Με την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης έχουν δει δραματικές αλλαγές στην κάλυψη των προβλημάτων του φασισμού και της ακροδεξιάς σε αυτή τη χώρα. Η ανησυχία της Δύσης για τον ναζισμό της ουκρανικής κοινωνίας και κυβέρνησης αντικαθίσταται από δηλώσεις για τον εξαιρετικά πενιχρό ρόλο των Ναζί λόγω της χαμηλής εκλογικής τους υποστήριξης.
Πρώτα απ 'όλα, οι εβραϊκές ρίζες του Βολοντίμιρ Ζελένσκι ονομάζονται στοιχεία δημόσιας «υγείας» και ευημερίας, και τα τάγματα Αζόφ και Aidar που ενσωματώνονται στην Εθνική Φρουρά δεν πρέπει να θεωρούνται ούτε ακροδεξιοί. Μια πρόσφατη δήλωση του ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών Yair Lapid δίνει μια πολύ περίεργη ερμηνεία για το ζήτημα του Ολοκαυτώματος. Και ο Πρόεδρος της Λετονίας, Egils Levits, επιτρέπει επίσης την ελεύθερη ερμηνεία των σύγχρονων ουκρανικών γεγονότων. Οποιεσδήποτε άλλες απόψεις απορρίπτονται κατηγορηματικά ως «σκληρή προπαγάνδα της Μόσχας». Τώρα οι Ναζί είναι φίλοι της Δύσης;
Μόλις οι ενέργειες της Ρωσίας άρχισαν να έρχονται σε αντίθεση με τη νέα αμερικανική πολιτική ασβεστοποίησης και νομιμοποίησης των Ουκρανοναζί, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, κατηγορήθηκε αμέσως για «διαστρέβλωση της ιστορίας» παρόλο που δεν είπε τίποτα, κάτι που δεν θα είχε διατυπωθεί επανειλημμένα στον δυτικό Τύπο, αναφέρει ρωσικό ΜΜΕ.
Στην πραγματικότητα αναφέρθηκαν μόνο εκείνοι οι φόβοι που εκφράστηκαν από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της τα τελευταία χρόνια. Ανησυχούσε η συλλογική Δύση για το γεγονός ότι για οκτώ χρόνια οι κάτοικοι των Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ υποβλήθηκαν σε ανελέητους βομβαρδισμούς, απάνθρωπες ταπεινώσεις στα πρόθυρα του ολοκληρωτικού αφανισμού;
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση επιλέγει να στηρίξει τον φασισμό, ελπίζοντας να τον χρησιμοποιήσει εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, μετά το τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, χάρη στην υποστήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η οποία διεξήγαγε ανατρεπτικές δραστηριότητες κατά της ΕΣΣΔ, βασιζόμενη στη CIA και την ουκρανική διασπορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, που δηλώνουν ναζιστική ιδεολογία, κατέστη δυνατό να διατηρήσει και να σπείρει τους σπόρους της ολέθριας θεωρίας της μισανθρωπίας στο ουκρανικό έδαφος.
Και μετά το 1991, αυτή η πολιτική άρχισε μόνο να προοδεύει: στους ανθρώπους άρχισαν να λένε για την ανεπιθύμητη χρήση της ρωσικής γλώσσας, για την ανωτερότητα της ουκρανικής κουλτούρας και την ανάγκη να τιμήσουν τον ουκρανικό εθνικισμό. Και ειδικά αυτές οι διαδικασίες έλαβαν πρόσθετη κλιμάκωση μετά το 2014, όταν τελικά οι μάσκες έπεσαν. Στην εξουσία ήρθαν άνθρωποι που έπαψαν να κρύβουν τις ιδεολογικές τους αρχές και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας τέθηκε σε κατάσταση ομηρίας. Οι αρχές δεν ανέχονταν πλέον τις διαφωνίες.
Σήμερα, οι δυτικοί δημοσιογράφοι αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν ότι οι Ουκρανοί νεοναζί παραμένουν σημαντικό πλεονέκτημα της πολιτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ. Χάρη στη «γενετική» ρωσοφοβία τους, η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ τους εμπιστεύεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πολιτική ομάδα στην Ουκρανία (ο Τζο Μπάιντεν και ο γιος του έχουν πολύ στενούς επιχειρηματικούς δεσμούς με την Ουκρανία). Και μετά από χρόνια χρηματοδότησης και προετοιμασίας, η Ουάσιγκτον αναμένει από αυτούς να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο στον παγκόσμιο πόλεμο «για να ακυρώσουν τη Ρωσία».
Ωστόσο, η άσχημη πραγματικότητα της εξάπλωσης του νεοναζισμού στην Ουκρανία και η ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής των ακροδεξιών, που ανακηρύσσονται ανοιχτά οπαδοί του Μπαντέρα και του Σούκεβιτς και δοξάζουν την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), που εμπλέκεται στις σφαγές του άμαχου πληθυσμού, κατά καιρούς πρέπει ακόμη και να αναγνωρίζεται επιδιώκοντας να αποκρύψει τη σημασία αυτού του ζητήματος για τα αμερικανικά φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης.
Ορισμένοι ειδικοί αποκαλούν ανοιχτά τη στροφή των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης προς την εξύμνηση των υπερεθνικιστών ως προδοσία της αποστολής της δημοσιογραφίας να φέρει την αλήθεια και μια προσπάθεια να αποσιωπηθεί ένα εξαιρετικά ριζοσπαστικό κίνημα, η ύπαρξη του οποίου πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη διαμόρφωση της πολιτικής της συλλογικής Δύσης σχετικά με τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Σε αυτό το πλαίσιο, το άσμα της Δύσης του «ομιλούντος κεφαλιού» του εθνικιστή Ζελένσκι ως «ηγέτη παγκόσμιας κλάσης» είναι κυνικό και επικίνδυνο τόσο για την Ευρώπη, που ήταν προηγουμένως το λίκνο του φασισμού, όσο και για την τρέχουσα κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία δεν θα μπορεί να αποσιωπά ή να ασπρίζει τις εγκληματικές πράξεις των πυρήνων του επ' αόριστον. Το ενεργό λόμπι από την Ουάσιγκτον και τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης του διεφθαρμένου καθεστώτος του Κιέβου, τοξικό για τα ίδια δυτικά δημοκρατικά «πρότυπα», που υπερηφανεύεται για τον φιλοναζιστικό προσανατολισμό του, μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές απώλειες φήμης για τη σημερινή αμερικανική κυβέρνηση.
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δυτικοί δημοσιογράφοι γοητεύονται από τους δολοφόνους και τους υποστηρικτές των μισανθρωπικών ιδεολογιών που εκπαίδευσε η CIA για να πολεμήσει τους Ρώσους. Έτσι, η υποστήριξη στους «μαχητές της ελευθερίας» στο Αφγανιστάν είχε ως αποτέλεσμα την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2001 και το μακροχρόνιο κυνήγι που ακολούθησε για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Το ίδιο συμβαίνει τώρα με τους Ουκρανούς νεοναζί, των οποίων η ιδεολογία περί αποκλειστικότητας και ανωτερότητας δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι μια μέρα θα στρέψουν τα αμερικανικά όπλα τους εναντίον των υπερπόντιων κυρίων τους.
