Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, ακόμη και σήμερα Πρωτοχρονιά, όπου οι Ρώσοι πραγματοποίησαν μαζικές πυραυλικές επιθέσεις κατά των Ουκρανών κυρίως στο Κίεβο, είναι διάχυτη η ανησυχία της Διεθνούς κοινότητας για το ποιά θα είναι η συνέχειά του και μέχρι πότε θα διαρκέσει.
Σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να δώσει απάντηση, άρθρο έγκριτου Διεθνούς ΜΜΕ, με τίτλο, "Πόλεμος της Ουκρανίας: Τρεις δρόμους που θα μπορούσε να πάρει το 2023 και τι πρέπει να κάνει η Αμερική", του οποίου τα κυριότερα σημεία είναι τα ακόλουθα:
"Αν και υπάρχουν πολλοί πιθανοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να διαμορφωθούν οι συνθήκες στο πεδίο της μάχης το πρώτο εξάμηνο του 2023, ειδικά δεδομένου ότι οι συνθήκες είναι τόσο ρευστές και υπόκεινται σε αλλαγές, βλέπω τρείς κύριες εκδοχές, ως περισσότερο ρεαλιστικές.
Τα ακόλουθα βασίζονται στις επικρατούσες συνθήκες, ειδικά όσον αφορά τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική δυναμική που εμπλέκεται στο πεδίο της μάχης, στις αντίστοιχες χώρες και όσον αφορά τα έθνη που βοηθούν κάθε πλευρά.
Οι τρείς εκδοχές είναι:
1.Η Ρωσία εξαπολύει χειμερινή επίθεση και καταλαμβάνει όλο το Ντονμπάς
Ο Πούτιν κινητοποίησε τουλάχιστον 300.000 στρατιώτες τον Σεπτέμβριο. Οι μισοί από αυτούς έχουν αναπτυχθεί σε διάφορα μέτωπα του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά 150.000 από αυτούς συνεχίζουν να εκπαιδεύονται για μελλοντικές επιχειρήσεις.
Η ουκρανική ηγεσία αναμένει μια μεγάλη ρωσική επίθεση αυτόν τον χειμώνα.
Σε αυτό το σενάριο, ο τρέχων αριθμός των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία ,δυνητικά πάνω από 250.000, συνεχίζει να κρατά με επιτυχία τις γραμμές και στη συνέχεια κάποια στιγμή στα τέλη Ιανουαρίου ή στις αρχές Φεβρουαρίου μια ξαφνική πλημμύρα νεοσύστατων ρωσικών μονάδων ενεργεί στα αδύναμα σημεία της Ουκρανικής άμυνας και ενεργεί παράλληλα στα μετόπισθεν, αναγκάζοντας μεγάλους αριθμούς ουκρανικών στρατευμάτων είτε να αποσυρθούν πιο δυτικά είτε να κινδυνεύσουν να περικυκλωθούν και να καταστραφούν.
Ο Λαβρόφ επανέλαβε την Τετάρτη ότι η Ρωσία εξακολουθεί να σκοπεύει να απελευθερώσει και τις τέσσερις περιοχές που «προσάρτησε» τον Σεπτέμβριο.
Τα ρωσικά στρατεύματα θα επιδιώξουν να εκπληρώσουν αυτόν τον στόχο στη χειμερινή τους επίθεση, οδηγώντας την Ουκρανία πίσω πέρα από τον ποταμό Ντνίπρο στα νότια, πίσω στο Χάρκοβο στα βόρεια και έξω από το Ντονμπάς στο κέντρο.
Μόλις επιτευχθεί, ο Πούτιν θα κήρυξει τη νίκη, θα έχτιζε ένα νέο «σιδηρού παραπετάσματος» κατά μήκος των νέων συνόρων και θα επιζητούσε μια διευθέτηση με διαπραγματεύσεις με το Κίεβο.
