Όταν ο «βασιλιάς της κοκαΐνης» Πάμπλο Εσκομπάρ βρισκόταν στο απόγειο της… καριέρας του θέλησε να δημιουργήσει τη δική του Εδέμ στην αχανή έκταση των 20.000 στρεμμάτων ιδιοκτησίας του. Ζήτησε -και όπως ήταν αναμενόμενο απέκτησε αμέσως- ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, αντιλόπες, εξωτικά πουλιά, στρουθοκαμήλους, πόνυ και ιπποπόταμους σχεδιάζοντας μία ιδιότυπη κιβωτό του Νώε για τα μάτια της αγαπημένης του κόρης που λάτρευε τα ζώα. Η αδυναμία του ήταν τόσο μεγάλη που όταν η μικρή Μανουέλα ζήτησε έναν μονόκερο, αντί να της εξηγήσει ότι πρόκειται για μυθικό πλάσμα, έδωσε εντολή στους υπαλλήλους του να αγοράσουν ένα λευκό άλογο και να «συρράψουν» ένα κέρατο στο κεφάλι του και φτερά στην πλάτη του. Λίγο καιρό αργότερα το άτυχο ζώο πέθανε από φρικτή μόλυνση. Οι συνολικά 700 εργαζόμενοι του πάρκου ακολουθούσαν πιστά τις εντολές του «El Patró», ο οποίος καυχιόταν ότι 100 εξ αυτών εκπαίδευσαν μέσα σε λίγες εβδομάδες ένα σμήνος πουλιών να κουρνιάζει γύρω από την έπαυλή του. Όλα αυτά ενώ τα φορτωμένα με κοκαΐνη αεροπλάνα απογειώνονταν από το διάδρομο της Hacienda Nápoles για να τη μεταφέρουν στις ΗΠΑ, συμφωνα με το newmoney.gr
Δείτε βίντεο του National Geographic:
Μετά την εκτέλεσή του το 1993 στον άλλοτε επίγειο παράδεισο κυριάρχησε η φθορά και ο μαρασμός. Η έπαυλη έχασε την αίγλη της και το πάρκο πέρασε στα χέρια της κυβέρνησης της Κολομβίας με τα ζώα να μεταφέρονται σε ζωολογικούς κήπους. Δε συνέβη το ίδιο, όμως, για τους «ιπποπόταμους της κοκαΐνης», αφού η αιχμαλωσία τους κρίθηκε πολύ δύσκολη. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι δεν χαρακτηρίζονται από την κοινωνικότητά τους και άρα μπορούν να επιτεθούν σε άλλα ζώα και ανθρώπους, όσο για το βάρος τους τα θηλυκά φτάνουν τα 500 κιλά και τα αρσενικά μέχρι τα 1.600, ενώ τρέχουν γρηγορότερα από τον άνθρωπο αγγίζοντας ακόμα και τα 30 έως 50 χλμ/ώρα.
Συνέχισαν, λοιπόν, για δεκαετίες να κολυμπούν ανενόχλητοι σε μία από τις 14 λίμνες της έκτασης και οι τέσσερις -ένας αρσενικός και τρεις θηλυκοί- που είχαν εισαχθεί από την υποσαχάρια Αφρική άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Οι αρμόδιες αρχές θεώρησαν ότι θα παρέμεναν εντός του ράντσου και κάποια στιγμή θα κατέληγαν έπειτα από χρόνια από φυσικά αίτια (η διάρκεια ζωής τους είναι 40-50 έτη). Ωστόσο, οι προσδοκίες τους ματαιώθηκαν με τον πληθυσμό των ζώων να αυξάνεται συστηματικά, αφού τα θηλυκά αποκτούν μικρά σχεδόν κάθε δύο χρόνια.
