Το βάρος του απρόσιτου κόστους των μισθωμάτων οδηγεί σε αυξημένο κίνδυνο πρόωρου θανάτου των ενοικιαστών, υποστηρίζει νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση Social Science & Medicine, σύμφωνα με δημοσίευμα του CNBC.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Πρίνστον σε συνεργασία με το ερευνητικό Κέντρο Οικονομικών Σπουδών του ομοσπονδιακού Γραφείου Απογραφής των ΗΠΑ κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ένας ιδιώτης που έφτανε να καταβάλει το 2000 το 50% του εισοδήματος του για ενοίκια είχε κατά 9% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, σε σύγκριση με αυτόν που έδινε το 30% του εισοδήματος του για ενοίκια.
Την ίδια ώρα, για κάποιον που έφτανε να καταβάλλει το 70% του εισοδήματος του για να καλύψει το μίσθωμα του σπιτιού του, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ανέβαινε στο 12%.
«Μείναμε έκπληκτοι από το βαθμό της σχέσης ανάμεσα στο κόστος και το ρίσκο θνησιμότητας. Είναι ένα ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα, αν λάβουμε υπόψη πόσος κόσμος επηρεάζεται από την αύξηση των ενοικίων» τόνισε ο Νικ Γκράετζ, εκ των συγγραφέων της μελέτης.
Εξάλλου, η αύξηση του κόστους των ενοικίων έχει ξεπεράσει κατά πολύ τους μισθούς, αφήνοντας πλέον τον μέσο ενοικιαστή στις ΗΠΑ να πληρώνει τουλάχιστον το 30% του εισοδήματος του για στέγαση.
Οι ερευνητές του Πρίνστον συνεργάστηκαν με το Γραφείο Απογραφής για να δημιουργήσουν μια βάση δεδομένων μέσα από την οποία παρακολούθησαν τα ενοίκια και συγκεκριμένους ενοικιαστές από το 2000 έως το 2019. Χρειάστηκαν δε, να επεξεργαστούν εκατομμύρια δεδομένων για να κατανοήσουν τη διασύνδεση μεταξύ του βάρους των μισθωμάτων, της απειλής έξωσης και του προσδώκιμου ζωής.
Πέρα από τις επιπτώσεις των απρόσιτων ενοικίων, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ακόμη και η απειλή μιας έξωσης συνδέεται με την πιθανότητα θανάτου, αυξάνοντας σε ποσοστό 19% τη θνησιμότητα του μέσου ενοικιαστή. Το να λάβει κάποιος εντολή έξωσης οδηγεί σε αύξηση κατά 40% του ρίσκου θανάτου.
Σε γενικές γραμμές, άλλωστε, τα νοικοκυριά δίνουν προτεραιότητα στην κάλυψη των ενοικίων έναντι άλλων βασικών δαπανών, ακριβώς λόγω της εξουσίας που έχουν οι ιδιοκτήτες να προχωρήσουν σε έξωση τους. Ο φόβος της έξωσης μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς τόσο τη φυσική όσο και την ψυχική υγεία εκθέτοντας τους ενοικιαστές σε παρατεταμένα διαστήματα ανασφάλειας και ακραίου άγχους που τελικά επηρεάζουν το προσδόκιμο ζωής,όπως αναφέρει το newmoney.gr.
Υπό το βάρος των αποτελεσμάτων της μελέτης, οι ερευνητές κάλεσαν τις αρχές να αναθεωρήσουν το πλαίσιο των εξώσεων και να δώσουν προτεραιότητα στη διασφάλιση προσιτής στέγασης για τους πολίτες.
