Το 1962, η αποστολή σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, προκάλεσε τη σκληρή αντίδραση των ΗΠΑ και έφερε τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού πολέμου. Το 2021 και περίπου την ίδια περίοδο του φθινοπώρου, οι σοβιετικοί πύραυλοι ανταλλάχθηκαν με κινεζικούς και η Κούβα έγινε το Ελ Σαλβαδόρ.
Κρίση πυραύλων της Κεντρικής Αμερικής
Έτσι χαρακτήρισε μια από τις αμερικανικές εφημερίδες, το σενάριο που απειλεί να γίνει επανάληψη της κουβανικής πυραυλικής κρίσης, μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. Η κατασκευή Βάσεων από την Κίνα στο Ελ Σαλβαδόρ και την Κόστα Ρίκα, θεωρείται μυστικό σχέδιο για την τοποθέτηση πυραύλων κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται τη μετατροπή των χωρών της Κεντρικής Αμερικής - που μέχρι πρόσφατα ονομάζονταν «αμερικανική αυλή» - σε κινεζικές Βάσεις. Βάσεις, που κατακτήθηκαν όχι με όπλα, όχι από μια παγκόσμια ιδέα, αλλά από ένα κοινότοπο γουάν. Χρήματα δηλαδή.
Η Κίνα έχει ήδη γίνει, ο δεύτερος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος των χωρών της περιοχής και στην περίπτωση ορισμένων από αυτές (Βραζιλία, Χιλή, Περού, Ουρουγουάη), το 2019 βρέθηκε στην κορυφή. Ο συνολικός όγκος του εμπορίου μεταξύ της ΛΔΚ και των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αυξήθηκε από 17 δισεκατομμύρια δολάρια το 2002 σε 315 δισεκατομμύρια δολάρια το 2019.
Η κινεζική επιρροή είναι παγκόσμια, είναι παντού σε αυτό το ημισφαίριο και αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό, καθώς οι Κινέζοι αγοράζουν μαζικά υποδομές μεταφορών: θαλάσσια λιμάνια, αεροδρόμια και άλλους κόμβους. Με απλά λόγια, ότι έχει σημασία.
Οι ηγεμόνες της Λατινικής Αμερικής (κυρίως αυτοί που κυβερνούν στην Κεντρική Αμερική), δέχονται με χαρά την κινεζική βοήθεια. Μπορούν να γίνουν κατανοητά. Η περιοχή έχει μια εξαιρετικά ανθυγιεινή οικονομική κατάσταση, οι προϋπολογισμοί των περισσότερων κρατών είναι βαθιά και απελπιστικά ελλειμματικοί.
Και μετά έρχονται οι Κινέζοι που φέρνουν δώρα. Το Πεκίνο δεν αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις των τοπικών καθεστώτων, δεν διδάσκει σε κανέναν πώς να ζει. Και ταυτόχρονα, επενδύει δισεκατομμύρια δολάρια σε έργα υποδομής, γήπεδα, νοσοκομεία, δρόμοι, κρατώντας έτσι τις τοπικές αρχές στη ζωή.
Η Κίνα προετοιμάζεται για έναν μεγάλο πόλεμο με έναν μικρό σύμμαχο των ΗΠΑ
Σε απάντηση, οι Κινέζοι ζητούν μόνο σεβασμό και πίστη στο πρώτο στάδιο. Για παράδειγμα, η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Ταϊβάν και η αναγνώριση της αρχής της μίας Κίνας, (πράγμα που το Ελ Σαλβαδόρ, ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα και άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής έκαναν χωρίς πολλές τύψεις τις δεκαετίες του 2000 και του 10).
Στη συνέχεια, οι Κινέζοι είναι πιθανό να ζητήσουν πιο σημαντικές εκδηλώσεις εξωτερικής πίστης. Συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών και πολιτικών.
Το Ελ Σαλβαδόρ, είναι μια από τις χώρες προτεραιότητας της Κεντρικής Αμερικής για το Πεκίνο. Με την πρώτη ματιά, η επιλογή είναι περίεργη. Το Ελ Σαλβαδόρ δεν έχει τα ορυκτά που χρειάζεται η Κίνα. Δεν υπάρχει οικονομία που να μπορεί να καταναλώνει κινεζικά προϊόντα σε μεγάλη κλίμακα. Χωρίς στρατό ή γεωπολιτική επιρροή. Αλλά έχει γεωγραφία.