2.Η Ρωσία εξαπολύει μια χειμερινή επίθεση, αλλά η Ουκρανία συγκρατεί τα στρατεύματα του Πούτιν
Σε αυτό το σενάριο, με τον ίδιο τρόπο που απεικονίζεται παραπάνω και με τους ίδιους στόχους, η Ρωσία εξαπολύει μια χειμερινή επίθεση. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, χάρη στους έμπειρους και σκληρούς Ουκρανούς μαχητές , οι οποίοι ενισχύθηκαν από σημαντικά αμυντικά όπλα που παρείχε η Δύση, έδωσαν κάποιο έδαφος σε ορισμένες περιοχές, αλλά αντιστάθηκαν στους Ρώσους σε άλλες, μετατρέποντας τον πόλεμο σε αδιέξοδο.
3.Η Ρωσία δεν εξαπολύει χειμερινή επίθεση και χρησιμοποιεί τις κινητοποιημένες εφεδρείες της για να κρατήσει τις τρέχουσες θέσεις
Σε αυτό το σενάριο, ο Πούτιν επιλέγει να μην ρισκάρει και επιλέγει να εδραιώσει την τρέχουσα γραμμή επαφής, χρησιμοποιώντας τους επιπλέον 150.000 στρατιώτες για να σταματήσουν τα στρατεύματα στο βορρά, την ανατολή και το νότο για να αποτρέψουν οποιαδήποτε περαιτέρω ουκρανική προέλαση.
Οι Ρώσοι στην πρώτη γραμμή επεκτείνουν και ενισχύουν τα αμυντικά τους έργα για να κάνουν οποιαδήποτε μελλοντική διείσδυση της UAF πολύ δαπανηρή , και αρχίζουν να παίζουν για μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, υποστηρίζοντας για το εγχώριο κοινό του ότι αυτό αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο μια νίκη για τη Ρωσία.
Με βάση την προηγούμενη ενότητα μερικά πράγματα ξεχωρίζουν.
Πρώτον, δεν υπάρχει κανένα σενάριο που να προβλέπει μια ουκρανική στρατιωτική νίκη.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ξεκάθαρη στρατιωτική πραγματικότητα είναι ότι η UAF δεν είναι εξοπλισμένη ή στελεχωμένη με τα απαραίτητα εργαλεία για τη διεξαγωγή μιας μεγάλης επιθετικής επιχείρησης επαρκούς ισχύος για την εκδίωξη των εκατοντάδων χιλιάδων ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία, ειδικά δεδομένου ότι κατασκεύαζαν εκτεταμένες αμυντικές οχυρώσεις σε όλη τη ζώνη κατοχής τους.
Οι Ουκρανικές δυνάμεις μπορεί και να διεξάγουν τοπικές επιθέσεις, αλλά προς το παρόν είναι εξοπλισμένες μόνο για να υπερασπιστούν τις τρέχουσες γραμμές.
Δεύτερον, σε καμία από τις τρεις επιλογές δεν υπήρχε καμία περιγραφή που να περιλαμβάνει έναν «νικητή» ή ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος του πολέμου.
Όπως σημειώθηκε προηγουμένως, ο πόλεμος είναι στον πυρήνα του μια δοκιμασία βούλησης.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάποιο αποτέλεσμα τους επόμενους έξι μήνες που θα έκανε τον λαό είτε της Ρωσίας είτε της Ουκρανίας να αλλάξει από την τρέχουσα θέση του, όντας αρκετά ταπεινωμένος ώστε να αποδεχθεί μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων με όρους δυσμενείς για τον εαυτό του.
Ως εκ τούτου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο πεδίο της μάχης το πρώτο εξάμηνο του 2023, ο πόλεμος θα συνεχιστεί.
Ως εκ τούτου, είναι υψίστης σημασίας οι Ηνωμένες Πολιτείες να διαμορφώσουν πολιτικές που να διασφαλίζουν την εθνική μας ασφάλεια και την οικονομική ευημερία, ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσεται ο πόλεμος.
Ποιά είναι τα συμφέροντα των ΗΠΑ με βάση τα διάφορα σενάρια του πολέμου
Πρώτον, είναι χρήσιμο να οριοθετήσουμε ποιοι θα πρέπει να είναι οι αμερικανικοί στόχοι, σχεδόν ανεξάρτητα από την εξωτερική ή στρατιωτική πολιτική που εξετάζει κανείς.
