Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρήθηκε αύξηση της « κόπωσης της Ουκρανίας ». Οι πρώτες προσδοκίες ήταν ότι η Ρωσία θα κέρδιζε γρήγορα τον πόλεμο. Η δυτική συζήτηση ήταν αρχικά αν έπρεπε να υποστηρίξει μια εξέγερση . Μετά ήρθε μια έκρηξη ενθουσιασμού ότι η Ρωσία μπορεί να χάσει . Αυτό ξεθωριάζει τώρα. Η σύγκρουση φαίνεται να καταλήγει σε πόλεμο φθοράς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: Ναι στην Ουκρανία για το καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας στην ΕΕ
Η Ρωσία κάνει κέρδη στο Ντονμπάς αλλά με υψηλό κόστος. Η Ουκρανία απωθεί αλλού και οι αποστολές όπλων από τη Δύση πιθανότατα θα τη βοηθήσουν να αμβλύνει τη συγκεντρωμένη ρωσική ισχύ στα ανατολικά. Τούτου λεχθέντος, μια ουκρανική αντεπίθεση για να πάρει πίσω πολλά από αυτά που ελέγχει τώρα η Ρωσία στην Ουκρανία θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Μια μακρά καθυστέρηση φαίνεται πιθανό το καλοκαίρι, με την πρωτοβουλία να περνά σιγά-σιγά στην Ουκρανία καθώς οι κυρώσεις περιορίζουν την ικανότητα της Ρωσίας να αντικαταστήσει τις απώλειες και καθώς τα δυτικά όπλα ισοπεδώνουν τους όρους ανταγωνισμού.
Γιατί να πιέσουμε την Ουκρανία να τερματίσει τον πόλεμο;
Καθώς η προσπάθεια της Ουκρανίας να εκδιώξει τους Ρώσους έχει επιβραδυνθεί, και οι δυτικοί ειδήμονες άρχισαν να πανικοβάλλονται και απαιτούν να πιέσει την Ουκρανία να κάνει παραχωρήσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Το πιο διαβόητο, το είπε ο Χένρι Κίσινγκερ . Αυτό φάνηκε να δίνει κάλυψη στους δυτικοευρωπαίους ηγέτες να αρχίσουν να αντισταθμίζουν την υποστήριξη προς την Ουκρανία. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ουκρανία το απέρριψε σθεναρά.
Ήταν σωστό να το κάνουμε. Ο πυρήνας του επιχειρήματος ότι πρέπει να στρέψουμε την Ουκρανία σε παραίτηση στρέφεται στην εξαιρετικά αμφισβητήσιμη αντίληψη , που διατύπωσε με μεγαλύτερη σαφήνεια ο Κίσινγκερ, ότι η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη, που της δίνει το δικαίωμα σε μοναδικό σεβασμό και ειδικά προνόμια. Όπως είπε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν , «η Ρωσία δεν πρέπει να ταπεινωθεί». Αυτό είναι τόσο εμπειρικά όσο και στρατηγικά συζητήσιμο.
«Εμπειρικά, είναι όλο και πιο δύσκολο να υποστηριχθεί ότι η Ρωσία είναι μεγάλη δύναμη . Πράγματι, η Ουκρανία παραβιάζει τη διεκδίκηση της Ρωσίας για αυτό το καθεστώς τη στιγμή που μιλάμε», αναφέρει ο Robert E. Kelly, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Pusan στη Νότια Κορέα, και συνεχίζει:
«Οι μόνοι ισχυροί ισχυρισμοί που έχει η Ρωσία για το καθεστώς μεγάλης ισχύος τώρα είναι τα πυρηνικά της όπλα και το τεράστιο γεωγραφικό της μέγεθος. Η οικονομία της Ρωσίας είναι μεσαία τώρα – μικρότερη από αυτή της Νότιας Κορέας, για παράδειγμα – και θα υποχωρήσει απότομα λόγω των κυρώσεων που της επιβλήθηκαν εν καιρώ πολέμου. Μπορεί ακόμη και να βγει από το G-20 σε ένα ή δύο χρόνια. Ο πληθυσμός της είναι επίσης μεσαίου μεγέθους και στάσιμος. Έχει τριτοκοσμικά επίπεδα διαφθοράς, και αυτή η διαφθορά έχει εισχωρήσει στην στρατιωτική υποβάθμιση της επιμελητείας, της εκπαίδευσης, του ηθικού και ούτω καθεξής, εμποδίζοντας με τη σειρά της την ικανότητά της να υποστηρίζει έναν μεγάλο στρατό στο πεδίο. Η διαρροή εγκεφάλων της υπονομεύει την καινοτομία, όπως και το κλειστό, κατασταλτικό πολιτικό της σύστημα», αναφέρει.
