Τη στιγμή που το θρίλερ στις γερμανικές εκλογές συνεχίζεται, με τους Σολτς και Λάσετ να δίνουν μάχη στήθος με στήθος για την πρώτη θέση, τα σενάρια για την επόμενη διακυβέρνηση δίνουν και παίρνουν. Στο εκλογικό σύστημα της Γερμανίας όλα είναι δυνατά. Ο νικητής της αναμέτρησης μπορεί να βρεθεί στην αντιπολίτευση και ο ηττημένος να είναι ο επόμενος καγκελάριος.
Αυτό έχει συμβεί τρεις φορές στην ιστορία των γερμανικών εκλογών. Ο καγκελάριος εκλέγεται από την Μπούντεσταγκ, και χρειάζεται να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των εδρών. Έτσι οι διαβουλεύσεις μεταξύ των κομμάτων παίζουν κρίσιμο ρόλο καθώς μπορούν να οδηγήσουν σε συμμαχίες που θα «εκτοπίσουν» τον πρώτο.
Το 1969, ο Κίσινγκερ του CDU κέρδισε σχεδόν το 50% των ψήφων. Έλαβε ακόμη και ένα συγχαρητήριο τηλεφώνημα από τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ. Αλλά τα υπόλοιπα κόμματα σχημάτισαν κυβέρνηση χωρίς αυτόν υπό τον σοσιαλδημοκράτη Βίλλυ Μπραντ.
Γερμανικές εκλογές το 1969
- CDU/CSU 46,1
- SPD 42,7
- FDP 5,8
Ομοίως το 1976, το CDU του Χέλμουτ Κολ κέρδισε το μεγαλύτερο μερίδιο των ψήφων, αλλά οι δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού SPD και του φιλελεύθερου FDP σχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού με καγκελάριο τον Χέλμουτ Σμιτ.
Γερμανικές εκλογές 1976
- CDU/CSU 48,6
- SPD 42,6
- FDP 7,9
Το ίδιο επαναλήφθηκε το 1980 με καγκελάριο τον Χέλμουτ Σμιτ και κυβέρνηση SPD με FPD
Γερμανικές εκλογές 1980
- CDU/CSU 44,5%
- SPD 42,6%
- FPD 10,6%
