Το Ιράν «φλέγεται», εβδομάδες μετά τον θάνατο της Μάχσα Αμίνι. Η 22χρονη κοπέλα σύμβολο πλέον παναθρώπινης αντίστασης που συνελήφθη από την «αστυνομία ηθών», κατηγορήθηκε ότι δεν συμμορφώθηκε με τους «κανόνες χιτζάμπ» και δολοφονήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου.
Έκτοτε η χώρα έχει παραδοθεί στις φλόγες, μετρώντας εκατοντάδες νεκρούς και συλλήψεις, καθώς οι Αρχές καταστέλλουν βίαια το λαϊκό κύμα οργής που τα βάζει πλέον με το θεοκρατικό καθεστώς και τις επιταγές του. Παρά τις παθιασμένες εκκλήσεις στη Δύση, η ιρανική κυβέρνηση δεν δείχνει καμία διάθεση να αλλάξει κατεύθυνση στο εσωτερικό.
Πριν λίγους μήνες η κα Σουλαδάκη επισκέφθηκε το Ιράν και είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την καθημερινότητα της χώρας.
«Γνώρισα ευγενικούς ανθρώπους με βαθιά κουλτούρα και υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Γυναίκες δυναμικές, μορφωμένες που εργάζονται και που λαχταρούν να απαλλαγούν από τους περιορισμούς που τους έχει επιβάλει το θεοκρατικό καθεστώς.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον απομονωμένοι χωρίς επαφή με τη ζωή εκτός των στενών γεωγραφικών ορίων της χώρας τους. Εδώ να σημειώσουμε ότι μετά την ανατροπή του Σάχη, ο Χομεϊνί ήταν αρκετά ρεαλιστής ώστε να αναγνωρίσει τον ρόλο των γυναικών στην ανάπτυξη της χώρας.
Φαινόταν να έχει συνείδηση του ρόλου που θα μπορούσαν να παίξουν οι γυναίκες στην ανοικοδόμηση του νέου Ιράν. Οι γυναίκες υπερτερούσαν αριθμητικά των ανδρών κυρίως γιατί αργότερα πάνω από 500.000 άνδρες σκοτώθηκαν σε πολέμους, οπότε αυτό οδήγησε το καθεστώς να δώσει τις ίδιες εκπαιδευτικές και εργασιακές ευκαιρίες στις γυναίκες τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Η ισλαμική παράδοση (χαντίθ) που επαινεί το ρόλο της εκπαίδευσης
και απόκτηση γνώσεων τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες χρησιμοποιήθηκε έντονα για την κρατική προπαγάνδα. Ακόμα και με τον περιορισμό των μέσων μαζικής δικτύωσης, το Instagram λειτουργεί. Οι γυναίκες αλλά και οι άνδρες του Ιράν, γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στον κόσμο».
Μια κοπέλα μου εκμυστηρεύτηκε με παράπονο ότι ακόμα και στη Σαουδική Αραβία η μαντίλα δεν είναι πλέον υποχρεωτική και συμπλήρωσε «γιατί να είναι σε μας;».
Θάνατος Αμινί: Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι
Το Ιράν βίωσε διαδηλώσεις το 2009, το 2017 και το 2019. Ρωτάμε σε τι διαφέρει το νέο λαϊκό κίνημα από τα προηγούμενα. «Η σημερινή οργή φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερη από το 2009, όταν οι Ιρανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το αμφισβητούμενο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών ζητώντας μεταρρυθμίσεις.
Εδώ και δεκαετίες οι προσπάθειες για μεταρρύθμιση του συστήματος έχουν αποτύχει. Μπλοκάροντας κάθε είδους μεταρρύθμιση, περιορίζοντας συνεχώς τις όποιες ελευθερίες ενώ η διαφθορά και η κακοδιαχείριση γιγαντώνονται, το καθεστώς στην κυριολεξία ωθεί τους πολίτες να επιλέξουν την εξέγερση ως το μόνο μέσο μιας πιθανής αλλαγής.
Από την επανάσταση του 1979, οι Ιρανοί έμαθαν ότι η ανατροπή ενός τυραννικού καθεστώτος δεν οδηγεί απαραίτητα στην δημοκρατία».
