Η Βαλεντίνα Πετρίλο θα γίνει η πρώτη τρανς αθλήτρια που θα συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Οι Αγώνες ξεκίνησαν επίσημα το βράδυ της Τετάρτης με την τελετή έναρξης με την Ιταλία να έχει πολυμελής ομάδα μέλος της οποίας είναι και η πρωταθλήτρια από τη Νάπολι. Η Πετρίλο που έχει πρόβλημα με την όρασή της θα εκπροσωπήσει την Ιταλία στα 200 και 400 μέτρα γυναικών.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε ως άνδρας, μέχρι το 2017, όταν έκανε το come out στη σύζυγό του, με την οποία έχει αποκτήσει έναν γιο.
Δυο χρόνια αργότερα, άρχισε την ορμονοθεραπεία και το 2020 έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, καθώς για πρώτη φορά έλαβε μέρος σε αγώνες ως γυναίκα.
Ποια είναι η Βαλεντίνα Πετρίλο
Από την ημέρα που είδε τον Μενέα, η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε ο στόχος της Πετρίλο, αλλά η υγεία της απείλησε να εκτροχιάσει το όνειρο.
Στην εφηβεία διαγνώστηκε με το σύνδρομο Stargardt, το οποίο προκαλεί προοδευτική μείωση της όρασης. Ο ασθενής μπορεί να χάνει την οξύτητα της όρασης, να βλέπει με «τυφλά» σημεία ή όπως εξηγεί παραστατικά: «Σαν να βλέπεις το εξωτερικό ενός ντόνατ, αλλά όχι την τρύπα».
Την ίδια εποχή άρχισε, όμως να γίνεται εμφανής και μια διαφορετική αλλαγή. «Ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο, από τεσσάρων ετών έβαζα βερνίκι νυχιών. Αλλά εξωτερικά δεν έδειχνα ποτέ κανένα σημάδι θηλυκότητας».
Η ταυτότητα φύλου της ήταν διαφορετική από το ανδρικό σώμα της Πετρίλο που λέει ότι «είχα αποφασίσει να πάρω αυτό το μυστικό στον τάφο, δεν ήθελα να απογοητεύσω τους γονείς μου».
Όπως λέει στη συνέντευξή της, ο αθλητισμός τη βοήθησε πολύ. «Με έσωσε από το πώς θα μπορούσα να γίνω ζώντας σε μια δύσκολη γειτονιά της Νάπολης. Πάντα αγαπούσα το τρέξιμο», είπε.
Εγκαταστάθηκε πάντως στη Μπολόνια στα 20 της για να παρακολουθήσει σχολείο για άτομα με προβλήματα όρασης.
Το 2006 γνώρισε την Έλενα, με την οποία δέκα χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν και απέκτησαν έναν γιο, τον Λορέντζο για τον οποίο λέει ότι «κανείς και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό στον κόσμο από αυτόν».
Στράφηκε περισσότερο στον αθλητισμό έπειτα από ένα δύσκολο coming out το 2018. «Δεν μπορούσα πλέον να ξεφύγω από τον εαυτό μου», λέει. Η οικογένεια υποστήριξε την επιλογή της, ακόμη και αν ορισμένες ισορροπίες είχαν καταστραφεί από τότε. «Σε αυτό το ταξίδι έχασα κάποιους ανθρώπους, αλλά γνώρισα άλλους υπέροχους», εξηγεί.
Το πρώτο άτομο στο οποίο μίλησε ήταν ο πρόεδρος της Fispes, της ιταλικής ομοσπονδίας για αθλητές με αναπηρίες. «Ήταν πολύ ευαίσθητος, εξηγώντας μου ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να μου επιτρέψει να αγωνιστώ», λέει σήμερα για τον Σαντρίνο Πόρου.
Τα πράγματα δεν ήταν αυτονόητα εύκολα. Δεν έλειψε ο εκφοβισμός «ειδικά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», από τα οποία ξεχύθηκε «πραγματικό μίσος», καθοριστική ήταν η υποστήριξη του παραολυμπιακού κόσμου.
Αποκαλύπτει ακόμη ότι «λόγω των απειλών παραιτήθηκα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Masters στην Πολωνία. Ήμουν στα πρόθυρα να εγκαταλείψω το άθλημα».
Όπως εξηγεί, για όλα αυτά θα γράψει σε ένα βιβλίο που θα εκδοθεί μετά τους Αγώνες.
Γρήγορα, όμως, ήλθαν και οι επιτυχίες με το ιταλικό πρωτάθλημα γυναικών το 2020, και το χάλκινο στα 200 και 400 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πέρυσι στο Παρίσι.
Επί του παρόντος, δεν υπάρχει ενιαία πολιτική στον κόσμο του αθλητισμού σχετικά με την συμπερίληψη τρανς αθλητών και αθλητριών στις διοργανώσεις.
Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή επιτρέπει στους διεθνείς αθλητικούς φορείς να καθορίζουν τις δικές τους πολιτικές, αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών των φορέων για τους αθλητές με ή χωρίς αναπηρίες.
Ο Άντριου Πάρσονς, πρόεδρος της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (IPC), δήλωσε στο BBC Sport ότι, αν και η Πετρίλο είναι «ευπρόσδεκτη» στο Παρίσι σύμφωνα με τις τρέχουσες πολιτικές της World Para Athletics, ο ίδιος θα ήθελε να δει μια «κοινή» πολιτική για τα διεμφυλικά άτομα στον αθλητικό κόσμο.