Ένα ακόμα στοιχείο που απέτυχαν να λάβουν υπόψη τους οι αρμόδιοι αξιωματούχοι είναι ότι σε κοντινή απόσταση από το χώρο διαβίωσής τους ρέει ο ποταμός Μαγδαλένα, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει το ιδανικό ενδιαίτημα για τους ιπποπόταμους. Πράγματι, το χωροκατακτητικό είδος εντόπισε τον ποταμό και σήμερα υπολογίζεται ότι τα τουλάχιστον 169 άτομα της ξεχωριστής αυτής αποικίας ζουν στις όχθες του, σε απόσταση σχεδόν 100 χλμ. από την αρχική τους «στέγη».
Όταν τα περιστατικά επιθέσεων κυρίως σε αλιείς της περιοχής από τους απογόνους των «ναρκω-ιπποπόταμων» άρχισαν να πληθαίνουν, η κυβέρνηση της Κολομβίας το 2009 σχεδίασε την εκτέλεση του αρσενικού Πέπε. Μόλις, ωστόσο, κυκλοφόρησε φωτογραφία με 15 στρατιώτες κρατώντας όπλα να ποζάρουν δίπλα στο άψυχο σώμα του Πέπε η Κολομβία κλονίστηκε. Η μασκότ του Εσκομπάρ ήταν νεκρή και οι ντόπιοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα, με τους περιβαλλοντολόγους να ζητούν την παραίτηση του αρμόδιου υπουργού Περιβάλλοντος που «διέταξε τη δολοφονία του ανυπεράσπιστου ιπποπόταμου».
Μετά την κατακραυγή πάγωσαν τα σχέδια θανάτωσης άλλων ζώων και ξεκίνησε η συζήτηση γύρω από τη στείρωσή τους. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση καταγράφηκαν αντιρρήσεις, αφού τέθηκε υπό αμφισβήτηση η μέθοδος στείρωσης που ακολουθήθηκε καθώς δεν ήταν σαφές αν ήταν ασφαλής για τα ζώα.
Για το λόγο αυτό, μάλιστα, κατατέθηκε αγωγή από οργάνωση που μάχεται για τα δικαιώματα των ζώων κατά της κυβέρνησης της Κολομβίας. Ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ, λοιπόν, απεφάνθη το 2021 ότι τα ζώα αναγνωρίζονται ως «άτομα» και έχουν νομικά δικαιώματα, χωρίς βέβαια αυτή η απόφαση να έχει ισχύ στην Κολομβία.
Στην πατρίδα τους, την Αφρική, είναι υπεύθυνα για τους περισσότερους θανάτους ανθρώπων από σχεδόν οποιοδήποτε άλλο ζώο, αλλά στην Κολομβία, οι ιπποπόταμοι έχουν γίνει αγαπητά μέλη της τοπικής κοινότητας με τους κατοίκους να τα χαρακτηρίζουν «κατοικίδια του χωριού» και αποτελούν τουριστική ατραξιόν παρέχοντας παράλληλα εργασία στην τοπική κοινότητα.
Εντούτοις, τους τελευταίους μήνες επανέρχεται το ζήτημα στείρωσης των ζώων αφού σημειώνονται επεισόδια επιθέσεων σε ανθρώπους ή πλησιάζουν αστικούς χώρους, όπως στην περίπτωση ενός που εισήλθε σε σχολική αυλή σε περιοχή κοντά στη Μεντεγίν για να φάει τους καρπούς δέντρου. Ο απρόσκλητος καλεσμένος τρόμαξε παιδιά και γονείς που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον προαύλιο χώρο, αλλά αφού ολοκλήρωσε το γεύμα του απομακρύνθηκε σε παρακείμενα χωράφια. Εντούτοις, μία ομάδα 20 ατόμων έχει εγκατασταθεί σε λίμνη μόλις λίγα μέτρα από το σχολείο.
Ανάλογα είναι τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από την παρουσία τους στους δρόμους, αφού πριν μερικούς μήνες ένας εξ αυτών παρουσιάστηκε μπροστά σε διερχόμενο όχημα προκαλώντας ατύχημα.
Η κατάσταση προβλέπεται ότι θα επιδεινωθεί καθώς σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα ενδέχεται ο πληθυσμός τους, αν δε ληφθούν μέτρα, να φτάσει τα 1.000 άτομα μέχρι το 2035 από τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό τους.
