Από την ίδρυση της Δημοκρατίας των ΗΠΑ μέχρι το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων του 1917, η Ρωσία φαινόταν μικρή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και το αντίστροφο, επειδή οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των δύο χωρών ήταν λίγες και συμβατές.
Δεδομένου ότι αυτά τα θεμελιώδη μεγέθη δεν έχουν αλλάξει, θα πρέπει να περιμένουμε ότι οι πολιτικές των δύο χωρών ενδέχεται να επανέλθουν σταδιακά σε αυτό το μακροχρόνιο φυσιολογικό. Όμως, και για τις δύο χώρες, η υπέρβαση των συνηθειών του αιώνα που μεσολάβησε δεν θα είναι εύκολη.
Η ρωσική αρκούδα γλείφει τις βαθιές πληγές της σοβιετικής εποχής καθώς βρυχάται πίσω από τρομερές άμυνες
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, οι ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας μέσα και γύρω από την κυβέρνηση των ΗΠΑ διπλασίασαν τις προσπάθειές τους να «εκδημοκρατίσουν» τη Ρωσία και τις άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες, σύμφωνα με τα δικά τους «φώτα», χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο βαθιά θα δημιουργούσε μια αγανάκτηση αυτό. Έφτασαν επίσης πολύ κοντά με πρώην στελέχη του κόμματος, καθώς αυτοί χρησιμοποίησαν τις δυτικές τους συνδέσεις για να αγοράσουν και να λεηλατήσουν τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας.
Η κυβέρνηση Κλίντον συνδύασε την άγνοια και την αυτοαντίφαση, προσπαθώντας να φορτώσει στη Ρωσία τις ελπίδες που το αμερικανικό κατεστημένο είχε εδώ και καιρό «διασκεδάσει» για παγκόσμια συγκυριαρχία με τους Σοβιετικούς, ενώ από την άλλη ώθησαν το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας στις χώρες της Βαλτικής και παρενέβαιναν μαζικά στην Ουκρανία.
Οι Ρώσοι είδαν την Αμερική ως εχθρό. Λίγοι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν το 1998-99, ως την επαναβεβαίωση ενός χρεοκοπημένου, ταπεινωμένου, αγανακτισμένου λαού της Μεγάλης Ρωσίας.
Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους μπήκε στη νέα πραγματικότητα. Έξυπνα, λάτρεψαν την αμερικανική κοινή γνώμη αποκηρύσσοντας δημόσια την υποχρέωση της συνθήκης να περιορίσει την αντιπυραυλική άμυνα των ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να κατευνάσουν τη Ρωσία συνεχίζοντας στην πραγματικότητα να τις περιορίζει.
Και καθώς η ομάδα του Μπους, σημείωσε μια σκληρή στάση με την επίσημη αντίρρησή της για τον διαμελισμό της Γεωργίας από τη Ρωσία, ουσιαστικά το συγχώρεσαν. Η ανέντιμη ανικανότητα της διοίκησης κέρδισε την περιφρόνηση από όλες τις πλευρές.
Η επερχόμενη κυβέρνηση Ομπάμα, προσπάθησε να προχωρήσει περαιτέρω στην ίδια αυτοαντιφατική γραμμή αποσύροντας την αντιπυραυλική υποστήριξη από την Ανατολική Ευρώπη και υποσχόμενη αθόρυβα, ακόμη μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Αλλά όταν, το 2014, ο Πούτιν κατέλαβε την Κριμαία, ο Ομπάμα επέβαλε οικονομικές κυρώσεις, παρενέβη ακόμη περισσότερο στην Ουκρανία και συμφώνησε να τοποθετήσει συμβολικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στην Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής.
Αν και η σημερινή Ρωσία δεν θέτει καμία από τις ιδεολογικές απειλές που είχε η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία είναι ξεκάθαρα ένας σημαντικός αντίπαλος στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Οι τεχνικές συνεισφορές της στον στρατό της Κίνας και η γενική γεωπολιτική της ευθυγράμμιση με την Κίνα, είναι πιο ανησυχητικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ποιο είναι το νόημα της εχθρότητας μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής
Σε αυτόν τον αιώνα, ο Πούτιν ανοικοδόμησε το ρωσικό κράτος σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη με παγκόσμια επιρροή. Παρά τη φτώχεια και την οικονομία βασισμένη στους πόρους, το ρωσικό κράτος βρίσκεται σε πιο υγιή οικονομική βάση από οποιοδήποτε άλλο στη Δύση. Η χώρα βρίσκεται κάτω από μια σταθερή (ενωμένη;) ηγεσία, που εκτιμάται από τη συντριπτική πλειοψηφία, της οποίας η εθνική υπερηφάνεια και η αλληλεγγύη είναι μικρότερη εκείνων των δυτικών πολιτών.
