Αντιθέτως, προτιμά τα (επανδρωμένα) επιθετικά ελικόπτερα όπως τα Ka-52 και Mi-28(N) να εκτελούν αποστολές κρούσης ενώ περιπλανώνται στο πεδίο της μάχης, τηρούν ένα δόγμα που αγνοεί τις προσεκτικά εκτελεσμένες επιχειρήσεις αναγνώρισης και κρούσης του UCAV για πιο επιθετική έρευνα και αποστολές επίθεσης. Ωστόσο, κάθε νέα σύγκρουση της σύγχρονης εποχής φαίνεται να επιδεικνύει την αξία του UCAV με περισσότερες λεπτομέρειες, και έτσι η Ρωσία επιλέγει όλο και περισσότερο να επενδύει επίσης στην ιδέα.
Οι προσπάθειές της να καλύψουν τη διαφορά περιλαμβάνουν τον οπλισμό του ισραηλινού σχεδιασμένου UAV Forpost, το οποίο είναι ένα εγκεκριμένο αντίγραφο του IAI Searcher. Το drone που προέκυψε, το Forpost-R, αν και δεν σχεδιάστηκε εξαρχής ως UCAV, είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ρωσικής κατασκευής και ικανό να εκτελεί αποστολές ελαφρού χτυπήματος. Με παρόμοιο τρόπο, το Kronshtadt Orion, ένα γηγενές UAV επιτήρησης/αναγνώρισης που παράγεται από τη ρωσική εταιρεία Kronshtadt, έχει επίσης εξελιχθεί σε πολλαπλές ένοπλες παραλλαγές που σιγά-σιγά μπαίνουν σε υπηρεσία.
Αρκετά πιο προηγμένα, αποκλειστικά σχέδια UCAV είναι επίσης στα σκαριά, συμπεριλαμβανομένου του φιλόδοξου Okhotnik-B της Sukhoi και των Helios "Orion-2" της Kronshtadt , Sirius και Grom. Το μέλλον αυτών των συστημάτων, ήδη σε κάποια αμφιβολία λόγω της χρόνιας έλλειψης κατάλληλης χρηματοδότησης και της έλλειψης πρόσβασης σε ορισμένες βασικές τεχνολογίες, θα είναι ακόμη περισσότερο τώρα που η Ρωσία βρίσκεται επιβαρυμένη, με κυρώσεις στον οικονομικό πόλεμο μεταξύ αυτής και της Δύσης. Ανεξάρτητα από τη συνεχιζόμενη πορεία ανάπτυξής τους, είναι βέβαιο ότι η Ρωσία έχει χάσει το «τρένο» σε ότι αφορά, την εξαργύρωση της παγκόσμιας επανάστασης των drone, με τους περισσότερους πιθανούς πελάτες εξαγωγών να βρίσκουν γρήγορα τις ανάγκες τους ικανοποιημένες από Κινέζους, ΗΠΑ, Τούρκους και Ισραηλινούς σχέδια.
Για να ακολουθήσετε μια νέα γενιά UCAV, απαιτείται συνήθως μια νέα γενιά οπλισμού για να γίνουν τα μέγιστα αποτελεσματικά. Αν και το Orion έχει παρουσιαστεί μαζί με ένα τεράστιο οπλοστάσιο διαφορετικών κατευθυνόμενων βομβών και αντιαρματικών κατευθυνόμενων πυραύλων (ATGM), πολλά παραμένουν ακόμη στη φάση ανάπτυξης, με την εισαγωγή τους να αντιμετωπίζει αβεβαιότητα με πολλά κρίσιμα εξαρτήματα που δεν μπορούν να παραχθούν εγχώρια και υπόκεινται σε κυρώσεις. Όταν το Orion στάλθηκε στη Συρία για επιχειρησιακές δοκιμές το 2018, φάνηκε ακόμη και να αναπτύσσει μη κατευθυνόμενες βόμβες OFAB-100-120, σε αυτό που είναι ένα εξαιρετικά αντισυμβατικό και σίγουρα λιγότερο αποτελεσματικό προφίλ αποστολής για ένα ένοπλο UAV.
