Άλλο ένα... πολυάσχολο απόγευμα στον ουρανό πάνω από την Ανατολική Ευρώπη.
Πολυάριθμα σκάφη του ΝΑΤΟ βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον αέρα με διαφορετικά καθήκοντα.
Για την εκτέλεση αποστολών επιτήρησης:
Boeing E-3A του ΝΑΤΟ (reg. LX-N90454) σε πτήση πάνω από την ανατολική Πολωνία
ΝΑΤΟ Boeing E-3A (reg. LX-N90448) σε πτήση πάνω από τη Ρουμανία
RAF Boeing RC-135W (reg. ZZ665) σε πτήση πάνω από την Πολωνία
Για τον ανεφοδιασμό μαχητικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ εν πτήσει:
Airbus A330MRTT (reg. T-056) του ΝΑΤΟ πάνω από την Πολωνία
USAF MCDonnel Douglas KC-10A (reg. 79-1712) πάνω από τη Ρουμανία
USAF MCDonnel Douglas KC-10A (reg. 85-0032) πάνω από την Πολωνία
USAF MCDonnel Douglas KC-10A (reg. 86-0028) πάνω από τη νότια Πολωνία
USAF Boeing KC-135R (reg. 63-7999) σε πτήση προς την Πολωνία
Τι θα φέρει η "Νέα Ρωσία" για Ουκρανία και Τουρκία
Η Ουκρανική κρίση έχει δημιουργήσει έντονο προβληματισμό στην Τουρκία , η οποία αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται πάρα πολύ κοντά με το "μάτι του Κυκλώνα", και πως θα υπάρξει σημαντικός αντίκτυπος για την ίδια αναλόγως των εξελίξεων
Ο Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Koç, Δρ Şenar Aktürk προέβη σε ανάλυση για τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, κυριότερα σημεία της οποίας παραθέτουμε στη συνέχεια ως ακολούθως:
"Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014 ως αποτέλεσμα των διαδηλώσεων υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, ξεκίνησε η ρωσική αντίδραση με την κατοχή και την προσάρτηση της Κριμαίας (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2014) η οποία συνεχίστηκε με την στήριξη της Ρωσίας, της διακύρηξης της ανεξαρτησίας των 2 ουκρανικών επαρχιών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ με τα ονόματα «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ» και «Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ» τον Μάιο του 2014
Αξίζει επίσης να τονιστεί ότι έκτοτε η Ουκρανία βρίσκεται σε πόλεμο χαμηλής έντασης από το 2014 με τους αυτονομιστές τους οποίους στήριζε άμεσα η Ρωσία όλο αυτό το διάστημα.
Σήμερα μετά από 8 χρόνια ο Ρώσος Πρόεδρος προσυπογράφει την απόσχιση-αναεξαρτησία των 2 Ουκρανικών επαρχιών από το Κίεβο, επιτρέποντας και επίσημα πλέον στις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις να εισέλθουν στα εδάφη τους.
Οι αυτονομιστές από την πλευρά τους αναμένουν να ενταχθούν στη Ρωσία, όπως έγινε και στην περίπτωση της Κριμαίας.
Η Γεωπολιτική έξοδος της Ουκρανίας από την τροχιά της Ρωσίας
Υπάρχουν αλληλένδετοι και συμπληρωματικοί λόγοι για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που πηγάζουν από τις διεθνείς σχέσεις, την ουκρανική εσωτερική πολιτική και τη ρωσική εσωτερική πολιτική. Μπορούμε να πούμε ότι τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται στη διάσταση των διεθνών σχέσεων και αγνοούν τις αιτίες και τις πιθανές συνέπειες του πολέμου όσον αφορά την εσωτερική πολιτική τόσο της Ρωσίας όσο και της Ουκρανίας.
Όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις, ένας από τους λόγους του πολέμου και ένας από τους λόγους που εξέφρασε η Ρωσία είναι η πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η δυνατότητα των στρατιωτών του ΝΑΤΟ να εγκατασταθούν στην Ουκρανία ως αποτέλεσμα αυτής
Στην πραγματικότητα, το αίτημα της κυβέρνησης της Μόσχας αποτελεί εγγύηση ότι η Ουκρανία θα παραμείνει στην τροχιά της Ρωσίας ή τουλάχιστον θα γίνει μια ουδέτερη ζώνη, όπως αναφέρεται στον όρο «Φινλανδοποίηση», χωρίς να μπορεί να ενταχθεί σε καμία συμμαχία.