Σίγουρα έχει επεκτείνει την επιρροή της Ρωσίας πέρα από ότι ήταν περίπου το 1995, συναντώντας ελάχιστη αντίθεση. Περισσότερο από τους περισσότερους, ο Πούτιν γνωρίζει οδυνηρά τα όρια της Ρωσίας. Ποιοι είναι λοιπόν οι εθνικοί του στόχοι και ποιοι μπορεί να είναι κάθε σύγχρονου Ρώσου ηγέτη;
Όπως πάντα, η Ουκρανία είναι το σημείο όπου διασταυρώνεται η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Με την Ουκρανία (και τα κράτη της Βαλτικής), η Ρωσία είναι δυνητικά παγκόσμια δύναμη. Χωρίς αυτό, πολύ λιγότερο. Οι ορίζοντες της μετασοβιετικής Ρωσίας έχουν συρρικνωθεί, επειδή τα γεγονότα του 20ου αιώνα απέκοψαν για πάντα τους λαούς της Ουκρανίας και των χωρών της Βαλτικής από τη Ρωσία.
Εν ολίγοις, η μετασοβιετική Ρωσία είναι μια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, εκτεθειμένη σε γεγονότα στην Άπω Ανατολή που δεν μπορεί να ελέγξει.
Η κατάκτηση της Ουκρανίας ανατολικά του Ντον, σημαίνει πολύ λιγότερο την απόκτηση μιας βάσης για περαιτέρω κατάκτηση παρά την επίτευξη του φυσικού εδαφικού ορίου της σύγχρονης Ρωσίας στην Ευρώπη.
Η Ρωσία ήταν πάντα μια δυτική χώρα λόγω του χριστιανισμού της. Πράγματι, έχει πιστέψει ότι είναι «Η Τρίτη Ρώμη» και έχει ενεργήσει ως προστάτης των Χριστιανών της Ευρασίας ενάντια στο Ισλάμ. Η σημερινή δημογραφική και οικονομική αδυναμία την έχει κάνει πιο δυτική από ποτέ.
Ότι κι αν σκεφτεί κάποιος για τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αγκυροβολεί τη χώρα στις χριστιανικές της ρίζες. Ακόμη και υπό σοβιετική κυριαρχία, οι Ρώσοι είχαν κάνει τα πάντα για να ξεπεράσουν τη Δύση σε θέματα δυτικού πολιτισμού. Το να αποκαλείς κάποιον nekulturny (ακαλλιέργητο) ήταν και παραμένει βαριά προσβολή στη Ρωσία.
Η Ρωσία είναι πεπεισμένη ότι, μπορεί να διεξάγει με ασφάλεια στρατιωτικές επιχειρήσεις στα σύνορά της, ακόμη και με πυρηνικά, επειδή διαθέτει πυραυλικά και αντιπυραυλικά όπλα ανώτερα σε αριθμό και ποιότητα από αυτά της Αμερικής και της Κίνας μαζί.
Εν ολίγοις, η Ρωσία έχει μια βιώσιμη αντιπυραυλική άμυνα. Τα πυρηνικά υποβρύχια της Ρωσίας αναπτύσσονται σε αμυντικές θέσεις για άρνηση ναυτικής πρόσβασης στην ίδια τη Ρωσία, καθώς και στις περιοχές ανάπτυξης ρωσικών υποβρυχίων βαλλιστικών πυραύλων στα άκρα του αρκτικού πάγου. Ο αμερικανικός στρατός δεν έχει τρόπο να το αντιμετωπίσει.
Η Ρωσία και οι ΗΠΑ για το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ιστορίας, υπήρξαν δύο από τα πιο ισχυρά έθνη στον πλανήτη, αλλά σε αντίθετα άκρα του ιδεολογικού φάσματος. Τα δύο πιο πυρηνικά σε εξοπλισμό έθνη στον κόσμο, δεν έχουν μόνο ευθύνη απέναντι στους πολίτες τους αλλά στην ανθρωπότητα ως σύνολο να διασφαλίσουν ότι όποιες εντάσεις και συγκρούσεις και αν προκύψουν, δεν θα κλιμακωθούν ποτέ σε ολοκληρωτικό πόλεμο.
