To Αμερικάνικης κατασκευής ελαφρύ πυροβολικό M777, το γερμανικής προέλευσης Pzh 2000 Self-Propelled Howitzer (SPH) που προέρχεται από την Ολλανδία και το σύστημα αντιαεροπορικών πυροβόλων όπλων Gepard είναι μερικές από τις πλατφόρμες που βρίσκονται στο δρόμο τους ή έχουν ήδη φτάσει στην Ουκρανία.
Αλλά το να περιμένουμε να έχουν άμεσα αποτελέσματα στο πεδίο της μάχης δεν είναι πρακτικό για δύο λόγους.
Πρώτον, η Ουκρανία αντιμετωπίζει έναν αποφασιστικό επιτιθέμενο πρόθυμο να επιτύχει τους στόχους του. ανεξάρτητα από τις τεράστιες απώλειες τακτικής, εξοπλισμού και προσωπικού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τελικά ποιος νικάει; Ρωσικές απώλειες, αδυναμίες και...επιτυχίες-Όταν οι μεν τα λένε έτσι οι δε αλλιώς
Και με την παραδοχή του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, ότι στόχος είναι να «αποδυναμώσει τη Ρωσία» – αποκαλύπτοντας το σαφές γεωπολιτικό ενδιαφέρον της Αμερικής για τον πόλεμο και μια όχι γνήσια επιθυμία για την ουκρανική ασφάλεια – έχει αυξήσει το διακύβευμα για τη Ρωσία.
Ευτυχώς για τον Πούτιν, ο ρωσικός λαός υποστήριξε συντριπτικά τον ίδιο και τον πόλεμο, με την παρέμβαση να υποστηρίζεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τους Φιλελεύθερους μέχρι τους Κομμουνιστές.
Διεθνώς, κανείς εκτός από τις χώρες της G7 (ΗΠΑ, ΗΒ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Καναδάς και Ιαπωνία) δεν έχει καταδικάσει τον πόλεμο, με τα έθνη να απέχουν από τα Ηνωμένα Έθνη και μάλλον να συνεχίζουν το εμπόριο πετρελαίου με τη Ρωσία.
Και δεύτερος και πιο αξιοσημείωτος, είναι ο απλός στρατιωτικός περιορισμός της εκπαίδευσης ενός στρατού ( Ουκρανικός) σε νέα οπλικά συστήματα προτού τον ρίξει απλώς στη μάχη.
Η νέα σειρά πλατφορμών μάχης για να φτάσει μόνο σε μια χώρα διαρκεί μήνες. Στη συνέχεια πρέπει να υποστηρίζονται από μια ολόκληρη αλυσίδα υλικοτεχνικής υποδομής, συντήρησης και επισκευής, η οποία περιλαμβάνει επαρκή προμήθεια πυρομαχικών, ανταλλακτικών και πιθανώς άλλων σετ εξοπλισμού και εργαλείων για τη συντήρησή τους, η οποία επίσης μετράται σε μήνες.
Ακολουθούν στρατιώτες και πληρώματα υποστήριξης, που εκπαιδεύονται εντατικά και αναπτύσσουν τακτικές σε αρμονία με τις δυνατότητες του όπλου. Δεν είναι θέμα εβδομάδων, αλλά μηνών.
Η διαδικασία αναμένεται να είναι ακόμη μεγαλύτερη στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου οι στρατιώτες της θα πρέπει να προσανατολιστούν εκ νέου από τα όπλα της σοβιετικής εποχής και επηρεασμού στις νεότερες δυτικές πλατφόρμες, οι οποίες έχουν ριζικά διαφορετικές σχεδιαστικές και επιχειρησιακές φιλοσοφίες.
Το βλέμμα της Ουκρανίας στο γερμανικό όχημα μάχης πεζικού Marder (IFV), είναι ένα παράδειγμα της διασταύρωσης των περιορισμών προέλευσης, χρόνου παράδοσης, υλικοτεχνικής υποστήριξης και εκπαίδευσης/εξοικείωσης πληρώματος.
Με την Ουκρανία να έχει ζητήσει περίπου 100 από αυτά, η Γερμανία, ενώ ήταν πρόθυμη να οπλίσει την Ουκρανία, εξακολουθεί να φοβάται ότι μπορεί να στερήσει από την Bundeswehr πολεμικά αποθέματα. Ο αρχηγός της Μπούντεσβερ, υποστράτηγος Άλφος Μάις , είχε πει ότι «δεν επένδυσε στον στρατό τους για να κατευνάσει την ενοχή τους εν καιρώ πολέμου».
Τα Marders καταργήθηκαν σταδιακά μετά την υπηρεσία στο Αφγανιστάν, και αντικαταστάθηκαν από το νεότερο Puma IFV.
Ακόμα κι αν αποφασιστεί να παραχωρηθούν μερικά Marders, η Rheinmetall δεν θα είναι σε θέση να παραδώσει τα ανακαινισμένα IFV πριν από τα τέλη του 2022.
Η Rheinmetall έχει προσφέρει 50 άρματα μάχης Leopard 1A5, αλλά τους επόμενους τρεις μήνες, με τους Ουκρανούς πιθανώς να μένουν με τα Main Battle Tank (MBT) της δεκαετίας του 1950 που έχουν ασθενέστερη θωράκιση.
