Ως αποτέλεσμα της πανδημίας του κορονοϊού, οι πιο ευνοϊκές προοπτικές έχουν ανοίξει για χώρες όπως η Γερμανία, με μικρό χρέος, η οποία μπορεί να χρηματοδοτήσει τις επιχειρήσεις της με σημαντικά ποσά επιδοτήσεων και να κυριαρχήσει στην ΕΕ, αναφέρει το Bloomberg.
Ένα τέτοιο πλεονέκτημα μπορεί να οδηγήσει στο γεγονός ότι μετά το τέλος της κρίσης, οι γερμανικές επιχειρήσεις θα μπορέσουν να ξεκινήσουν μια επιθετική επέκταση η οποία δεν θα ωφελήσει καθόλου το «ευρωπαϊκό όνειρο».
Οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις συμβαδίζουν με δύο εξίσου σημαντικά προβλήματα, την μη ύπαρξη ρευστότητας που απαιτείται για τη λειτουργία μιας επιχείρησης, και την συρρίκνωση των ιδίων κεφαλαίων ή τουλάχιστον ενός σημαντικού τμήμα τους.
Το πιο επίκαιρο σε όλα αυτά σε σχέση με την επιδημία του κορονοϊού είναι ακριβώς η πρώτη από αυτές τις προκλήσεις.
Η ύπαρξη ρευστότητας στις επιχειρήσεις είναι ο κύριος παράγοντας για την επιβίωσή τους. Παρόλα αυτά, η υψηλή ρευστότητα δεν εγγυάται στις εταιρείες ότι θα ανακάμψουν και θα συνεχίσουν να επιδεικνύουν σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη.
Τα μετοχικά κεφάλαια είναι αυτά που οδηγούν σε επενδύσεις και ανάπτυξη, ειδικά στη δεύτερη φάση της ανάκαμψης.
Μέχρι σήμερα, τα εισοδήματα πολλών επιχειρήσεων έχουν εξατμιστεί και κατά συνέπεια, οι επιχειρήσεις αυτές υποφέρουν από οξεία έλλειψη μετρητών.
Πολλοί άνθρωποι προτείνουν με διάφορους τρόπους την αναπροσανατολισμό των κεφαλαίων στις επιχειρηματικές ανάγκες,προτού οι επιχειρήσεις χάσουν τα κεφάλαια τους, ή κλείσουν.
Ένας τρόπος είναι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, η οποία μπορεί να δώσει μια γραμμή στήριξης ρευστότητας σε ευρωπαϊκές επιχειρήσεις με τη μορφή άμεσης, ισχυρής μηδενικής χρηματοοικονομικής ενίσχυσης, ώστε οι εταιρείες να εκπληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους.
Αυτό είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο, δεν αρκεί από μόνο του. Χάρη σε αυτή τη θεραπεία, ο ασθενής δεν πεθαίνει, αλλά δεν αναρρώνει κιόλας.
Στην πραγματικότητα, η ρευστότητα επιτυγχάνεται με δάνεια, γεγονός που αυξάνει το χρέος των επιχειρήσεων και κατά συνέπεια, τον κίνδυνο αθέτησης, γεγονός που αφήνει ελάχιστα περιθώρια ανάπτυξης των επιχειρήσεων.
Η οικονομική ανάπτυξη, η οποία είναι ήδη χαμηλή για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πλειονότητα της ευρωζώνης και ιδιαίτερα στην Ιταλία, θα επιβραδυνθεί ακόμη περισσότερο εάν οι εταιρείες εξαντληθούν λόγω μεγάλων χρεών.
Ωστόσο, ποιος μπορεί να φέρει να δώσει την κατάλληλη τόνωση κεφαλαίων;
Δεν μπορούμε να αναμένουμε αυτή την “τόνωση” από τα νοικοκυριά που υπέστησαν επίσης σημαντικές απώλειες. Σε χώρες με μεγάλο χρέος όπως η Ιταλία, το κράτος δεν θα μπορέσει να ανακάμψει.
Ωστόσο, η ανακεφαλαιοποίηση μέσω της κρατικής χρηματοδότησης θα είναι πολύ αποτελεσματική σε εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν ισχυρό φορολογικό σύστημα, ιδίως η Γερμανία.
Η χώρα αυτή, λαμβάνοντας υπόψη την καλή οικονομική της πολιτική και την πρόσφατη άρση της κρατικής ενίσχυσης από την ΕΕ, θα μπορεί να επενδύσει μεγάλα κεφάλια σε εγχώριες επιχειρήσεις ενώ θα εθνικοποιήσει ορισμένους τομείς.
