Η ανακοίνωση διαψεύδει προηγούμενα δημοσιεύματα ότι ο Γάλλος πρόεδρος είπε στον Μπαϊρού πως δεν θα γινόταν πρωθυπουργός.
Η νέα κυβέρνηση του Φρανσουά Μπαϊρού θα αντικαταστήσει εκείνη του Μισέλ Μπαρνιέ, η οποία καταψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα από το κοινοβούλιο, βυθίζοντας τη Γαλλία στη δεύτερη μεγάλη πολιτική κρίση μέσα σε διάστημα έξι μηνών.
Η πολιτική κρίση της Γαλλίας πηγάζει από το αυξανόμενο δημοσιονομικό της έλλειμμα, το οποίο ανέρχεται στο 6,1% – από 5,5% πέρυσι και υπερβαίνει την πρόβλεψη 4,4% για το τέλος του 2024. Το γραφείο του Μακρόν δήλωσε ότι ο νόμος για τον προϋπολογισμό του 2025 θα επιτρέψει στο γαλλικό κράτος να συνεχίσει να λειτουργεί θα συζητηθεί τον Δεκέμβριο.
Η νούμερο «νούμερο ένα», και πρόκληση, για τον νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας θα είναι να εγκριθεί ο προϋπολογισμός του 2025 από την πλειοψηφία της βαθιά διχασμένης Εθνοσυνέλευσης.
Τελικά, η επιλογή νέου πρωθυπουργού αποδείχθηκε ακόμη πιο δύσκολη από το αναμενόμενο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τον Μπαϊρού υποδέχεται ο Μακρόν στο Ελιζέ-Αναμένονται οι ανακοινώσεις για τον νέο πρωθυπουργό
O κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού, στενός σύμμαχος του Μακρόν, και το όνομα του αναφερόταν συχνά για τη διαδοχή του Μπαρνιέ. Ο 73χρονος Μπαϊρού και ο Γάλλος πρόεδρος είχαν συνάντηση το πρωί στο Ελιζέ.
Ο πρόεδρος του κεντρώου κόμματος Δημοκρατικό Κίνημα είχε παράλληλα τηλεφωνική συνομιλία χθες, Πέμπτη, το βράδυ με τον Μακρόν.
Σύμφωνα με το France 24, την Παρασκευή αργά το απόγευμα αναμένεται να γίνει η παράδοση της εξουσίας στη Ματινιόν μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού Μπαρνιέ και του διαδόχου του, αναφέρουν Γάλλοι αξιωματούχοι.
Ποιος είναι ο Φρανσουά Μπαϊρού
Γεννήθηκε στις 25 Μαΐου του 1951 στο Μπορντέρ των Ατλαντικών Πυρηναίων της Γαλλίας.
Είναι αναπληρωτής καθηγητής κλασικών σπουδών και σύμβουλος πολιτικών προσώπων από το 1979. Διετέλεσε βουλευτής από το 1986 έως το 2012 και ευρωβουλευτής από το 1999 έως το 2002, ενώ είναι δήμαρχος της Πω από το 2014.
Από το 1993 έως το 1997, επί τριών δεξιών κυβερνήσεων διετέλεσε υπουργός Παιδείας. Παράλληλα, ήταν πρόεδρος διαφόρων κεντρώων κομμάτων: του Κέντρου Κοινωνικών Δημοκρατών (CDS) από το 1994 έως το 1995 και της Δημοκρατικής Δύναμης (FD) από το 1995 έως το 1998, της Ενωσης για τη Γαλλική Δημοκρατία (UDF) από το 1998 έως το 2007 και του Δημοκρατικού Κινήματος (Mouvement démocrate) από το 2007 έως σήμερα.
Εχει θέσει υποψηφιότητα σε τρεις προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος του UDF, ήρθε τέταρτος στον πρώτο γύρο των εκλογών του 2002, με ποσοστό 6,8% των ψήφων. Το 2007 θεωρήθηκε ότι ήταν σε θέση να προκριθεί στον δεύτερο γύρο, αλλά ήρθε τρίτος με 18,6% των ψήφων. Στη συνέχεια, ίδρυσε το MoDem, το οποίο αγκυροβόλησε στο κέντρο, ενώ το UDF κατατάσσεται παραδοσιακά στην κεντροδεξιά. Στις προεδρικές εκλογές του 2012 έλαβε ποσοστό 9,1% των ψήφων, τερματίζοντας στην πέμπτη θέση.
Αφού εγκατέλειψε τις προεδρικές εκλογές του 2017, υποστήριξε τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος στη συνέχεια τον διόρισε υπουργό Επικρατείας και υπουργό Δικαιοσύνης και θεωρείται στενός σύμμαχός του.
