Όλα τα βλέμματα από χθες είναι στραμμένα στην κοινότητα Δρούζων στα Υψίπεδα του Γκολάν, περιοχή που έχει προσαρτήσει το Ισραήλ. Εκεί όπου εκτυλίχθηκε μια τραγωδία. Σε κλίμα οδύνης έγιναν οι κηδείες των 12 παιδιών και εφήβων που σκοτώθηκαν όταν ρουκέτες έπληξαν γήπεδο ποδοσφαίρου . Σύμφωνα με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, πρόκειται για χτύπημα της Χεζμπολάχ, κάτι που η λιβανέζικη οργάνωση αρνείται.
Οι Άραβες Δρούζοι κάτοικοι της περιοχής, ζήτησαν με επιστολή τους προς το υπουργικό συμβούλιο του Ισραήλ να μην πολιτικοποιεί τις κηδείες των παιδιών στα Υψίπεδα του Γκολάν, όπως μεταδίδει το Al Jazeera επικαλούμενο την ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth.
Μάλιστ εξαγριωμένοι, κάτοικοι του χωριού Ματζντάλ Σαμς αποδοκίμασαν Ισραηλινούς υπουργούς που παραβρέθηκαν στις κηδείες των παιδιών.
Στο Ισραήλ ζουν 150 χιλιάδες Δρούζοι σε μικρές κοινότητες στα βόρεια της χώρας.
Αποτελούν το 1,5% του πληθυσμού και μαζί με τους Κιρκάσιους είναι οι μόνοι Αραβες που έχουν το δικαίωμα να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό.
Ποιοι είναι οι Δρούζοι;
Οι Δρούζοι (αραβικά: موحدون دروز) ή Δρούσοι αποτελούν ιδιαίτερη εθνότητα, που αριθμεί περίπου τα 1.000.000 πληθυσμό και κατοικεί σήμερα στην Ιορδανία, τον Λίβανο, στη Συρία και στη Γαλιλαία (Ισραήλ). Η εθνότητα αυτή είναι αξιοσημείωτη αφενός λόγω της ιδιάζουσας θρησκείας της και της κοινωνικής της οργάνωσης και αφετέρου για την έντονη ανυποταξία της.
Οι Δρούζοι διακρίνονται σε τρεις κύριες ομάδες, καθώς και σε πολλές άλλες μικρότερες που ζουν μεμονωμένα μεταξύ τους.
Σημαντικότερη ομάδα εξ αυτών είναι αυτή που διαμένει στην περιοχή Χαουράν, ή Ντζεμπέλ-αντ-Ντουρούζ (ντζεμπέλ = βουνό, συνεπώς στην «ορεινή χώρα», ή «όρος των Δρούζων», που βρίσκεται ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού (σήμερα στην περιοχή της Ιορδανίας), και που αριθμεί περί τους 600.000.
Δεύτερη ομάδα είναι εκείνη που κατοικεί στις περιοχές Σουφ και Μετν του Λιβάνου η οποία αριθμεί 300.000 περίπου, και η τρίτη ομάδα που κατοικεί στις περιοχές Χασμπεγιά, Ρασεγιά, Ουασντή-αλ-Ατζέμ, Χομς, Χαμντίγια, και Σελιμίγια στην περιοχή Ελμών που αποτελεί σήμερα μέρος της νότιας Δαμασκού και της Χάμα στη Συρία.
Το 1948 οι ομάδες Δρούζων της Παλαιστίνης ενσωματώθηκαν στο κράτος του Ισραήλ. Όμως στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων εξ αυτών κατέφυγε στην Ιορδανία.
Τον Ιούνιο του 1967, με τη λήξη του Πολέμου των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέλαβε αυτήν την περιοχή της Συρίας και εκδίωξε τους πληθυσμούς που δεν είχαν ήδη εγκαταλείψει τον τόπο τους, ισοπεδώνοντας στο μεταξύ γύρω στα εκατό χωριά.
Ένα οροπέδιο στρατηγικής σημασίας: Τα υψίπεδα του Γκολάν, όπου το Ισραήλ εισέβαλε το 1967 και στη συνέχεια προσάρτησε το 1981, θεωρείται από τον ΟΗΕ κατεχόμενο έδαφος. Το οροπέδιο (με μέγιστο υψόμετρο 2.000 μέτρα) δεσπόζει πάνω από τη Γαλιλαία και τις πεδιάδες της Δαμασκού. Αποτελεί επίσης σημαντική πηγή υδροδότησης, της οποίας τους υδάτινους πόρους σφετερίζεται το Ισραήλ εις βάρος της Συρίας.
Κανείς δεν γλίτωσε την απέλαση, εκτός από κάποια μέλη της κοινότητας των Δρούζων, τους οποίους οι Ισραηλινές αρχές θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να τους «γοητεύσουν». Σύμφωνα με εκτιμήσεις, την περίοδο 5-10 Ιουνίου του 1967, 115.000-120.000 Σύριοι του Γκολάν εγκαταστάθηκαν στη Δαμασκό ή στη Νότια Συρία. Μονάχα 6.400 άτομα με θρήσκευμα Δρούζων παρέμειναν στα χωριά τους. Το 1970 άρχισε ο εποικισμός αυτού του γεμάτου κοιλάδες οροπεδίου (έκτασης 1.200 τετρ. χλμ.), που προσαρτήθηκε τελικά στο Ισραήλ το 1981.