Οι ειδικοί έχουν ήδη υπολογίσει, ότι η απόσταση από την Αβάνα στην Ουάσιγκτον, είναι περίπου η ίδια με αυτή από το Ελ Σαλβαδόρ μέχρι τις πιο σημαντικές στρατιωτικές-στρατηγικές εγκαταστάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αν εμφανιστούν κινεζικοί πύραυλοι στο Ελ Σαλβαδόρ, θα είναι μια εξαιρετική συμμετρική απάντηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, να αναπτύξουν, αμερικανικούς πυραύλους στην Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και άλλα κράτη κοντά στο Πεκίνο.
Υπενθυμίζουμε, ότι η ανάπτυξη σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα ξεκίνησε αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν τις κεφαλές τους στην Τουρκία.
Εκτός από πυραύλους, κινεζικός στόλος μπορεί να εμφανιστεί στο Ελ Σαλβαδόρ, καθώς το Πεκίνο θέλει να πάρει τον έλεγχο ενός από τα λιμάνια βαθέων υδάτων της χώρας.
Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέλουν να φέρουν την κατάσταση στο σημείο να εμφανίζονται κινεζικοί πύραυλοι ή πλοία στο Ελ Σαλβαδόρ, καθώς και σε άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Προσπαθούν να βγάλουν την Κίνα από την «αυλή» τους. Δυστυχώς για τους Αμερικανούς, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο - δεν υπάρχουν οικονομικά μέσα.
Ο Λευκός Οίκος, δεν μπορεί να συμμετάσχει σε άμεση χορηγία της Κεντρικής Αμερικής χωρίς το βάρος των απαιτήσεων στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - αυτή η προσέγγιση δεν θα γίνει κατανοητή από τον Τύπο, το Κογκρέσο, το κοινό ή το δικαστήριο (οι αμερικανικές αρχές έχουν καταθέσει κατηγορίες διαφθοράς εναντίον ορισμένων υψηλόβαθμων πολιτικών της Κεντρικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων και του Σαλβαδόρ).
Δεν υπάρχουν ούτε στρατιωτικά όργανα - δεν θα λειτουργήσει τώρα να οργανωθεί άλλη μια «εισβολή στον Παναμά». Όχι επειδή ο αμερικανικός στρατός είναι αδύναμος, αλλά επειδή δεν υπάρχει κανένας στην πολιτική ηγεσία να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στον ΟΗΕ, είπε ότι η Αμερική δεν θα εμπλέκεται πλέον σε πραξικοπήματα και αλλαγή καθεστώτος σε άλλες χώρες, είναι πολύ ακριβό, τόσο από άποψη χρημάτων, όσο και από άποψη εικόνας και από πλευράς εκλογικού σώματος ( ο μαζικός ψηφοφόρος έχει βαρεθεί τους πολέμους).
Δεν υπάρχουν καν εργαλεία μετανάστευσης, αν και φαίνεται ότι υπάρχουν. Τα εξωτερικά εμβάσματα προς το Ελ Σαλβαδόρ (κυρίως από πολίτες του Ελ Σαλβαδόρ που εργάζονται στο εξωτερικό), αντιπροσωπεύουν έως και 20% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας και αυτά είναι κυρίως εμβάσματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ασκήσουν πίεση στη διασπορά τους από το Σαλβαδόρ και δηλώσουν ότι είναι έτοιμες να ξεκινήσουν μαζικές απελάσεις, ίσως οι αρχές της μικρής χώρας της Κεντρικής Αμερικής, να σκεφτούν αν αξίζει να τραβήξουν τον αμερικανικό «αετό από τα πούπουλα».
Ωστόσο, το πρόβλημα της Ουάσιγκτον είναι ότι η μικρή χώρα της Κεντρικής Αμερικής, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα υπάρξουν απελάσεις. Ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ που μπορούσε να αποφασίσει για τέτοια ριζοσπαστικά βήματα ,και η ομάδα του Μπάιντεν εργάζεται ενεργά ,για να προσελκύσει το λατινοαμερικανικό εκλογικό σώμα στις τάξεις του Δημοκρατικού Κόμματος και ετοιμάζει μια μεταναστευτική αμνηστία.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική στρατηγική για την υπεράσπιση του χώρου της Κεντρικής Αμερικής, από τις κινεζικές φιλοδοξίες. Αυτό σημαίνει ότι μια δεύτερη πυραυλική κρίση στην περιοχή γίνεται όλο και πιο πιθανή.