Για να μην αναφέρουμε, πώς η εκπαίδευση σε αυτά θα συνεπάγεται την απόσυρση ενεργών μονάδων, παραχωρώντας το πλεονέκτημα στους Ρώσους. Και ας πούμε ότι οι μονάδες αναλαμβάνουν τον κίνδυνο να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης, για εκπαίδευση στα νέα άρματα μάχης, η συνέργεια μεταξύ τους σαν πλήρωμα διοικητής τανκς-πυροβολητή/φορτωτής-οδηγού δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Το να πρέπει να κλιμακωθεί αυτό σε μια διμοιρία αρμάτων μάχης, μια ομάδα, ένα τάγμα και η συνοχή σε επίπεδο ταξιαρχίας είναι μια άλλη προσπάθεια, σύμφωνα με τον απόστρατο αντισυνταγματάρχη του αμερικανικού στρατού Daniel L. Davis.
Η απόφαση να εκπαιδευτεί εκ νέου ο στρατός, αφήνει την Ουκρανία με την τρομακτική επιλογή να πρέπει να αφήσει τις γραμμές αμυντικά από μερικούς μήνες έως ένα χρόνο, έως ότου οι νεοεκπαιδευμένες μονάδες θα είναι έτοιμες να πραγματοποιήσουν αντεπιθέσεις.
Ακόμη και τότε, ο χώρος εκπαίδευσης, είτε εντός της Ουκρανίας είτε σε άλλη φίλη χώρα, θα δεχόταν επίθεση από τη Ρωσία. Εξάλλου έχει ήδη χτυπήσει μια βάση εκπαίδευσης που φιλοξενούσε ξένους εθελοντές νωρίτερα, ενώ έχει προειδοποιήσει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ότι οι νηοπομπές που προμηθεύουν όπλα στην Ουκρανία θα ήταν νόμιμοι στόχοι.
Από την άλλη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, που είχαν αποκλείσει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να πολεμήσουν απευθείας τη Ρωσία, θα φιλοξενήσουν Ουκρανούς στρατιώτες και θα παρασυρθούν στον πόλεμο;
Αυτό συμπίπτει επίσης με την υλικοτεχνική διάσταση, όπου θα πρέπει να διατίθενται επαρκή ανταλλακτικά και πυρομαχικά, για την αυστηρή φάση εκπαίδευσης και την επακόλουθη ανάπτυξή τους.
Ούτε η Ουκρανία μπορεί να αναπτύξει ανταλλακτικά στην εγχώρια αγορά σε αυτό το στάδιο, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο η Ρωσία στόχευσε και κατέστρεψε διορατικά την αμυντική της βιομηχανία τις πρώτες μέρες.
Έτσι, οι καθυστερημένες, πιο αδύναμες και άγνωστες μηχανοποιημένες πλατφόρμες για το ζωτικής σημασίας ανατολικό θέατρο στο Donbass, θα είναι ένα τεράστιο μειονέκτημα για την Ουκρανία. Οι πλατφόρμες βαρέως χερσαίου πολέμου, είναι οι μόνες που μπορούν να διαπεράσουν τις οχυρωμένες αμυντικές γραμμές των αποσχισμένων Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ (LDPR) και του ρωσικού στρατού, ο οποίος αναμένεται να εκμεταλλευτεί την ελάχιστη αστικοποίηση και τα ανοιχτά πεδία για να φέρει μεγαλύτερη δύναμη .
Η ουκρανική Πολεμική Αεροπορία (UAF), εν τω μεταξύ, έχει τα δικά της δεινά με τα Su-27 παλαιότερης γενιάς. Σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Yuri Bulavka , αυτά και τα MiG-29 δεν διαθέτουν ισχυρά αερομεταφερόμενα ραντάρ και πυραύλους με ενεργή υποδοχή, σε αντίθεση με τα αμερικανικά F-16, F-15 ή F-18.
Ο Bulavka έκανε έκκληση για αυτά τα τζετ και ισχυρίστηκε ότι, είχε ένα «σχέδιο δράσης για γρήγορη επανεκπαίδευση πιλότων και μηχανικού προσωπικού» σε αυτά τα τζετ.
Τα ουκρανικά Su-27 διαθέτουν το R-27ER ελεγχόμενο από ανιχνευτή υπέρυθρης ακτινοβολίας και το R-27ET καθοδηγούμενο από παθητικό ραντάρ, και τα δύο δεν διαθέτουν το σύστημα «fire-and-forget» και το ενεργό σύστημα ραντάρ που έχει το ρωσικό R-77, που εκτοξεύεται από το Su. -30 και Su-35.
Ο ημιενεργός αναζητητής ραντάρ ETs πρέπει να καθοδηγηθεί στον στόχο, απαιτώντας από τον πιλότο να παραμείνει στην πορεία του, ακόμη και να πετάει ευθεία. Δεδομένου ότι το ραντάρ δεν βρίσκεται καν μέσα στον πύραυλο, ακόμη και η απομάκρυνση της μύτης θα τον κάνει να απομακρυνθεί από την πορεία του. Το τζετ, εν τω μεταξύ, μειώνει την απόσταση και κινδυνεύει να χτυπηθεί από πίσω και να καταρριφθεί.