Το οροπέδιο, που τροφοδοτεί με υδάτινους πόρους μεγάλο μέρος του Ισραήλ, όπως και το όρος Χερμόν που δεσπόζει σε ολόκληρη την περιοχή, αποτελούν στρατηγικά ατού για το εβραϊκό κράτος. Έτσι, τον Απρίλιο του 2016, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε ότι το Γκολάν «θα παραμείνει για πάντα στα χέρια του Ισραήλ». Η δήλωση προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων, καθώς η «διεθνής κοινότητα» εκτιμάει ότι πρόκειται για κατεχόμενα εδάφη που οφείλουν να επιστραφούν. Με το ψήφισμα 242 της 27ης Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπενθύμισε ότι είναι απαράδεκτη η «απόκτηση εδαφών μέσω πολέμου», ενώ με το ψήφισμα 497 της 17ης Δεκεμβρίου 1981 καταδίκασε την προσάρτηση του Γκολάν.
Κανένας φραγμός, κανένα τείχος: τίποτε δεν χωρίζει το οροπέδιο από το Ισραήλ. Συνολικά, στα διάσπαρτα χωριά της περιοχής ζουν σχεδόν 50.000 άτομα: από τη μια μεριά οι 33 εβραϊκοί οικισμοί με 30.000 εποίκους και από την άλλη, πιο βόρεια, τα πέντε χωριά των Δρούζων που έχουν απομείνει.
Αν και τα εθνικά σύνορα είναι σχεδόν αδιάβατα, οι Δρούζοι του Γκολάν εξακολουθούν να διατηρούν συνεχή επαφή με τη Σουέιντα, στη νότια Συρία. Ο Σαμίρ εξηγεί: «Στέλνουμε χρήματα στις οικογένειές μας που απειλούνται από τον πόλεμο. Η αλληλεγγύη μας υπερβαίνει τα σύνορα. Εδώ μιλάμε τα αραβικά εξίσου καλά με τα εβραϊκά. Τρώμε όπως στη Συρία και βλέπουμε τις ίδιες εκπομπές. Ξέρω ότι είμαι Σύριος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις αφηγήσεις των γονιών μου και των παππούδων μου για τον πόλεμο».
Θρησκεία των Δρούζων
Οι Δρούζοι ακολουθούν μια μονοθεϊστική και εθνική θρησκεία της οποίας οι κύριες αρχές υποστηρίζουν την ενότητα του Θεού, τη μετενσάρκωση και την αιωνιότητα της ψυχής.
Οι περισσότερες θρησκευτικές πρακτικές των Δρούζων κρατούνται μυστικές. Οι Δρούζοι δεν επιτρέπουν σε ξένους να προσηλυτιστούν στη θρησκεία τους. Ο γάμος έξω από την πίστη των Δρούζων είναι σπάνιος και αποθαρρύνεται έντονα. Οι Δρούζοι διατηρούν την αραβική γλώσσα και τον πολιτισμό ως αναπόσπαστα μέρη της ταυτότητάς τους και τα αραβικά είναι η κύρια γλώσσα τους.
Οι Επιστολές της Σοφίας είναι το θεμελιώδες και κεντρικό κείμενο της πίστης τους. Η θρησκεία των Δρούζων αποτελεί μια σύνθεση από Ισμαηλισμό (κλάδος του Σιιτικού Ισλάμ), Χριστιανισμό, Γνωστικισμό, Νεοπλατωνισμό, Ζωροαστρισμό, Βουδισμό, Μανιχαϊσμό, Πυθαγορισμό και άλλες φιλοσοφίες και πεποιθήσεις. Είναι μια ξεχωριστή και μυστική θεολογία , η οποία δίνει έμφαση στο ρόλο του νου και της αλήθειας. Οι Δρούζοι πιστεύουν στη θεοφάνεια και τη μετενσάρκωση, Στο τέλος του κύκλου των επαναγεννήσεων, που επιτυγχάνεται μέσω διαδοχικών μετενσαρκώσεων, η ψυχή ενώνεται με τον Κοσμικό Νου (al-ʻaql al-kullī).
Τον Θεό τον αποκαλούν «Άκμπαρ» (= Μεγάλος) και τους εαυτούς τους τους αποκαλούν Μουσαχιντίν (= αγωνιστές). Θεωρούν ότι ο Άκμπαρ έχει ενσαρκωθεί 70 φορές, δηλαδή ανά μία φορά σε κάθε περίοδο ζωής του κόσμου, η τελευταία των οποίων ήταν τον 14ο αιώνα, στην ακμή του Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου Αλ-Χακίμ μπι-Αμρ Αλλάχ (= ο Θεία κελεύσει Άρχων). Πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, θεωρώντας την εμφάνισή του στη Γη μία από τις 70 προγενέστερες θεϊκές ενσαρκώσεις.
