κίνα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφήνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους με συρρικνούμενο ναυτικό και αεροπορικό δυναμικό στον Ειρηνικό και έναν στρατό πολύ επικεντρωμένο στις μάχες στα πίσω νερά της Μέσης Ανατολής, όπως η Συρία και το ευρωπαϊκό περιβάλλον όπως η Ουκρανία.
Δεν υπάρχει μεγάλο μέρος αυτής της τεχνογνωσίας που σχετίζεται με την αποτροπή μιας έντονης ναυτικής, αερομεταφερόμενης και διαστημικής μάχης με έναν ομότιμο ανταγωνιστή όπως η Κίνα.
Τρίτον, όταν ο αμερικανικός λαός και το Κογκρέσο κουραστούν από αυτήν την τελευταία δέσμευση, η κυβέρνηση Μπάιντεν ή ο διάδοχός της θα αποκόψει την Ουκρανία και το Κίεβο θα μπορούσε να χάσει πολύ περισσότερα από τη Ρωσία από ότι θα έχανε αν ξεκινούσαν τώρα οι διαπραγματεύσεις.
Τέταρτον, ένα τέτοιο αποτέλεσμα, που θα έμοιαζε με αποτυχίες στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα ήταν πολύ πιο επιζήμιο για την αξιοπιστία των ΗΠΑ, από ότι μια καλοδιαπραγματευμένη συμφωνία.
Μπορεί η κυβέρνηση Μπάιντεν να αναλάβει άμεσες διαπραγματεύσεις; Ορισμένες μουρμούρες από στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας που σηματοδοτούν την επιθυμία για το Κίεβο να διαπραγματευτεί με τη Μόσχα θα μπορούσαν να είναι η αρχή.
Αλλά η κυβέρνηση θα έχει να κάνει βήματα για να επιχειρήσει διπλωματική προσέγγιση με τη Ρωσία, αφού υπάρχουν λιγότερες σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών τώρα από ότι οποτεδήποτε από την κυβέρνηση Κένεντι και μετά.
Εάν οι αξιωματούχοι του Μπάιντεν δεν αναλάβουν την πρωτοβουλία, οι Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου και οι υποψήφιοι για την προεδρία θα μπορούσαν να ζητήσουν την ειρήνη και να βάλουμε πρώτα τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, επικεντρώνοντας εκ νέου στον στρατό, στην παραμελημένη αποστολή της αποτροπής της Κίνας στον Ειρηνικό και της μείωσης των τιμών της ενέργειας."
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι υπάρχουν σοβαρές σκέψεις στις τάξεις των αναλυτών στις ΗΠΑ, να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων Ουάσιγκτον και Μόσχας, πειθαναγκάζοντας τελικά τον Ζελένσκι να υπογράψει τους όρους τερματισμού του πολέμου που θα του επιβληθούν, αφού η αντίσταση που προτάσουν οι Ουκρανοί στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην παροχή στρατιωτικής βοήθειας από τους Αμερικανούς.
Μένει να δούμε τελικά αν αυτό θα υλοποιηθεί όπως στην περίπτωση του Νοτίου Βιετνάμ, γεγονός το οποίο θα έχει αρνητικές συνέπειες αναφορικά με την φερεγγυότητα των ΗΠΑ ως σύμμαχος, αφού θα αποφασίζει η ίδια για την τύχη της Ουκρανίας και το μέλλον των πολιτών της και όχι η ίδια η χώρα και οι πολίτες της.
Τέλος αντιλαμβανόμαστε το πόσο επίκαιρα αναφορικά με συμμάχους και εχθρούς, είναι τα λόγια του Βρετανού Λόρδου Palmerston στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1848: «Δεν υπάρχουν ούτε αιώνιοι σύμμαχοι ούτε αιώνιοι εχθροί. Μόνο τα συμφέροντα είναι αιώνια και αυτά τα συμφέροντα είναι καθήκον μας να επιδιώκουμε».
Ας το έχουμε υπόψιν μας και εμείς ως Έλληνες, αφού στο παρελθόν γνωρίσαμε την εγκατάλειψη και προδοσία από "Συμμάχους μας"