Η παρουσία τους διχάζει, όμως και τους ίδιους τους περιβαλλοντολόγους. Από τη μία επιστήμονες εκτιμούν ότι το είδος απειλεί το οικοσύστημα εκτοπίζοντας άλλα ενδημικά είδη όπως τους απειλούμενους με εξαφάνιση μανάτους, βίδρες και χελώνες. Επιπλέον, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες τροφής παράγουν μεγάλες ποσότητες περιττωμάτων τα οποία μολύνουν τους ποταμούς και αλλοιώνουν την τοπική χλωρίδα. Από την άλλη, μέλη της επιστημονικής κοινότητας εκτιμούν ότι τα θρεπτικά συστατικά από τα περιττώματά τους ευνοούν την ανάπτυξη βλάστησης προσφέροντας τροφή σε πουλιά και άλλα είδη. Επιπλέον, δημιουργούν μονοπάτια στα σημεία που διασχίζουν δημιουργώντας νέες διαδρομές που συνδέουν το υδάτινο δίκτυο.
Σε αυτό που συμφωνούν κι οι δύο πλευρές είναι ότι ο πληθυσμός τους πρέπει να ελεγχθεί με στείρωση ή άλλα μέτρα αντισύλληψης.
Βέβαια, ενέργειες τέτοιου χαρακτήρα είναι δαπανηρές και επικίνδυνες αφού για τη στείρωση ενός μόνο ιπποπόταμου χρειάζεται να δαπανηθούν περίπου 9.800 δολάρια, με τη διαδικασία να ενέχει κινδύνους όπως αλλεργική αντίδραση που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο. Επιπλέον, για την επέμβαση, αλλά και για την παρακολούθηση της μετεγχειρητικής πορείας του χρειάζεται ομάδα οκτώ κτηνιάτρων και τεχνικών. Παρά το πολυέξοδο χαρακτήρα της η πρώτη φάση της στείρωσης ξεκίνησε τους προηγούμενους μήνες με 20 επεμβάσεις να έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.
Στο μεταξύ, οι τοπικές αρχές στράφηκαν στην εναλλακτική της μεταφοράς τουλάχιστον 80 εξ αυτών σε καταφύγια σε Μεξικό, Ινδία, Φιλιππίνες, Μποτσουάνα και Ισημερινό με κόστος τα 3,5 εκατ. δολάρια.
Ωστόσο, έγινε γνωστό ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον από το Μεξικό να τους δεχθεί, με την υπουργό Περιβάλλοντος Σουζάνα Μουχαμάντ, να εξηγεί πως για να δοθεί το πράσινο φως από τις αρμόδιες αρχές απαιτείται έγκριση αφού υπάρχουν περιορισμοί που ορίζουν οι περιβαλλοντικές αρχές κάθε χώρας και συμβάσεις όπως η CITES, η οποία ρυθμίζει το διεθνές εμπόριο ειδών της αυτοφυούς χλωρίδας και άγριας πανίδας που απειλούνται με εξαφάνιση. Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, για να πραγματοποιηθεί η μεταφορά τους εφόσον εγκριθεί είναι η αιχμαλωσία τους.
Όλα αυτά, τη στιγμή που οι ντόπιοι νιώθουν τα ογκώδη θηλαστικά μέρος της κουλτούρας τους και θλίβονται με την ιδέα ότι θα τα αποχωριστούν. Όπως περίπου συνέβη όταν ο Εσκομπάρ έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στη στέγη ενός χαμόσπιτου στη Μεντεγίν. Περισσότεροι από 25.000 πολίτες τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία στο κοιμητήριο Μόντε Σάκρο. Άλλωστε για πολλούς από αυτούς ήταν ένας άλλος Ρομπέν των Δασών, ένας… άγιος που ωφέλησε την τοπική κοινότητα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο θρύλος του ζει ακόμα με τις φωτογραφίες του να συναγωνίζονται σε πωλήσεις εκείνες του Τσε Γκεβάρα.