Στρατηγικά, το επιχείρημα να αναγκαστεί η Ουκρανία να υποχωρήσει είναι επίσης αδύναμο. Μεγάλο μέρος βασίζεται σε υπερβολικές εκτιμήσεις ότι το ΝΑΤΟ και η Ρωσία (κάπως) θα διολισθήσουν σε πόλεμο ή πυρηνική ανταλλαγή. Και οι δύο αυτές προοπτικές είναι εξαιρετικά απίθανες.
Ο Πούτιν είναι ριψοκίνδυνος, αλλά όχι μηδενιστής, και αν ανησυχούσε ειλικρινά ότι επίκειται ένας τεράστιος πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας, δεν θα άφηνε τον στρατό του να καταρρεύσει, μέρα με τη μέρα, στην Ουκρανία. Ο Μπάιντεν έδειξε επίσης επιφυλακτικότητα. Οι πόλεμοι αντιπροσώπων είναι συνηθισμένοι και ούτε ο πόλεμος στο Βιετνάμ ούτε στο Αφγανιστάν (της δεκαετίας του 1980) κλιμακώθηκε σε σύγκρουση υπερδυνάμεων.
Επιπλέον, είναι προς το στρατηγικό συμφέρον της Δύσης να δει τη μείωση της ικανότητας του Πούτιν να προκαλεί όλεθρο στις διεθνείς σχέσεις. «Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον ανατρέψουμε, να επικυρώσουμε τις ουκρανικές επιθέσεις στη Ρωσία ή να δώσουμε στο Κίεβο λευκή επιταγή. Αλλά είναι απλώς παράξενο να επιμείνουμε ότι το βάρος της αποκατάστασης της σταθερότητας στην Ευρώπη –ο στόχος του Κίσινγκερ– βαρύνει την Ουκρανία όταν ο Πούτιν είναι αυτός που ξεκίνησε τον πόλεμο. Η Ουκρανία μπλοκάρει τώρα πολύ προφανώς την ικανότητα του Πούτιν να προκαλεί προβλήματα πιο δυτικά. Αυτό είναι πολύ προς το συμφέρον της Δύσης», αναφέρει ο Robert E. Kelly.
Ο Πούτιν ακολουθεί μια ρεβιζιονιστική πορεία, επιδιώκοντας να ανατρέψει τη μεταψυχροπολεμική διευθέτηση, για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Εάν κερδίσει στην Ουκρανία, θα επιστρέψει στα ίδια παλιά του κόλπα να προσπαθεί να διχάσει τη Δύση και να υποδαυλίσει παγωμένες συγκρούσεις . Δεν υπάρχει τίποτα στην ιστορία του Πούτιν ως Ρώσου ηγέτη που να υποδηλώνει ότι εκτιμά τη σταθερότητα που τόσο απεγνωσμένα επιθυμούν ο Μακρόν, ο Κίσινγκερ και άλλοι.
Ο Πούτιν δεν χρειάζεται να «ταπεινωθεί», αλλά θα πρέπει να μάθει ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο καιρό θα τον αφήσει η Δύση να κάνει προβλήματα πριν τραβήξει μια γραμμή. «Η Ουκρανία, όπου ο Πούτιν έχει επιτρέψει στα τάγματα θανάτου να επιχειρούν στα κατεχόμενα εδάφη, είναι προφανώς αυτή η γραμμή», αναφέρει ο Robert E. Kelly.
Τουλάχιστον Δώστε στην Ουκρανία μια ευκαιρία να κερδίσει
Η θεωρία των διεθνών σχέσεων σημειώνει ο Robert E. Kelly, είναι ότι οι συγκρούσεις συχνά στρέφονται προς τη διαπραγμάτευση όταν οι μαχητές φτάνουν σε ένα « αμοιβαία επιζήμιο αδιέξοδο ». Αυτή η σύγκρουση δεν υπάρχει. Η Ρωσία εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, τουλάχιστον στα ανατολικά.
Άρα, η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται για τη σταθερότητα του Κίσινγκερ. Θέλει να κερδίσει. Η Ουκρανία υπερασπίζεται τη Δύση ενάντια στην ικανότητα του Πούτιν να συνεχίσει να προκαλεί προβλήματα. «Αυτό είναι προς το συμφέρον μας. Και είναι θύμα - πολύ άγριων βομβαρδισμών αμάχων και οργανωμένων εκτελέσεων. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δώσουμε την ευκαιρία να κερδίσουν και στη συνέχεια να διευκολύνουμε μια διευθέτηση όταν και οι δύο πλευρές φτάσουν σε αυτό το αμοιβαία επιζήμιο αδιέξοδο», αναφέρει ο Robert E. Kelly.
