“Πρέπει να ψηφίζουμε. Γιατί οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από τους καλούς πολίτες...που δεν πάνε να ψηφίσουν” έλεγε o Αμερικανός αρθρογράφος George Nathan.
Μέσα σε ελάχιστες μέρες δύο εκλογικές αναμετρήσεις σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη έστειλαν ένα ίδιο ηχηρό μήνυμα στους πολιτικούς δύο χωρών, όπως το Ιράν και η Γαλλία.
Η αποχή που για τους πολιτικούς αναλυτές πάντοτε ταυτιζόταν με την συνενοχή, πλέον αλλάζει μορφή και συνιστά πολιτική θέση.
Σχεδόν στο 50% ανήλθε η αποχή στις προεδρικές εκλογές του Ιράν, που ανέδειξαν νέο πολιτικό ηγέτη της χώρας της Μέσης Ανατολής τον Εμπραχίμ Ραϊσί. Σύμφωνα με τελικά αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν το μεσημέρι του Σαββάτου η συμμετοχή στις εκλογές διαμορφώθηκε στο 48,8%. Το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ είχε προειδοποιήσει πως στην ιρανική εκλογική αναμέτρηση νικήτρια θα ήταν αποχή σε μάχη για δύο αντίθετα ρεύματα. Για πολλούς Ιρανούς, η μη ψηφοφορία υπήρξε η μόνη επιλογή για να ακουστεί η φωνή τους. Απογοητευμένοι από την περιορισμένη εξουσία των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους, την αποτυχία να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και την απουσία σημαντικών αλλαγών στη ζωή των απλών πολιτών, οι ψηφοφόροι είχαν μόνο την επιλογή να μείνουν μακριά από τις προεδρικές εκλογές.
Το ιρανικό καθεστώς, το οποίο δεν ήταν μέχρι σήμερα (και δεν αναμένεται αυτό να αλλάξει μετά την κάλπη) σε θέση να ανταποκριθεί στις συνήθεις απαιτήσεις του λαού του λόγω της κολοσσιαίας διαφθοράς, της αδιανόητης κακοδιαχείρισης και της αυξανόμενης ανικανότητας, αντί να δώσει προσοχή στις ανάγκες των Ιρανών, έχει χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους του για συγκρούσεις σε γειτονικές χώρες με σκοπό να επιβληθεί αυτή η λανθασμένη εντύπωση ότι το Ιράν είναι μια από τις μόνες χώρες στην περιοχή που δεν αντιμετωπίζει παρόμοιο είδος βίας και εάν αλλάξει αυτό το καθεστώς, το Ιράν, όπως και αυτές οι χώρες, θα υποστεί χάος και αναταραχές, οι οποίες θα βλάψουν όχι μόνο τον ιρανικό λαό, αλλά και τη στρατηγική θέση του Ιράν που θα επηρεάσει ολόκληρη την περιοχή.
Αυτή η άποψη όπως φάνηκε στις τελευταίες εκλογές δεν γίνεται πλέον πιστευτή!
Γαλλία
Χθες τα μηνύματα ήρθαν από την καρδιά της Ευρώπης... Από χθες ο γαλλικός πολιτικός κόσμος προσπαθεί να ανακάμψει και να κινητοποιηθεί μετά το σοκ του πρώτου γύρου των περιφερειακών εκλογών που έβαλαν νικήτρια την αποχή με το εκλογικό σώμα να απορρίπτει τα κόμματα είτε δεξιά είτε αριστερά. Η αποχή θα κυμαινόταν μεταξύ 66,1% και 68,6%, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εκλογικών υπηρεσιών!!! Στην Γαλλία όπου η πολιτική αναμέτρηση έχει πάρει “φωτιά” το μήνυμα του λαού είναι ηχηρότατο! Ιδίως μετά την υπόθεση της επιστολής των στρατηγών που υποτίθεται πως θα έπληττε τον Μακρόν και θα έδινε πόντους στο Εθνικό Ράλι, αλλά όπως αποδείχθηκε επηρέασε και το κόμμα της Λεπέν, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα.
Το συμπέρασμα από Ιράν και Γαλλία είναι πως είτε με ριζοσπαστική κυβέρνηση είτε με δημοκρατική, η αποχή αποτελεί την νέα γαλλική ή ιρανική επανάσταση.
Η αποχή για κάποιους θεωρείται ένδειξη διαμαρτυρίας.. Για άλλους πάλι η αποχή είναι πολιτική άποψη.
Η αποχή ενδεχομένως να είχε νόημα μόνο αν ήταν καθολική. Από τη στιγμή που δεν συμβεί κάτι τέτοιο είναι καταδικασμένη να αποτύχει ως κίνηση διαμαρτυρίας. Έχουν τα μίντια τον τρόπο να την απαξιώσουν. Όμως στις περιπτώσεις Ιράν και Γαλλίας τα ποσοστά είναι πολύ μεγάλα και σίγουρα ισχυρά.
Για πολλούς η αποχή δεν είναι στάση. Δεν είναι αντίσταση. Είναι μόνο απόσταση από την πραγματικότητα. Μόνο που στις περιπτώσεις Ιράν και Γαλλίας αυτό είναι η μισή αλήθεια...
Η εκλογική διαδικασία είναι το σημαντικότερο καθήκον οποιουδήποτε πολίτη επιθυμεί να ονομάζεται «πολιτικά και κοινωνικά ενεργός». Η συμμετοχή στις εκλογές είναι ευθύνη. Η ιρανογαλλική αποχή όμως, κάθε μια από το δικό της μετερίζι, αποτελεί ένα μήνυμα πως ο λαός έτριψε στα μούτρα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου την αγανάκτησή του. Την απόρριψή του. 'Ενα μήνυμα πως ο πολιτικός κόσμος είναι βαριά άρρωστος και οι εκλογές με την μορφή που διεξάγονται δεν είναι η λύση...
Και εδώ έρχεται ο μεγάλος κίνδυνος!! Αν δεν είναι οι εκλογές η λύση, τότε τι είναι;
Ποιος ή τι μπορεί να συμπληρώσει το κάτι παραπάνω από το εμφανές κενό εξουσίας; Μήπως οι στρατηγοί στην Γαλλία ή μια “λαϊκή” επανάσταση στο Ιράν;
Και σε αυτό το πολιτικό κενό έγκειται η μεγαλύτερη απειλή! Ποιος μπορεί να την εκμεταλλευτεί; Ποιες -ακόμη και αντιδημοκρατικές δυνάμεις-θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την οργή και την απογοήτευση των πολιτών εξαργυρώνοντας την ανοχή τους σε καταστάσεις “πολιτικής ανωμαλίας”;
Η αποχή δεν είναι σίγουρα το καλύτερο μέσο και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Όμως όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί απέχουν συστηματικά από τα προβλήματα του λαού τότε κι ο κόσμος τους απαντάει αναλόγως. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μια δημοκρατία ουσίας όχι απλής παρουσίας.