Το δοκιμαστικό του οπλοστάσιο έχει επεκταθεί έκτοτε, με πολλά άλλα πυρομαχικά, συμπεριλαμβανομένης μιας αεροπορικής έκδοσης του Kornet ATGM (που χρησιμοποιήθηκε περίφημα εναντίον ενός UAV ελικοπτέρου σε μια άσκηση που προσομοιώνει ένα μάλλον τραβηγμένο σενάριο) και το KAB-20. Αυτά τα ίδια όπλα διατίθενται επίσης, για χρήση στο Forpost-R, το οποίο έχει δύο σκληρά σημεία σε σύγκριση με τα τρία του Orion. Τα πλάνα έδειξαν ότι το KAB-20, αν και είναι ένας από τους πιο ρεαλιστικούς τύπους όπλων για αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μέχρι στιγμής υστερεί στο να επιτύχει την ακρίβεια πυρομαχικών όπως το τουρκικό MAM-L. Για παράδειγμα, σε ένα σενάριο στην Ουκρανία, ένα KAB-20 που αναπτύχθηκε από ένα Forpost-R κατάφερε να χάσει το στατικό BMP-2 που στόχευε, οδηγώντας το σε αστοχία.
Πιθανώς λόγω των περιορισμένων διαθέσιμων αριθμών, η τριβή/άρνηση της αποτελεσματικής επιχείρησης από την ουκρανική αεράμυνα (μέχρι στιγμής οδηγεί στην οπτικά επιβεβαιωμένη απώλεια τουλάχιστον ενός Orion UCAV), και προφανώς η λιγότερη εμπειρία με τη χρήση των UCAV, η επιρροή των Forpost-R και Orion στη σύγκρουση μέχρι στιγμής, φαίνεται αμελητέα. Ωστόσο, μικρότερα άοπλα συστήματα όπως το Orlan-10 έχουν χρησιμοποιηθεί σε μεγάλους αριθμούς με μεγαλύτερη επιτυχία.
Ακόμα κι αν η ανάπτυξή τους των UCAV ήταν πολύ αργή για να έχει μεγάλο αντίκτυπο στη διεθνή αγορά των drone, οι θετικές εμπειρίες που αποκτήθηκαν με τη λειτουργία τους θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι, η Ρωσία θα κληθεί να τα αποκτήσει σε μεγαλύτερο αριθμό αντί για ακριβότερα επανδρωμένα αεροσκάφη.
Η ανάπτυξη UCAV και στις δύο πλευρές κατά την εισβολή του 2022 στην Ουκρανία, τονίζει για άλλη μια φορά το γεγονός ότι, αυτά τα συστήματα όχι μόνο έχουν καταστεί ικανά να λειτουργούν σε συγκρούσεις υψηλής έντασης, αλλά τώρα είναι στην πραγματικότητα μερικά από τα πιο ικανά μέσα που μπορεί να αναπτύξει οποιαδήποτε πλευρά. Σίγουρα, είναι λιγότερο ευάλωτα από τα επιθετικά ελικόπτερα όπως τα Mi-28 και Ka-52, των οποίων η καταστροφή μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο δύο πιλότων και τα οποία γενικά, πρέπει να αιωρούνται στη θέση τους για να πυροδοτήσουν ATGM, καθιστώντας τα εύκολους στόχους.
Τα UCAV τελικά όχι μόνο προσφέρουν πολλές από τις ίδιες δυνατότητες με τα επιθετικά ελικόπτερα με χαμηλότερο κόστος και ενώ εκτίθενται σε λιγότερους κινδύνους, έχουν επίσης τεράστιες δυνατότητες για την επέκταση των λειτουργικών τους καθηκόντων. Για παράδειγμα, η Ουκρανία κατάφερε να χρησιμοποιήσει τα Bayraktar TB2 UCAV της για την καταστροφή αποστολών αντιαεροπορικής άμυνας (DEAD), με μεγάλη επιτυχία, συμβάλλοντας έτσι στη δική της επιβίωση καθώς και σε άλλα μέσα της πολεμικής αεροπορίας. Τέτοιες αποστολές φαίνεται να παραμένουν πέρα από την εμβέλεια της εκκολαπτόμενης δύναμης UCAV της Ρωσίας, αν και καθώς γίνεται πιο έμπειρη στη λειτουργία τους, μπορεί τελικά να αναλάβει και άλλα καθήκοντα των μέσων της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας.
