Ο Πούτιν εμπιστεύεται την κινεζική υποστήριξη, για να σώσει την οικονομία της Μόσχας από τις δυτικές κυρώσεις κατά της εισβολής στην Ουκρανία.
Η Κίνα από την άλλη, έχει διατηρήσει μια συνετή και διφορούμενη στάση από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, χωρίς να τάσσεται ανοιχτά υπέρ του Βλαντιμίρ Πούτιν, παρά τις θερμές αγκαλιές του Ρώσου προέδρου με τον Σι Τζινπίνγκ, αμέσως πριν από τη σύγκρουση, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Σήμερα ο ίδιος ο Πούτιν, λέει ότι δεν νιώθει αποκλεισμένος από την παγκόσμια οικονομία λόγω κυρώσεων, έχοντας εμπιστοσύνη στην κινεζική βοήθεια, στην οποία σκοπεύει να πουλήσει το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο που θέλουν να αρνηθούν οι Δυτικοί.
Θα είναι λοιπόν η Ασία το μέλλον της Ρωσίας;
Ένας από τους κορυφαίους Ρώσους ειδικούς στην Κεντρική Ασία και την Κίνα, ο Temur Umarov, προσπάθησε να εξηγήσει στο Meduza.ru πώς έχουν τα πράγματα μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου και αν οι Ρώσοι, πρέπει πραγματικά να σταματήσουν να μαθαίνουν Αγγλικά για να μάθουν Μανδαρινικά.
Υπενθυμίζοντας την επίσκεψη στην Κίνα του υπουργού Εξωτερικών Sergej Lavrov στις αρχές Απριλίου, αφιερωμένη επίσημα στο ζήτημα του Αφγανιστάν και την αναγνώριση των Ταλιμπάν, ο Umarov παρατηρεί ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών για το μέλλον της συμμαχίας, ξεκίνησαν σοβαρά ακριβώς τότε.
Γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να λάβει ρητή υποστήριξη, ο Λαβρόφ προσπάθησε να δείξει στη σχέση του με τον Κινέζο ομόλογό του Wang Yi ότι και οι δύο, ενδιαφέρονται για τη διευθέτηση παγκόσμιων ζητημάτων πρώτα και κύρια στην Ασία, και σε κάθε περίπτωση θεωρούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κοινό αντίπαλο, σε κάθε τομέα.
Ο πραγματικός ένοχος της παγκόσμιας αναταραχής
Υπό αυτή την έννοια, «η Ρωσία και η Κίνα θέλουν να δείξουν ότι, μόνο αυτές είναι ικανές να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο και πιο δημοκρατικό», αναφέρει.
Αν και δεν καταδικάζει τους «Ουκρανούς Ναζί», ο Umarov επισημαίνει ότι «το Υπουργείο Εξωτερικών του Πεκίνου και αρκετοί ανώτεροι αξιωματούχοι, έχουν πει πολλές φορές ότι οι ΗΠΑ είναι η αιτία όλων των προβλημάτων, από το Αφγανιστάν μέχρι την Ουκρανία, μαζί με τους συμμάχους τους, και σε κάθε περίπτωση η Κίνα υποστηρίζει τα συμφέροντα των Ρώσων στον τομέα της ευρωπαϊκής ασφάλειας, ακόμη κι αν σέβεται την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας».
Η αρχή της εδαφικής ακεραιότητας είναι στην πραγματικότητα ένα από τα κλασικά επιχειρήματα της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, που αναφέρεται κυρίως στο ζήτημα της Ταϊβάν και αναγνωρίζει τον διαχωρισμό ενός εδάφους βάσει τοπικού δημοψηφίσματος, όπως συνέβη για την Κριμαία και διαφαίνεται για το Donbass, καθώς αυτό θα ήταν μια απαράδεκτη αντίφαση για το Πεκίνο.
Εξίσου σημαντική για τους Κινέζους είναι η αντίθεση σε οποιαδήποτε ξένη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας, οπότε «αν η Κίνα δικαιολογούσε αυτό που κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, αυτό θα νομιμοποιούσε αυτόματα τις προσπάθειες διαφόρων χωρών να αμφισβητήσουν την εσωτερική της πολιτική στο Σιντζιάνγκ με τους Ουιγούρους , στο Θιβέτ ή στο Χονγκ Κονγκ», υποστηρίζει ο Umarov.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τούρκος διεθνολόγος: Η Ρωσία διατηρεί το status quo στη Συρία
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν αναμειγνύεται πραγματικά στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας, αλλά τα σύμβολα αξίζουν περισσότερο από τις απειλές, και η Κίνα δεν μπορεί καν να παραδεχθεί το δικαίωμα να διατυπώνει εθνοθρησκευτικούς ή κοινωνικούς κανόνες σε διεθνή πλαίσια, που αγγίζουν τα εσωτερικά της προβλήματα.
Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, επειδή «η Ρωσία γνώριζε επίσης πολύ καλά ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ και ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν είχε κανένα συμφέρον να αφήσει το Κίεβο να εισέλθει, αλλά κανείς δεν ήθελε να κάνει αυτή τη ρητή δήλωση, μετατρέποντάς την σε γκρίζα ζώνη», σχολιάζει ο Ρώσος αναλυτής.
Εξίσου συμβολικά, περισσότερο από ό,τι στη βάση πραγματικών οικονομικών ή στρατιωτικών συμφωνιών, η Κίνα χρειάζεται τη ρωσική υποστήριξη στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, χωρίς να έχει πολλούς άλλους υποστηρικτές σε διεθνές επίπεδο σε αυτόν τον ανταγωνισμό μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων Ανατολής και Δύσης.
Αν έχανε αυτή την υποστήριξη, η ίδια η Κίνα θα ένιωθε πολύ πιο απομονωμένη, ακόμα κι αν η Μόσχα και το Πεκίνο δεν αυτοπροσδιορίζονται ρητά ως «σύμμαχοι», υπενθυμίζοντας τις εχθροπραξίες και τη δυσπιστία της σοβιετικής περιόδου. Όπως η Κίνα παραμένει ουδέτερη για την Ουκρανία, έτσι και η Ρωσία, δεν παρεμβαίνει σε διαφορές στην Ινδοκίνα ή σε εδαφικά ζητήματα μεταξύ Κίνας και Ινδίας.
Ο Πούτιν αποκάλεσε πρόσφατα την Κίνα «στρατηγικό εταίρο», αλλά μέχρι στιγμής η σχέση μεταξύ των δύο, είναι αρκετά τακτική και η πραγματική στρατηγική δεν έχει ακόμη επεξεργαστεί στο εγγύς μέλλον.