Είναι πιθανό ότι μετά το τέλος της κρίσης, πολλές επιχειρήσεις με χαμηλό κεφάλαιο από χώρες με υψηλά βάρη χρέους να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό από ισχυρότερες ξένες εταιρείες που υποστηρίζονται από το κράτος.
Ως αποτέλεσμα, οι χώρες οφειλέτες θα αποδυναμωθούν ακόμα περισσότερο και οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης τους θα διαφέρουν από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές εταιρείες με καλές φορολογικές επιδόσεις θα είναι σε θέση να επωφεληθούν από την κρατική στήριξη και τότε θα αρχίσουν έναν επιθετικό ανταγωνισμό, απορροφώντας τους πιο αδύναμους αντιπάλους τους όχι μόνο στον τομέα των πωλήσεων αλλά και στις κεφαλαιαγορές.
Υπάρχει μια εναλλακτική λύση σε αυτό το ζοφερό σενάριο που απειλεί το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου;
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος με τον οποίο αυτό μπορεί να αποφευχθεί αυτό, μιλά για μια συντονισμένη παρέμβαση σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέσω της δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού ταμείου ομολόγων, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Ταυτόχρονα, το εν λόγω ταμείο θα είναι επίσης ανοικτό σε μακροπρόθεσμους επενδυτές, όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία, εταιρείες διαχείρισης παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων και κρατικά επενδυτικά ταμεία. Επιπλέον, η ΕΕ μπορεί να λάβει ένα τέτοιο μέτρο και να εκδώσει ομόλογα για μακροπρόθεσμα δάνεια.
Ωστόσο, είναι εξαιρετικά σημαντικό να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες σχετικά με τις επιχειρήσεις στις οποίες θα μπορεί να επενδύσει αυτό το πανευρωπαϊκό ταμείο.
Πρώτον, θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν εταιρείες που είναι κερδοφόρες και γιγαντώθηκαν πριν από την πανδημία, αλλά όχι εταιρείες που δεν βρίσκονταν σε άριστη κατάσταση πριν την κρίση του κορονοϊού.
Δεύτερον, το ταμείο θα πρέπει να επενδύσει σε εταιρείες που δεν έχουν ακόμη λάβει κρατικές επιδοτήσεις.
Τρίτον, οι εταιρείες που λαμβάνουν κεφάλαια πρέπει για ορισμένο χρονικό διάστημα να δεσμευτούν να μην διανέμουν μερίσματα και να μην αγοράζουν μετοχές, έτσι ώστε οι εισφορές κεφαλαίων να πηγαίνουν σε νέες επενδύσεις και όχι στις τσέπες των σημερινών ιδιοκτητών τίτλων.
Τέταρτον, το ποσό της αποζημίωσης προς την διοίκηση αυτών των εταιρειών θα πρέπει να παγώσει στο επίπεδο πριν από την κρίση για περίπου τρία χρόνια.
Πέμπτον, τα πανευρωπαϊκά κονδύλια θα πρέπει να διαχειρίζονται οι διευθυντές των εταιρειών ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα, το ταμείο δεν θα πρέπει να αποκτά μερίδια σε εταιρείες.
Ένα τέτοιο ταμείο θα επιτρέψει στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να πραγματοποιήσουν επενδύσεις και να έχουν ανταγωνισμό μόνο με βάση την αποδοτικότητά τους και όχι με βάση το δημόσιο χρέος της χώρας.
Μια τέτοια οργάνωση θα γίνει ένας οραματικός μηχανισμός για τον επιμερισμό των κινδύνων, ο οποίος, προφανώς είναι καταρχήν η κεντρική βάση του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Δεν υπήρξε ποτέ τόσο προφανές ότι το κοινό καλό εξαρτάται από την υπεύθυνη συμπεριφορά όλων των εμπλεκομένων μερών. Το κόστος που βαρύνει κάθε χώρα για την καταπολέμηση του ιού περιορίζει την εξάπλωσή της και ως εκ τούτου ωφελεί άλλα κράτη.
Η μεγαλύτερη ανάπτυξη αφορά όλες τις χώρες, και όχι μόνο λίγες από αυτές, και η σωστή και επιμερισμένη ανάπτυξη θα ωφελήσει όλους τους Ευρωπαίους πολίτες και είναι φυσικά ο μόνος τρόπος για να σωθεί το ευρωπαϊκό όνειρο, τονίζει το Bloomberg... αλλιώς θα αρχίσουν τα... exit.
