Η Jericho αποτελεί μία γενική ονομασία που έχει δοθεί σε μία μεγάλη οικογένεια βαλλιστικών πυραύλων που αναπτύχθηκε στο Ισραήλ από την δεκαετία του '60 και μετά. Όπως με τα περισσότερα μη συμβατικά όπλα της χώρας, οι ακριβείς πληροφορίες είναι απόρρητες.
H νεότερη ανάπτυξη της οικογένειας Jericho σχετίζεται με τους διαστημικούς πυραύλους (διαστημικά οχήματα μεταφοράς) Shavit και Shavit II. Τα οχήματα αυτά πιστεύεται ότι αναπτύχθηκαν με βάση τους βαλλιστικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς Jericho IΙ και Jericho IIΙ.
Το εθνικό εργαστήριο Lawrence Livermore των ΗΠΑ κατέληξε πως ο πύραυλος Shavit μπορεί να προσαρμοστεί ως διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος, μεταφέροντας κεφαλή 500 κιλών σε απόσταση άνω των 7.500 χιλιομέτρων.
Jericho I
Ο Jericho I δημόσια αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως επιχειρησιακός βαλλιστικός πύραυλος μικρού βεληνεκούς στα τέλη του 1971. Ήταν 13,4 μέτρα σε μήκος, 0,8 μέτρα σε διάμετρο και ζύγιζε 6,5 τόνους. Επιδείκνυε βεληνεκές 500 χιλιομέτρων με ακτίνα πιθανής καταστροφής (CEP) 1.000 μέτρων. Μπορούσε να μεταφέρει κεφαλή 400 κιλών, ενώ σκοπεύονταν να εκτοξεύεται με πυρηνική κεφαλή.
Λόγω της ασάφειας των Ισραηλινών γύρω από τα πυρηνικά τους όπλα, ο πύραυλος χαρακτηρίζεται βαλλιστικός. Στην πραγματικότητα, η αρχική ανάπτυξη πραγματοποιήθηκε με την συνεργασία της Γαλλίας, αφού η Dassault παρείχε ποικίλα συστήματα πυραύλων από το 1963 και έπειτα.
Το πρόγραμμα μέχρι το 1980 κόστισε σχεδόν 1 δισεκατομμύριο δολάρια, ενώ σε αυτό ενσωματώθηκαν και αμερικανικές τεχνολογίες.
Παρά κάποια αρχικά θέματα με τα συστήματα πλοήγησης, πιστεύεται ότι περίπου 100 πύραυλοι αυτού του τύπου παράχθηκαν με επιτυχία. Το 1969 το Ισραήλ συμφώνησε με τις ΗΠΑ πως οι πύραυλοι Jericho δεν θα χρησιμοποιηθούν ως στρατηγικά όπλα με πυρηνικές κεφαλές, τουλάχιστον μέχρι το 1972.
Πιστεύεται πως όλοι οι πύραυλοι Jericho I αποσύρθηκαν την δεκαετία του '90 και πως αντικαταστάθηκαν από τους Jericho II, οι οποίοι διέθεταν μεγαλύτερο βεληνεκές. Οι Jericho I πύραυλοι βρίσκονταν στην Zekharia και τοποθετιόντουσαν μέσα σε σπηλιές.
Jericho II
Ο Jericho II είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μεγάλου βεληνεκούς, δύο σταδίων και στερεού καυσίμου. Περίπου 90 Jericho II πύραυλοι βρίσκονται σήμερα σε σπηλιές κοντά στην Zekharia.
Η ανάπτυξη του Jericho II ξεκίνησε το 1977, ενώ μέχρι το 1986 υπήρχαν αναφορές για τις πρώτες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις.
Ο πύραυλος είναι 14 μέτρα σε μήκος και 1,56 μέτρα σε πλάτος, ενώ αναφέρεται πως έχει βάρος εκτόξευσης 26.000 κιλών. Μπορεί να μεταφέρει εκρηκτικό φορτίο έως 1.000 κιλών.
Το όπλο διαθέτει ενεργή πλοήγηση ραντάρ στο τερματικό στάδιο πτήσης του, κάτι που δίνει στον πύραυλο εξαιρετική ακρίβεια. Από την απόδοση του Shavit, του διαστημικού πυραύλου που βασίστηκε στον Jericho II, συμπεράναμε πως ο βαλλιστικός πύραυλος έχει μέγιστο βεληνεκές 7.800 χιλιομέτρων και μπορεί να μεταφέρει κεφαλή 500 κιλών.
Jericho III
Πιστεύεται ότι ο Jericho III είναι ένας πυρηνικά οπλισμένος διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος που ξεκίνησε υπηρεσία μόλις το 2011. Ο Jericho III πιθανότατα έχει δύο ή τρία στάδια, ενώ χρησιμοποιεί υγρό προωθητικό αέριο για να μεταφέρει εκρηκτικό φορτίο μεταξύ 1.000 και 1.300 κιλών.
Το φορτίο αυτό μπορεί να είναι μία μόνο πυρηνική κεφαλή των 750 κιλών ή δύο με τρεις κεφαλές MIRV.
Υπολογίζεται πως έχει εκτιμώμενο βάρος εκτόξευσης στα 30.000 κιλά και μήκος 15,5 μέτρων με πλάτος 1,56 μέτρων.
Η σελίδα missilethreat.com εκτιμά πως έχει βεληνεκές μεταξύ 4.800 και 6.500 χιλιομέτρων, ωστόσο μία έρευνα του 2004 του Κογκρέσου των ΗΠΑ κατέληξε πως έχει μέγιστη εμβέλεια 11.500 χιλιομέτρων.
