Η δράση του ανέμου ή του νερού μπορεί να ήταν αρκετή για να «σμιλεύσει» μεγαλοπρεπή λιοντάρια – και είναι πιθανό αυτή η φυσική διαδικασία να έδωσε σε μια βραχώδη προεξοχή στην Αίγυπτο ένα σχήμα λιονταριού που τροποποιήθηκε περαιτέρω από τους αρχαίους Αιγύπτιους για να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας.
Γράφοντας στο περιοδικό Smithsonian Magazine το 1981, ο γεωλόγος Farouk El-Baz υπέθεσε ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι εκμεταλλεύτηκαν μια φυσική διαμόρφωση του εδάφους για να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Σφίγγα.
Ο Leif Ristroph του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και οι συνεργάτες τους βρήκαν στοιχεία που μπορεί να ενισχύουν την ιδέα αυτή. Είδαν μικροσκοπικές εκδοχές που μοιάζουν με λιοντάρια να αναδύονται από σβώλους πηλού που ήταν βυθισμένοι σε τρεχούμενο νερό. Τα μικροσκοπικά, σκαλισμένα στο νερό «λιοντάρια λάσπης» τους δείχνουν προς έναν μηχανισμό με τον οποίο ο άνεμος θα μπορούσε να σμιλεύσει παρόμοια σχήματα από βράχους της ερήμου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σπάνια αρχαιολογική ανακάλυψη: Ένα τατουάζ που χρονολογείται ότι έγινε πριν από 1.300 χρόνια- Αναφέρεται στον Ιησού Χριστό (Εικόνα)
Σύμφωνα με το newscientist.com, οι ερευνητές ξεκίνησαν να μελετήσουν πώς διαβρώνεται ο πηλός όταν τρέχει από πάνω του νερό. Δημιούργησαν ωοειδείς αναχώματα από πηλό μπεντονίτη, θάβοντας ένα μικρό κομμάτι σκληρού, μη διαβρώσιμου πλαστικού στη μία άκρη του καθενός. Στη συνέχεια, τοποθέτησαν κάθε κομμάτι σε μια σήραγγα νερού και άφησαν το νερό να ρέει πάνω παράλληλα με τον μακρύ άξονά του.
«Μας εντυπωσίασε η ομοιότητα με ένα καθιστό λιοντάρι ή με ένα λιοντάρι σε ανάπαυση. Και διάβαζα γι’ αυτό και μου ήρθε η ιδέα ότι ίσως ακόμη και η Μεγάλη Σφίγγα να ήταν ένας από αυτούς τους φυσικούς σχηματισμούς που στη συνέχεια έλαβαν, προφανώς, ένα μικρό λίφτινγκ από τους αρχαίους Αιγύπτιους», λέει ο Ristroph.
Ισχυρίζεται ότι σε διάφορα πειράματα, ο κύλινδρος παρείχε ένα πρότυπο για το «κεφάλι» του μικρού λιονταριού από λάσπη. Η ροή του νερού γύρω του χάραξε την καμπυλωτή πλάτη, τον λεπτό λαιμό και τα πλατιά πόδια του.
«Το υγρό τρώει το στερεό, αλλά το στερεό στη συνέχεια αναγκάζει τη ροή να προσαρμοστεί στο σχήμα του. Ανατροφοδοτεί τη ροή και αλλάζει τους ρυθμούς διάβρωσης και τον τρόπο με τον οποίο κατανέμεται στην επιφάνεια», αναφέρει χαρακτηριστικά. Αυτή η «αμφίδρομη συνομιλία» μεταξύ της ροής και του σχήματος που χαράσσει καθιστά επίσης δύσκολη την προσομοίωση της διαδικασίας σε υπολογιστή ή τη μοντελοποίησή της με μαθηματικές εξισώσεις – και εξηγεί γιατί τα πρακτικά πειράματα είναι πολύ κατατοπιστικά.
Οι μικροσκοπικοί μηχανισμοί με τους οποίους ο άνεμος διαβρώνει τα πετρώματα είναι μάλλον διαφορετικοί από τον τρόπο με τον οποίο το νερό διαβρώνει τον πηλό.
Ο Jani Radebaugh στο Πανεπιστήμιο Brigham Young στη Γιούτα αναφέρει ότι ο τύπος του γεωλογικού φαινομένου που είδαν οι ερευνητές στο εργαστήριό τους ονομάζεται yardang. Αυτοί οι σχηματισμοί υπάρχουν σε όλες τις ερήμους του κόσμου. Πιστεύει ότι, στην έρημο, οι yardang θα μπορούσαν να προκύψουν από αρκετά ομοιόμορφα πετρώματα, αν υπάρχει αρκετή διακύμανση στη ροή του ανέμου.