Η Ρωσία, η οποία προσπαθεί να αλλάξει τη φιλοδυτική ουκρανική κυβέρνηση στο Κίεβο εισβάλλοντας στο Ντόνετσκ και στο Λουχάνσκ, έχει υποστηρίξει με παρόμοιο τρόπο την εισβολή της Αρμενίας στο Καραμπάχ στο παρελθόν
Αυτό που συνέβη στην Ουκρανία είναι η εφαρμογή ενός σεναρίου που η Ρωσία έχει επανειλημμένα εφαρμόσει στο παρελθόν, στη Γεωργία και την Μολδαβία, όπου πέτυχε να ανατρέψει κυβερνήσεις που θεωρούσε αντιρωσικές.
Από την άλλη πλευρά, όταν εξετάζουμε τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες και τις συζητήσεις για την εθνική ταυτότητα της Ρωσίας και της Ουκρανίας, είναι αμφίβολο ότι ακόμη και αν δοθεί γραπτή διαβεβαίωση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, αυτό θα αποτρέψει την κυβέρνηση της Μόσχας από την εισβολή.
Μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι ο εκβιασμός που έκανε η Ρωσία παίρνοντας ομήρους το Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ, κατά κάποιο τρόπο, μέσω των αυτονομιστών που υποστήριζε, ήταν εν μέρει αποτελεσματικός στην αλλαγή της φιλοδυτικής κυβέρνησης στο Κίεβο.
Ο πρώην πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία μετά τις διαδηλώσεις της πλατείας και έλαβε ισχυρή υποστήριξη από τις επαρχίες της Δυτικής Ουκρανίας, έχασε τις προεδρικές εκλογές του 2019 από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος έλαβε ψήφους από όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ουκρανίας, όπου η ρωσική μειονότητα και οι ρωσόφωνοι συγκεντρώνονται.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, με την ισχυρή υποστήριξη του Ποροσένκο, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας κατάφερε να λάβει αυτοκέφαλο καθεστώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και "απελευθερώθηκε" από τη διοίκηση του Πατριαρχείου Μόσχας.
Το γεγονός αυτό μπορεί να ονομαστεί ως ο μεγαλύτερος θεσμικός διχασμός, οι πολιτικές διαστάσεις του οποίου είναι εμφανείς, και που βίωσε ο ορθόδοξος κόσμος τους τελευταίους αιώνες.
Σε αντίθεση με τις προσδοκίες, η κυβέρνηση του Ζελένσκι δεν ευχαρίστησε επίσης τη Ρωσία.
Ο ουκρανικός πληθυσμός, ο οποίος μέχρι τις διαδηλώσεις της Πλατείας του 2014 ήταν σχεδόν ισομερώς μοιρασμένος μεταξύ των φιλοδυτικών και φιλορωσικών κομμάτων, πλέον μετά το γεγονός ότι οι τρεις περιοχές με τον πιο φιλορωσικό πληθυσμό, δηλαδή το Ντόνετσκ, το Λουχάνσκ και η Κριμαία, βγήκαν από τον έλεγχο της Ουκρανίας, περιόρισε την εκλογική βάση των φιλορώσων ψηφοφόρων στην εσωτερική πολιτική της Ουκρανίας.
Όποιος έρθει στην εξουσία σε αυτή τη νέα και συρρικνωμένη Ουκρανία που διαμορφώθηκε από τη ρωσική κατοχή πρέπει να λάβει υπόψη τις απαιτήσεις ενός πολύ πιο ουκρανικού εθνικιστικού εκλογικού σώματος.
Μια άλλη παραπληροφόρηση που αντικατοπτρίζεται σε ορισμένα από τα κύρια δελτία ειδήσεων στην Τουρκία είναι ο ισχυρισμός ότι οι Ρώσοι αποτελούν την πλειοψηφία στο Ντόνετσκ. Ο ρωσικός πληθυσμός δεν αποτελούσε πλειοψηφία σε καμία από τις επαρχίες της Ουκρανίας, με εξαίρεση την Κριμαία, την οποία η Ρωσία προσάρτησε επίσημα.
