«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία» είναι μία από τις πιο σημαντικές θρησκευτικές ρήσεις που αναφέρονται στην Ορθοδοξία και διατυπώθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Την ψάλλουμε τα Χριστούγεννα για να τονίζουμε το οικουμενικό και πανανθρώπινο μήνυμα της μεγάλης αυτής εορτής και πανηγύρεως.
Η σύγχυση που προκαλεί στην εποχή μας η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, η οποία επιβάλλει το πνεύμα της υλιστικής εμπορικότητας, εκπέμπει μονίμως την εικόνα ότι τα Χριστούγεννα είναι ένα παγκόσμιο εμπορικό πανηγύρι το οποίο αποθεώνει τον ευδαιμονισμό και τον καταναλωτισμό.
Όπου κοιτάξεις αυτή την εποχή ευδιακρίτως θα δεις τις διαφημίσεις για δώρα, διακοπές στα χιόνια με φόντο πελώρια χριστουγεννιάτικα δέντρα, ρεβεγιόν για ακριβά ρούχα και άφθονο φαγητό που με κάθε τρόπο μας απομακρύνουν από την παραδοσιακή ελληνορθόδοξη εορτή της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Αυτή η εικόνα πόρρω απέχει από το πνεύμα των Χριστουγέννων γιατί είναι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Είναι τα Χριστούγεννα που αποθεώνουν τη ματαιοδοξία της ύλης, αναφέρει το hellasjournal.com.
του Χρήστου Ιακώβου
Η προέλαση της παγκοσμιοποιήσεως αντικατέστησε για πολλούς τον αληθινό Άγιο και Μέγα Βασίλειο και με τον δυτικό Σάντα Κλάους, τη γνωστή δηλαδή στρουμπουλή και μονίμως χαμογελαστή κοκκινοφορεμένη κούκλα με τα άσπρα μαλλιά και το άσπρο γένι, η οποία κατακλύζει διαφημιστικώς τα καταστήματα αλλά και σπίτια.
Ακόμη και το δυτικό του όνομα παραπέμπει στον Άγιο Νικόλαο και όχι στον δικό μας Άγιο Βασίλη. Αλλά πόσοι το γνωρίζουν αυτό; Καμία σχέση δεν έχει με όλα αυτά τα εμπορικά τερτίπια ο κορυφαίος Ιεράρχης εκ Καισαρείας, ο οποίος σε όλη του τη ζωή χάριζε πνευματικά δώρα στους ανθρώπους με τη φιλανθρωπία και τη διδασκαλία του. Μία από τις εμβληματικές μορφές των νεοτέρων ελληνικών γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μας υπενθυμίζει ποιος είναι ο πραγματικός Άγιος Βασίλης της Καθ’ Ημάς Ανατολής.
Πρόκειται για τον ασκητικό Μέγα Βασίλειο, που διέθετε εκείνη την ανεξάντλητη διάθεση να υπηρετεί, να ανακουφίζει και να συμπαρίσταται με αγάπη στους δυσπραγούντες και θλιβομένους αδελφούς του, σε μία εποχή που δεν υπήρχε ούτε κοινωνική πρόνοια, ούτε κοινωνικές ασφαλίσεις, ούτε ιδρύματα φιλανθρωπικών υπηρεσιών. Άφησε τη σφραγίδα του σε μία εποχή που οι πτωχοί και οι πάσχοντες ήταν πολλοί, γιατί το βιοτικό επίπεδο που χώριζε τις κοινωνικές τάξεις ήταν τεράστιο.
Για την ορθόδοξη παράδοση ο εορτασμός κορυφώνεται με την παραδοσιακή Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων. Δυστυχώς τα παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα την έχουν αντικαταστήσει με τα ξενύχτια, τα ρεβεγιόν και τη χαρτοπαιξία, ως δήθεν ένδειξη μοντερνισμού. Αναγάγαμε τα ρεβεγιόν σε απόλυτες εκδηλώσεις χαράς για να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα αντικαθιστώντας τη νηστεία και τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων. Έτσι πλέον μάθαμε να τιμούμε τη Γέννησή Του. Έτσι μάθαμε να υποδεχόμεθα τον σαρκωθέντα Λόγο. Ότι, δηλαδή, ο Θεός ενσαρκώθει ως άνθρωπος «ίνα ο άνθρωπος Θεωθή».
Υπάρχουν όμως πολλοί που αντιστέκονται. Είναι εκείνοι που ενωρίς τα ξημερώματα της ημέρας των Χριστουγέννων θα μετάσχουν της Θείας Λειτουργίας και θα μεταλάβουν μετά τη νηστεία που τήρησαν.
Η επέλαση της παγκοσμιοποιημένης δυτικής κουλτούρας έχει δημιουργήσει έναν τύπο νεωτερικού ανθρώπου που είναι ο απόλυτος ιδιώτης – καταναλωτής, όπως ακριβώς τον ευαγγελίστηκε η Δύση, και όπως αποθεώνεται στα παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα. Στα Χριστούγεννα που αφορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού.
Το μεγάλο οντολογικό πρόβλημα στην εποχή μας είναι ότι έχουμε αναγάγει τον απόλυτο ιδιώτη – καταναλωτή σε ιδανικό, με τον οποίο ταυτίσαμε φαντασιακά τα πρότυπα που σχετίζονταν με αυτόν. Σήμερα όμως με την οικονομική κρίση, τι απέγινε ο απόλυτος ιδιώτης;
Ένα πουκάμισο αδειανό, ένα μηδέν. Το δράμα μας είναι ότι τελικά εξισώσαμε το ιδανικό με το μηδέν, μετατρέψαμε σε πρότυπο το κενό υποκείμενο, το Τίποτε, με αποτέλεσμα η πραγματικότητα, αυτός ο γεωμετρικός τόπος μεταξύ του θετικού και του αρνητικού προτύπου, να διαμορφώνεται σε όλο και κατώτερο επίπεδο, αφού η μηδενιστική νοηματοδότηση κατέστη κυρίαρχη.