Σε στρατηγικό επίπεδο, υπάρχουν περίπου τρεις βασικές προτεραιότητες που πρέπει να χρησιμεύσουν ως θεμέλιο για οποιαδήποτε εξωτερική πολιτική που μπορεί να ακολουθήσει ένας Πρόεδρος.
Είναι:
1) Nα κρατήσei τις Ηνωμένες Πολιτείες μακριά από περιττούς πολέμους.
2) Nα διασφαλίσει τα πεδία των ΗΠΑ και να διατηρήσει έναν ισχυρό στρατό που μπορεί να αποτρέψει οποιονδήποτε επίδοξο επιτιθέμενο από το να εξαπολύσει μια προληπτική επίθεση εναντίον της Αμερικής ή των συμμάχων μας
3) H διασφάλιση της ικανότητας του αμερικανικού λαού να ευημερεί.
Και οι 193 κυβερνήσεις που αναγνωρίζονται από τα Ηνωμένα Έθνη. έχουν ως κύρια υποχρέωσή τους να φροντίζουν την ασφάλεια και τις ανάγκες του λαού τους.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν αποτελεί εξαίρεση, ειδικά όσον αφορά τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας.
Κάτω από οποιοδήποτε σενάριο για τον τρόπο διεξαγωγής ή ολοκλήρωσης αυτού του πολέμου, η ξεκάθαρη νούμερο ένα προτεραιότητα της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι να αποφύγει να εμπλακεί στον πόλεμο ως άμεσος συμμετέχων.
Ομολογουμένως, η ασφάλεια της χώρας μας δεν κινδυνεύει, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί ο πόλεμος. Οι αεροπορικές, χερσαίες, θαλάσσιες και διαστημικές δυνάμεις μας είναι παγκόσμιας φύσεως που μας επιτρέπουν να προβάλλουμε ισχύ σε βαθμό που κανένα έθνος στη γη δεν μπορεί, και οι στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις μας διασφαλίζουν ότι κανένα έθνος δεν τολμά να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον μας με δεδομένη γνώση ότι θα λάβει μια ισχυρή και ισοδύναμη απάντηση.
Η συμβατική και πυρηνική ενέργεια των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητη, είτε η Ουκρανία κερδίζει, είτε υπάρχει αδιέξοδο, είτε ακόμη και στην δυσάρεστη περίπτωση που η Ρωσία πετύχει κάποιου είδους στρατιωτική νίκη.
Αποτρέψαμε με επιτυχία την πολύ πιο ισχυρή ΕΣΣΔ για δεκαετίες, διατηρώντας την εθνική μας ασφάλεια, και θα συνεχίσουμε αυτή τη σειρά στο άμεσο μέλλον, ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος ,εφόσον δεν επιτρέψουμε να παρασυρθούμε σε μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ δεν θα πρέπει να ωθούνται σε μεγάλο πόλεμο εκτός εάν υπάρχει άμεση ή επικείμενη απειλή για την εθνική μας ασφάλεια ή αυτή ενός συμμάχου και ακόμη και τότε, μόνο εάν το Κογκρέσο το εγκρίνει επίσημα ή κηρύξει πόλεμο.
Το να επιτρέψουμε στον στρατό μας να παρασυρθεί σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, όταν δεν έχουμε δεχθεί άμεση επίθεση, θα παραβίαζε τον πρώτο πυλώνα μιας καλής εξωτερικής πολιτικής και θα έθετε σε κίνδυνο τον δεύτερο και τον τρίτο.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας θα αποδυναμώνονταν σε οποιονδήποτε πόλεμο ως αποτέλεσμα των απωλειών μάχης και η οικονομία μας θα τεθούν σε σοβαρό κίνδυνο.