Σε Ντόνετσκ και Λουχάνσκ μόνο οι «ρωσόφωνοι» μπορεί να θεωρηθουν ως πλειοψηφία Ωστόσο αυτός ο ορισμός περιλαμβάνει την εθνική ρωσική μειονότητα καθώς και τον πληθυσμό που υιοθετεί τα ρωσικά ως μητρική τους γλώσσα, αλλά είναι Ουκρανικής καταγωγής και Εθνότητας.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 90 τοις εκατό των ψηφοφόρων στις επαρχίες Ντόνετσκ και Λουχάνσκ ψήφισαν υπέρ του φιλορώσου πρώην προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς στο παρελθόν, είναι λάθος να διαβάζουμε την πόλωση στην Ουκρανία με βάση μόνο την εθνικότητα ή τη γλωσσική προτίμηση
Συνοπτικά, η κρίση νομιμότητας που προκλήθηκε από την κυβέρνηση που ανατράπηκε από τις διαδηλώσεις στην Πλατεία είχε ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της Ουκρανίας, της μεγαλύτερης χώρας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την υποστήριξη των αυτονομιστών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις εθνοτικές και πολιτισμικές διαφορές στα ανατολικά εδώ και χρόνια, με την υποστήριξη της γειτονικής Ρωσίας.
Πούτιν: "Πιστεύω ότι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία είναι ένα έθνος"
Το άρθρο του Πούτιν με τίτλο «Ιστορική Ένωση Ρώσων και Ουκρανών», που δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 2021, συνοψίζει καλά τι σημαίνει η Ουκρανία για την εθνική ταυτότητα και την εσωτερική πολιτική της Ρωσίας.
Σύμφωνα με το άρθρο του Πούτιν, οι λαοί που αποτελούν την ιδρυτική εθνοτική ομάδα της σημερινής Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας είναι διαφορετικοί κλάδοι ενός μεγάλου σλαβικού έθνους όπως οι Μεγάλοι Ρώσοι (Βελικορούσκι), οι Ρώσοι (Μαλορούσκι) και οι Λευκοί Ρώσοι (Μπελορούσκι), αντίστοιχα.
Οι Ουκρανοί εθνικιστές, από την άλλη, δεν παραδέχονται ότι είναι «μικροί Ρώσοι» και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη.
Αλλά φαίνεται δύσκολο για τον Πούτιν, ο οποίος πιστεύει ότι είναι ο ηγέτης ενός έθνους χωρισμένου σε τρία μέρη ως αποτέλεσμα μιας «γεωπολιτικής καταστροφής», και κάθε ρωσικής κυβέρνησης με αυτή την πεποίθηση, να αφήσει την Ουκρανία να φύγει από την τροχιά της Ρωσίας.
Επιπλέον, το πρώτο ρωσικό κράτος βρίσκεται στη σημερινή Ουκρανία.
Πιστεύεται ότι στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της πόλης, ιδρύθηκε το κράτος του Κιέβου Ρως και ότι το 988 βαφτίστηκε ο ηγεμόνας αυτού του κράτους, Βλαντιμίρ, και οι Ρώσοι ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Αυτές οι πεποιθήσεις διδάσκονται για γενιές ως το θεμέλιο της ρωσικής επίσημης ιστορίας.
Το Κίεβο η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, είναι η αφετηρία του πρώτου ρωσικού κράτους και της ρωσικής ορθόδοξης ταυτότητας σύμφωνα με την επίσημη διδασκαλία της ιστορίας.
Η Ουκρανία είναι ένας "φυσικός" σύμμαχος για την Τουρκία
Τέλος, αν αγγίξουμε εν συντομία τη σημασία του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας για την Τουρκία, τέσσερα στοιχεία έρχονται στο προσκήνιο.
Πρώτον, τα άμεσα σύνορα μιας μεγάλης δύναμης όπως η Ρωσία (είτε είναι οι ΗΠΑ είτε η Κίνα) είναι μια τεράστια πιθανή απειλή για οποιαδήποτε χώρα.
Η κύρια στρατιωτική απειλή για το Οθωμανικό κράτος και τη Δημοκρατία της Τουρκίας προήλθε από τη Ρωσία και τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια των σχεδόν τριών αιώνων άμεσης συνοριακής γειτονιάς τους.
