Στον πόλεμό του ενάντια στον ισλαμισμό, ο Μακρόν ακούγεται όλο και πιο μαχητικός... . Αλλά τι πολεμά πραγματικά; Και ποια είναι η στρατηγική του για νίκη; Δυστυχώς, ο Macron κάνει τρια λάθη που θα κάνουν την προσέγγισή του να αποτύχει.
Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Darmanin, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας και μέλος του κόμματος του Macron, δήλωσε σοκαρισμένος από τα ξεχωριστά ράφια για halal στα γαλλικά σούπερ μάρκετ. Όποιος βλέπει αυτήν την αντίδραση ως έκφραση εχθρότητας προς τον προοδευτικό εξισλαμισμό της κοινωνίας είναι λάθος. Η αντίδραση του Darmanin συνάδει εξ ολοκλήρου με τον πόλεμο που ο Macron, από την ομιλία του στο Mulhouse στις 18 Φεβρουαρίου, ξεκίνησε ενάντι αυτού που αποκαλείται απαρτχάιντ των μουσουλμάνων στη γαλλική κοινωνία. Ωστόσο, ο Μάκρον δεν έχει λάβει θέση ενάντια στην αριθμητική πορεία του Ισλάμ στη χώρα του. Ο Γάλλος πρόεδρος καταγγέλλει το γεγονός ότι οι ορθόδοξοι μουσουλμάνοι αποσύρονται στο δικό τους περιβάλλον και έτσι αποσύρονται από το«Valeurs républicaines» της Γαλλίας.
Η άποψη του Macron βασίζεται σε μερικά βασικά λάθη. Το πρώτο λάθος είναι ότι οι «Ισλαμιστές» , όπως τους αποκαλεί, δεν αγωνίζονται για έναν δικό τους κόσμο στον οποίο θα μένουν μόνοι τους, αλλά για πολιτιστική ηγεμονία.. Ο ξεχωριστός κόσμος τους όμως είναι μόνο μια βάση για την υποταγή όλης της κοινωνίας. Σε κάποιο βαθμό πέτυχαν αφού η δυτική κοινωνία καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να μην προσβάλει τους μουσουλμάνους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα ήταν η κάλυψη των πέντε επιθέσεων (τρεις από τις οποίες ήταν επιτυχημένες) σε γαλλικούς στόχους στις 29 Οκτωβρίου. Καμία εφημερίδα δεν τολμούσε να επισημάνει ότι αυτή είναι η ημερομηνία κατά την οποία οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι γιορτάζουν τα γενέθλια του Μωάμεθ. Μόνο το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ το σχολίασε εξ αρχής!! (Διαβάστε εδω )
Όταν ο Τύπος απομακρύνεται από τα θρησκευτικά κίνητρα του τρόμου, όταν οι γελοιογράφοι και οι κωμικοί δεν τολμούν πλέον να κοροϊδεύουν το Ισλάμ, όταν οι πολιτικοί απορρίπτουν την κριτική του Ισλάμ ως Ισλαμοφοβία, όταν η κοινωνία απεικονίζει εκείνους που επισημαίνουν τους κινδύνους του Ισλάμ ως εξτρεμιστές , όλες αυτές είναι νίκες των Ισλαμιστών στον αγώνα τους για την πολιτιστική ηγεμονία.
Η ψευδαίσθηση ενός «γαλλικού Ισλάμ»
Ο Μακρόν θέλει τώρα τη γαλλική δημοκρατία να ανακτήσει τους ισλαμικούς θύλακες και να διασφαλίσει ότι οι μουσουλμάνοι θα ενταχθούν στη γαλλική κοινωνία. Για το σκοπό αυτό, θέλει να μεταρρυθμίσει το Ισλάμ στη Γαλλία σε ένα γαλλικό Ισλάμ, ένα «Ισλάμ του φωτός» (μια έννοια που υιοθέτησε από τον Malek Chebel ).