Τρέχουσες και Μελλοντικές πολιτικές
Από τον Φεβρουάριο του 2022, είναι η γενική πολιτική του Λευκού Οίκου να βοηθά την Ουκρανία «να υπερασπιστεί τον εαυτό της μακροπρόθεσμα» παρέχοντας υλική και οικονομική υποστήριξη. Αυτή η πολιτική δεν είναι χωρίς κίνδυνο, αλλά έχει ως καθαρό αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της Ρωσίας και σε καμία περίπτωση δεν παραβιάζει άμεσα καμία από τις τρεις θεμελιώδεις προτεραιότητες. Μέχρι στιγμής, ο Μπάιντεν ήταν πρόθυμος να δώσει στο Κίεβο αρκετά όπλα για να τους επιτρέψει να υπερασπιστούν τη χώρα τους, αλλά έχει αποστερήσει την μαζική υποστήριξη που θα μπορούσε να επιτρέψει στην Ουκρανία να απειλήσει πραγματικά να νικήσει τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία.
Ορισμένοι Αμερικανοί ειδήμονες, όπως ο απόστρατος Στρατηγός Keith Kellogg, προτείνουν ο Μπάιντεν να επεκτείνει την πολιτική του για να δηλώσει ρητά ότι η Αμερική θα δώσει στην Ουκρανία επιθετικά όπλα για, όπως το έθεσε ο Kellogg, «να νικήσει τον ρωσικό στρατό στο πεδίο προκειμένου να φύγει αυτός από την Ουκρανία».
Μια τέτοια πολιτική θα διακινδύνευε τον πρώτο πυλώνα ,ενδεχομένως να οδηγηθούμε σε άμεση αντιπαράθεση πιθανώς πυρηνική, με τη Μόσχα και θα παραβίαζε τη δεύτερη και τρίτη προτεραιότητες ,δίνοντας στο Κίεβο την ποσότητα και τον τύπο όπλων και πυρομαχικών που θα χρειαζόταν , θα εξαντλούσε σοβαρά τα δικά μας οπλοστάσια , θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική μας ασφάλεια, ενώ θα κόστισε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια
Εάν η Ουκρανία τελικά κερδίσει μόνη της, τότε η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ θα ήταν τόσο ασφαλής όσο είναι ήδη σήμερα , αφού η Ρωσία έχει αποκαλύψει πόσο αδύναμη ήταν πάντα η συμβατική στρατιωτική της ισχύς και επί του παρόντος δεν ενέχει κανένα κίνδυνο να επιτεθεί ή να εισβάλει τους ευρωπαίους εταίρους μας .
Γνωρίζουμε πόσο αδύναμος είναι ο συμβατικός στρατός της Ρωσίας σήμερα. Ακόμα κι αν τελικά επιτύχει, οι σωρευτικές απώλειες που υπέστη ο στρατός του Πούτιν τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε εξοπλισμό θα χρειαστούν κυριολεκτικά δεκαετίες για να αντικατασταθούν.
Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βοηθούσαν τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ χρησιμοποιώντας αυτές τις ίδιες δεκαετίες για να ενισχύσουν την ανατολική πλευρά των συμμαχιών, καθιστώντας σαφές ότι οποιαδήποτε μελλοντική σκέψη για επίγεια επίθεση προς τα δυτικά θα ήταν μάταιη.
Διαπιστώσεις-συμπεράσματα
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι, όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να συρθεί σε μια άμεση σύγκρουση με τη Μόσχα, η εθνική και οικονομική τους ασφάλεια θα διατηρηθεί ανεξάρτητα από το πώς θα τερματιστεί τελικά ο πόλεμος στην Ουκρανία
Είναι ζωτικής σημασίας εθνικό συμφέρον της Ουκρανίας να κερδίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Για τις ΗΠΑ, αυτό είναι ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά όχι ένα ζωτικό εθνικό συμφέρον για το οποίο θα διακινδύνευαν να πολεμήσουν με την Ρωσία.
Η κυβέρνησή των ΗΠΑ, σύμφωνα με τον αρθρογράφο υπάρχει πρώτα και κύρια για να διασφαλίσει ότι η χώρα του είναι ασφαλής από κάθε εξωτερική επίθεση, έχει έναν ισχυρό στρατό που μπορεί να αποτρέψει οποιοδήποτε έθνος από το να της επιτεθεί ή να νικήσει οποιονδήποτε εχθρό που θα το προσπαθήσει και να προστατεύει την ευημερία των πολιτών της.
Οτιδήποτε μειώνει αυτές τις πρωταρχικές λειτουργίες πρέπει να απορριφθεί.