Ως εκ τούτου, η ύπαρξη και η εδαφική ακεραιότητα χωρών που λειτουργούν ως ρυθμιστές μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, όπως η Γεωργία και η Ουκρανία, είναι ζωτικής σημασίας για την Τουρκία, και η Ουκρανία είναι ο φυσικός σύμμαχος της Τουρκίας από αυτή την άποψη.
Δεύτερον, για την Τουρκία, η πιο στρατηγική γη της Ουκρανίας ήταν η Κριμαία και η κατοχή και η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό τη στρατηγική ισορροπία στη Μαύρη Θάλασσα έναντι της Τουρκίας.
Είναι δύσκολο να πούμε ότι υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στρατιωτική ή πολιτική αποτρεπτική προσπάθεια για την ανακατάληψη της Κριμαίας από την Ουκρανία. Οι ανατολικότερες επαρχίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ αποτελούν επί του παρόντος αντικείμενο αγώνων και διαπραγματεύσεων.
Για την Τουρκία, είναι σημαντική προτεραιότητα για την Ουκρανία να προστατεύσει τουλάχιστον την ακτογραμμή της Μαύρης Θάλασσας, την οποία εξακολουθεί να κατέχει, ειδικά το λιμάνι της Οδησσού.
Γιατί γνωρίζουμε ότι, σύμφωνα με τους Ρώσους εθνικιστές, ολόκληρη η ακτογραμμή της Μαύρης Θάλασσας της Ουκρανίας και οι μεγαλύτερες πόλεις της Ανατολικής Ουκρανίας όπως το Ντόνετσκ, το Λουχάνσκ και το Χάρκοβο αποτελούν μέρος μιας περιοχής που αποκαλούν «Νέα Ρωσία» (Novorossiya).
Τρίτον, θα ήταν βεβαίως εξαιρετικά επικίνδυνο και επομένως λάθος για την Τουρκία να εμπλακεί σε έναν αγώνα κατά της Ρωσίας μόνη της σε ένα τόσο ζωτικό και πρωταρχικό ζήτημα για τη Ρωσία.
Ακόμη και στη Συρία, που είναι πολύ πιο ζωτικής σημασίας για την Τουρκία, οι κίνδυνοι να χρειαστεί να έρθει σε σύγκρουση μόνο με τη Ρωσία έχουν παρατηρηθεί στο πρόσφατο παρελθόν.
Η σωστή στρατηγική είναι να αποτραπεί η απόπειρα εισβολής της Ρωσίας εντός μιας συμμαχίας στην οποία συμμετέχουν τα μέλη του ΝΑΤΟ, ιδίως οι ΗΠΑ, και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία ενθαρρύνει την Ουκρανία, και αν αυτό δεν είναι δυνατό, τουλάχιστον περιορίστε την έτσι ώστε να μην μπορεί να φτάσει την ακτή της Μαύρης Θάλασσας.
Τέταρτον και τελευταίο, εάν επεκταθεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα είναι η κύρια ενασχόληση του ρωσικού στρατού, της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και του λαού της, και αυτό θα δώσει στην Τουρκία περιθώριο ελιγμών σε άλλα στρατιωτικά και πολιτικά μέτωπα όπου εμπλέκεται η Ρωσία"
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η Τουρκία διαβλέπει ότι τυχόν επέκταση της ρωσικής κυριαρχίας στα Ουκρανικά παράλια της Μαύρης θάλασσας θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την τουρκική κυριαρχία στην εν λόγω θάλασσα, ενώ θα καταστήσει τη Ρωσία συνορεύουσα χώρα με την Τουρκία
Αυτό δεν το θέλει με τίποτε η Τουρκία, το οποίο βλέπει ως απαρχή πολλών κακών, όπως έχει αποδείξει στο παρελθόν η Ιστορία, με τους συνεχείς Ρωσοτουρκικούς πολέμους.
Εμείς τέλος υπενθυμίζουμε ότι σε προγενέστερο άρθρο μας είχαμε υιοθετήσει την άποψη ότι η Ρωσική σχεδίαση περιλαμβάνει ως κύρια προσπάθειά της, συντονισμένη χερσαία επίθεσης δυνάμεων για κατάληψη της παράκτιας περιοχής της Αζοφικής θάλασσας μεταξύ Μαριούπολης και χερσονήσου της Κριμαίας, υποβοηθούμενη με μια αποβατική ή χερσαία ενέργεια στην Αζοφική θάλασσα από την περιοχή της Κριμαίας.
