Η κυβέρνηση της Ινδίας ανακοίνωσε σήμερα ότι ανακαλεί τη συνταγματική αυτονομία του Κασμίρ, λαμβάνοντας μια δυνάμει εκρηκτική απόφαση στην περιοχή αυτή όπου μαίνεται μια εξέγερση αυτονομιστών.
Οι ινδουιστικές εθνικιστικές αρχές της Ινδίας υιοθέτησαν προεδρικό διάταγμα με το οποίο καταργείται το ειδικό καθεστώς που είχε το διαφιλονικούμενο κρατίδιο του Τζαμού και Κασμίρ και εγγυάτο το ινδικό Σύνταγμα.
Η ανακοίνωση αυτή έγινε στο ινδικό κοινοβούλιο από τον υπουργό Εσωτερικών Αμίτ Σαχ εν μέσω πληθώρας αντιδράσεων από τις τάξεις της αντιπολίτευσης.
Νωρίτερα σήμερα είχαν διακοπεί οι επικοινωνίες στο διαφιλονικούμενο ινδικό Κασμίρ, όπου το Νέο Δελχί έχει αναπτύξει δεκάδες χιλιάδες επιπλέον στρατιώτες τις τελευταίες ημέρες και έχει θέσει σε κατ'οίκον περιορισμό τους τοπικούς πολιτικούς υπευθύνους.
Παράλληλα εκφράζονταν πολλές υποθέσεις όσον αφορά μια απόφαση που θα λαμβανόταν σήμερα το πρωί καθώς ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι προήδρευσε συνεδρίασης της Επιτροπής Ασφάλειας που ήταν αφιερωμένη στην κοιλάδα της Σριναγκάρ, όπου σήμερα απαγορεύονταν οι μετακινήσεις και είχε αναπτυχθεί πολύ μεγάλη δύναμη ασφαλείας.
Οι κάτοικοι του Κασμίρ, πολιτικοί αξιωματούχοι και ινδικά μέσα ενημέρωσης είχαν εντείνει τις εικασίες όσον αφορά τον λόγο για τον οποίο το Νέο Δελχί απέστειλε ενισχύσεις σχεδόν 80.000 παραστρατιωτικών σε 10 ημέρες, σε μια ζώνη έντονα στρατιωτικοποιημένη, καθώς εκεί στρατοπεδεύουν ήδη σχεδόν μισό εκατομμύριο άνδρες.
Την Παρασκευή οι αρχές ακύρωσαν προσκύνημα που προσελκύει κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες ινδουιστές στο Κασμίρ επικαλούμενες "τρομοκρατικές απειλές". Αυτοί ζήτησαν επίσης όλοι οι προσκυνητές και οι τουρίστες να εγκαταλείψουν την κοιλάδα "αμέσως".
Η κατάσταση αυτή είχε προκαλέσει ένα κύμα πανικού στους κόλπους του τοπικού πληθυσμού, το οποίο εκφράστηκε με ουρές στα ATM για την ανάληψη μετρητών και την αποθήκευση τροφίμων.
Η ματωμένη ιστορία, οι πόλεμοι, και οι Ινδικές νίκες
Το Κασμίρ διαιρέθηκε στην πραγματικότητα μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν το 1947, μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Βρετανία, και καθώς το διεκδικούν και οι δύο χώρες έχει αποτελέσει την αιτία δύο πολέμων μεταξύ τους.
Οι πόλεμοι του 1965 και 1971 και η μικρότερης κλίμακας σύρραξη του 1999, αποδεικνύουν πόσο είναι εύκολο να ανάψει η θρυαλλίδα πάνω από τα Ιμαλάια.
Ιδίως, όσο η περιοχή του Κασμίρ εξακολουθεί να είναι διαφιλονικούμενη. Η «Γραμμή Ελέγχου» που διαιρεί την περιοχή από το 1947 έχει γίνει αποδεκτή μεν, αλλά ποτέ παραδεκτή από τις δύο χώρες. Αν και η περιοχή της κατοικείται στην πλειονότητά της από μουσουλμάνους, δεν ήταν δυνατό να περάσει καθ' ολοκληρίαν στο Πακιστάν, διότι ήταν η γενέτειρα του μεγάλου Ινδού ηγέτη Παντίτ Νεχρού.
Στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης θα πρέπει να προστεθούν και δύο μεγάλα υδραυλικά έργα που έχει προγραμματίσει η Ινδία σε δύο αμοιβαία διαχειριζόμενους ποταμούς στην περιοχή Σενάμπ, το μεγάλο υδροηλεκτρικό φράγμα 1.000 μεγαβάτ Πακάν Ντουν στον ποταμό Μαρουσαντάρ και τον υδροηλεκτρικό σταθμό 48 μεγαβάτ στον ποταμό Κάτω Καλνάλ, που απειλούν την υδρική επάρκεια του Πακιστάν.
Όλοι οι πόλεμοι μεταξύ των δύο χωρών έληξαν με τη νίκη της Ινδίας, που είναι σαφώς ανώτερη σε στρατιωτικό δυναμικό, μέσα και συχνά ποιότητα των όπλων της. Ακόμη και στο τελευταίο επεισόδιο, τα ινδικά βομβαρδιστικά «ταπείνωσαν» την πακιστανική αεράμυνα, καθώς έπληξαν στόχους μέσα στο έδαφός τους, πετώντας χωρίς να γίνουν αντιληπτά πάνω από τον εναέριο χώρο του Πακιστάν έως σχεδόν στα σύνορά του με το Αφγανιστάν και μέσα στην Επαρχία των Βορειοδυτικών Συνόρων.
Εξαιτίας της εμφανούς στρατιωτικής μειονεξίας τους, είναι οι Πακιστανοί εκείνοι που διαρκώς απειλούν να χρησιμοποιήσουν πρώτοι τα πυρηνικά όπλα και συστηματικά χειραγωγούν τον ισλαμικό εξτρεμισμό, εξοπλίζοντας, χρηματοδοτώντας και εκγυμνάζοντας τρομοκρατικές ομάδες --με την ανοχή της Δύσης και τη σαφή υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας.
Βέβαια, οι προφανείς πληθυσμιακές και θρησκευτικές διαφορές -μουσουλμάνοι ενάντια σε Χιντού-- αποτελούν μόνον την προφανή αιτία. Ο βαθύτερος λόγος για την μακρόβια τούτη διένεξη είναι ο διαφορετικός ρόλος που διαδραματίζουν οι στρατιωτικοί στο πολιτικό σύστημα εκάστοτε χώρας. Στην Ινδία, το σύστημα είναι σαφώς δημοκρατικό και ο ρόλος των στρατιωτικών είναι πλήρως και σταθερά καθορισμένος από το Σύνταγμα, ένα από τα πιο μακρά και πλήρη κείμενα στον κόσμο, που ουδέποτε έχει τροποποιηθεί.
Απεναντίας, στο Πακιστάν από τον θάνατο του ιδρυτή του Άλι Τζινάχ, οι στρατιωτικοί βρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων, ακόμη κι όποτε δεν κυβερνούν οι ίδιοι, σε μία χώρα με μακρά και διαιωνιζόμενη ιστορία πραξικοπημάτων.
Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει, επίσης, το ισχυρό εθνικιστικό πνεύμα που κυριαρχεί και στις δύο πλευρές των συνόρων. Πολλοί παρατηρητές σημειώνουν πως τα επεισόδια ανάμεσα στις δύο χώρες έχουν πολλαπλασιασθεί μετά την άνοδο του ινδουϊστή εθνικιστή Μαρέντρα Μόντι στο Νέο Δελχί. Μολονότι, αμφότερες οι πλευρές διαβεβαιώνουν πως θα διαχειρισθούν με νηφαλιότητα και μετριοπάθεια όποια εκατέρωθεν απάντησή τους στο θερμό επεισόδιο, για να αποφευχθεί μία κλιμάκωση, ο εθνικισμός όμως πλειοδοτεί, μέχρι σε επικίνδυνα επίπεδα, στην κοινή γνώμη και τον Τύπο των δύο χωρών. Αντιμέτωπος με μία νέα εκλογική μάχη, ο Μόντι επιδιώκει να αποδείξει πως είναι ο μεγάλος υπέρμαχος της Ινδίας. Όμως, στην εθνικιστική αυτή πλειοδοσία τον ακολουθεί και το υπόλοιπο Κογκρέσο της χώρας. Στην προεκλογική εκστρατεία κανείς δεν μπορεί να βρει την παραμικρή διαφορά στα συνθήματα των αντίμαχων παρατάξεων όσον αφορά τη στάση έναντι του Πακιστάν.