Η ιδέα ότι είναι καθήκον ενός κράτους να μεταρρυθμίσει μια θρησκεία είναι παράξενη από μόνη της. Αλλά η κύρια αντίρρηση είναι φυσικά ότι το σχέδιο δεν μπορεί ποτέ να πετύχει. Σε τελική ανάλυση, σε τι πρέπει να βασίζεται το «Ισλάμ του φωτός» ; Δεν υπήρξε ποτέ «Ισλάμ του φωτός» . Και θα υπάρχει «ένα Ισλάμ του φωτός» για τους Σουνίτες και ένα άλλο για τους Σιίτες;
Επιπλέον, το Ισλάμ στη Δύση είναι πιο ριζοσπαστικό από τις παραλλαγές στις ισλαμικές πατρίδες του, ακριβώς λόγω της αντιπαράθεσης και της απόρριψης των δυτικών αξιών. Το ότι οι Μουσουλμάνοι θα ανέχονταν μια Δυτική χώρα να μεταρρυθμίσει τη θρησκεία τους για να συμμορφωθεί με τις Δυτικές αξίες είναι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση.
Οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας δεν ζητούν καθόλου το δικό τους Ισλάμ. Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν με συνέπεια ότι πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι το Ισλάμ υπερισχύει των νόμων της Γαλλίας, δείχνει ότι προτιμούν το αντίθετο: όχι το γαλλικό Ισλάμ, αλλά μια ισλαμική Γαλλία.
Το Ισλάμ είναι ισλαμιστικό
Και αυτό μας φέρνει στο τρίτο λάθος στην επίθεση του Macron: στην ιδέα ότι ο Ισλαμισμός και το Ισλάμ μπορούν απλώς να διαχωριστούν μεταξύ τους.
Είναι αλήθεια ότι ο Γάλλος πρόεδρος έχει κάτι παραπάνω από άλλους δυτικούς ηγέτες, αφού μετά από μια επίθεση τολμά να αναφέρεται ανοιχτά στη θρησκεία που εμπνέει τους δράστες. Αλλά πόσο σημαντική ή χρήσιμη είναι η διάκριση μεταξύ Ισλαμισμού και Ισλάμ; Σε άλλο άρθρο το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αναφέρεται σε δηλώσεις Γάλλου ιμάμη σύμφωνα με τις οποίες “Το Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με τον ισλαμισμό”
Επιχειρείται να περάσει η εικόνα πως Ισλάμ και Ισλαμισμός «είναι πολύ διαφορετικά πράγματα». Ο ισλαμισμός, ωστόσο, δεν είναι συνώνυμος με τον μουσουλμανικό εξτρεμισμό, όπως φαίνεται να πιστεύουν ορισμένοι, αλλά αναφέρεται στο Ισλάμ ως πολιτική βάση, με την ιδέα ότι οι νόμοι της κοινωνίας πρέπει να βασίζονται στις θρησκευτικές εντολές. Είναι σίγουρα αλήθεια ότι οι ριζοσπάστες θα επιμείνουν περισσότερο, αλλά το Ισλάμ είναι ουσιαστικά πολιτικό. Ο Μωάμεθ δεν έκανε καμία διάκριση μεταξύ εκκλησίας και κράτους (δεν υπάρχει «εκκλησία» στο Ισλάμ). Οι διάδοχοί του, οι χαλίφηδες, ήταν τόσο κοσμικοί όσο και πνευματικοί ηγέτες. Αυτό που θεωρείται ως τολμηρό Ισλάμ και Ισλαμισμός είναι μόνο βαθμοί στην ίδια κλίμακα.
Η ιδέα ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ Ισλαμισμού και Ισλάμ είναι η ευσεβής σκέψη των Δυτικών που προσκολλώνται πεισματικά στην ψευδαίσθηση ότι το πρώτο είναι εκτροχιασμός που μπορούν να απομονώσουν και να εξαλείψουν και στη συνέχεια να ενσωματώσουν το δεύτερο σε μια κοσμική κοινωνία. Η φύση της θρησκείας το καθιστά αδύνατο. "Chassez le naturel et il revient au galop" , όπως λένε στη γη του Macron.
