Τα γεγονότα στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας είναι απλώς τα πια πρόσφατα σε μια μακρά λίστα παραδειγμάτων πώς οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις χώρες που χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες ως όπλο ενάντια στην αποτυχημένη ηγεμονία της ΕΕ...
Για πολλούς σοφούς σχολιαστές που γνωρίζουν καλά την ΕΕ, οι σκηνές στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας ένιωθαν κάπως «déjà vu».
Για άλλη μια φορά, οι αποτυχημένες πολιτικές της ΕΕ όσον αφορά την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών - οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είναι άμεσο αποτέλεσμα της υποστήριξης των δικτατόρων - γυρνάνε ''μπούμερανγκ'' και χτυπούν τις Βρυξέλλες στα μούτρα. Ίσως η Λευκορωσία χρησιμοποιεί τους Σύρους πρόσφυγες ως εργαλείο για να αντεπιτεθεί στις Βρυξέλλες και στη λεγόμενη εξωτερική πολιτική της που βασίζεται σε κυρώσεις. Για τους δημοσιογράφους και τους αναλυτές που ηγούνται με αυτό το επιχείρημα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πολλοί θα είναι υποστηρικτές του ίδιου του σχεδίου της ΕΕ και δεν μπορούν να δουν μια μεγαλύτερη εικόνα.
Η όλη κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί στο παλιό αγγλικό ρητό «ο,τι σπέρνεις θερίζεις». Για δεκαετίες, ή σίγουρα από τότε που η ΕΕ μεταμορφώθηκε σε γεωπολιτικό παράγοντα μετά την υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβόνας —η οποία υπογράφηκε στις Βρυξέλλες με περισσότερους από 120 «πρεσβευτές» σε όλο τον κόσμο και μια πιο ενισχυμένη αφήγηση εξωτερικής πολιτικής— έχουμε δει ένα τέτοιο δόγμα να προκαλεί πολλά περισσότερα προβλήματα στο μέλλον.
Στη Λιβύη, τα τελευταία χρόνια, οι δημοσιογράφοι έχουν δει μερικές από τις πιο βάρβαρες πράξεις που έχει γνωρίσει ο άνθρωπος, με τη σύγχρονη δουλεία και τη σεξουαλική εκμετάλλευση να πραγματοποιούνται σε Αφρικανούς μετανάστες που εγκαταλείπουν τις χώρες τους, που διοικούνται από τυράννους των οποίων οι φρικαλεότητες τους τρομάζουν τόσο πολύ ώστε κάνουν το ταξίδι για μια καλύτερη ζωή. Η ειρωνεία αυτού είναι ότι αυτοί οι ίδιοι τύραννοι υποστηρίζονται από την ΕΕ, μερικές φορές με ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αρκεί να δείχνουν σεβασμό στην ΕΕ, τη σημαία της και την παραληρηματική ηγεμονία της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Φόβος και τρόμος για τα Χριστούγεννα! Τζιχαντιστές “ντυμένοι” Χριστιανοί φορώντας σταυρούς κατά πολιτών της Ευρώπης
Η Συρία είναι ένα άλλο παράδειγμα. Το 2007, η ΕΕ ήταν έτοιμη να δεχτεί τον Άσαντ ως νέο εταίρο στην περιοχή, αλλά στη συνέχεια ένιωσε υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις ΗΠΑ για να τον εξοστρακίσουν αργότερα. Στην ίδια τη Λιβύη, οι χώρες της ΕΕ ήταν στην ευχάριστη θέση να βομβαρδίσουν τη χώρα στο όνομα μιας λεγόμενης ειρηνευτικής πρωτοβουλίας που υπογράφηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το εγχείρημα όμως αυτό, δεν εξασφάλισε μια ειρηνική μετάβαση σε έναν δημοκρατικό μηχανισμό πιο δυτικού τύπου, αλλά την άσχημη δολοφονία του ίδιου του Καντάφι και μια δεκαετία εμφυλίου πολέμου που άφησε τη χώρα διχασμένη.
Ακόμη και στο Μαρόκο, όπου οι παλιοί σύμμαχοι όπως η Γαλλία και η Γερμανία εγκαταλείπουν το Ραμπάτ, βλέπουμε τους Μαροκινούς να απαντούν στον εκφοβισμό της ΕΕ ανοίγοντας τις πύλες σε χιλιάδες παράνομους Αφρικανούς μετανάστες που εισήλθαν στην Ισπανία - ένα κόλπο που μοιάζει αρκετά με αυτό της Λευκορωσίας - στέλνοντας ένα μήνυμα ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο θα δεχτούν οι φτωχότερες χώρες στην περιφέρεια της χώρας της ΕΕ τις απειλές από την εκτελεστική εξουσία της ΕΕ στις Βρυξέλλες, η οποία τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.
Οι προσφυγικές ροές δεν είναι κάτι καινούργιο. Και τα παιχνίδια που παίζουν οι φτωχότερες, πιο αδύναμες χώρες χρησιμοποιώντας τα, υπάρχουν επίσης εδώ και καιρό. Αλλά η ΕΕ πρέπει να κατηγορεί μόνο τον εαυτό της όταν επέτρεψε να εκβιαστεί από τον ''άτακτο'' πρόεδρο της Τουρκίας που εκμαίευσε χρήματα από την ΕΕ για να μην τους επιτρέψει να φύγουν και να εισέλθουν στην ΕΕ από τα ελληνικά σύνορα. Αυτό ήταν ένα λάθος και έδειξε πόσο αδύναμο και αναποτελεσματικό είναι το εγχείρημα της ΕΕ καθώς αυτό που βλέπουμε σήμερα στα σύνορα της Πολωνίας έχει τις ρίζες του στη συμφωνία με την Τουρκία πριν από λίγα μόλις χρόνια.
Οι απειλές με κυρώσεις είναι πραγματικά το μόνο όπλο που έχει η ΕΕ. Όμως, με την χαμηλότερη ανάπτυξη και μια εσωτερική πολιτική κρίση, που βλέπει χώρες όπως η Πολωνία να σκέφτονται τακτικά την ιδέα ότι το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν αξίζει τον κόπο, ορισμένοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι οι κυρώσεις είναι κούφιες απειλές που ξεστομίζονται από μια «τίγρη χωρίς δόντια».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τρεις αναλυτές "δασκαλεύουν" τον Μπάιντεν για την Ανατολική Μεσόγειο: Σωστό αριθμό στρατευμάτων στις σωστές θέσεις
Και έτσι, αυτές οι απειλές συνεχίζονται με ''ακροβατικά'' για τη μετανάστευση, τα οποία βλάπτουν την αξιοπιστία του σχεδίου της ΕΕ. Σήμερα, είναι η Πολωνία στην πρώτη γραμμή και αντιμετωπίζει την είσοδο μεγάλου αριθμού μεταναστών, κάτι που είναι ειρωνικό, δεδομένου ότι η Πολωνία έχει τους δικούς της νόμους «απώθησης» τους οποίους οι αρχηγοί της ΕΕ θεωρούν παράνομους και αποτέλεσαν τη βάση των συνομιλιών για την έξοδο της Βαρσοβίας από την ΕΕ. Πριν ήταν η Ελλάδα στα σύνορά της με την Τουρκία, όπου η πολιτική των Βρυξελλών απέτυχε θεαματικά.
Εάν οι Βρυξέλλες συνεχίσουν να διακινούν αυτήν την ανόητη ιδέα ότι είναι μια υπερδύναμη και ότι μπορoύν να απειλούν με κυρώσεις τις χώρες που βρίσκονται περιφερειακά της Ένωσης, τότε μπορούμε μόνο να περιμένουμε περισσότερα κράτη να την χτυπήσουν εκεί που πονάει.
