Η Iταλία ζητά την αλληλεγγύη των χωρών της ΕΕ. Η κυβέρνηση της Ρώμης έκανε σαφές ότι δεν μπορούν πλέον όλα τα πλοία που μεταφέρουν μετανάστες να κατευθύνονται μόνο σε ιταλικά λιμάνια.
Μόνο τις τελευταίες 48 ώρες, νότια της Σικελίας διασώθηκαν περισσότεροι από δώδεκα χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που μεταφέρονταν με είκοσι δυο πλοία.
Οι αφίξεις ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Όπως αναφέρει ο ιταλικός Τύπος, αν δεν αλλάξει κάτι, μπορεί να απαγορευθεί η είσοδος στα ιταλικά λιμάνια σε πλοία μη κυβερνητικών οργανώσεων. Κίνηση η οποία θα υποχρέωνε και άλλες χώρες της ΕΕ να δραστηριοποιηθούν.
«Δεν ρίχνουμε λάδι στην φωτιά, αλλά κάποιες ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να σταματήσουν να είναι αδιάφορες», δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι. Περιμένει ουσιαστικές απαντήσεις από τις Βρυξέλλες και ο αρμόδιος Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος, διαβεβαίωσε ότι το όλο θέμα θα συζητηθεί παρουσία του στην άτυπη σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, την ερχόμενη εβδομάδα, στην Εσθονία.
Σήμερα, περισσότεροι από διακόσιοι μετανάστες που θα έπρεπε να αποβιβασθούν στην Σικελία, μεταφέρθηκαν, τελικά, στην Καλαβρία και την περιοχή της Νάπολης.
Αυτό που ζητά η Ρώμη, είναι δυο άμεσες παρεμβάσεις, τονίζουν οι αναλυτές: να χρηματοδοτήσει, η Ευρώπη, με τετρακόσια εκατομμύρια ευρώ την Λιβύη, με την ελπίδα να περιορισθούν οι μεταναστευτικές ροές. Αλλά και να δημιουργηθεί ευρωπαϊκή αποστολή ικανή να ελέγξει τα νότια σύνορα της Λιβύης. Και φυσικά να ανοίξουν τα λιμάνια τους χώρες όπως η Γαλλία και η Ισπανία, και ει δυνατόν, η Μάλτα.
Ζητούμενο η ευρωπαϊκή δραστηριοποίηση
Στην όλη αυτή ιστορία, φυσικά, υπάρχει και μια εσωτερική πολιτική παράμετρος. Η κεντροδεξιά, συμμαχώντας με την Λέγκα και την άκρα δεξιά, κέρδισε μόλις την περασμένη Κυριακή, τις ιταλικές δημοτικές εκλογές. Ένα από τα κύρια σημεία στα οποία επέμεινε, ήταν η εφαρμογή μιας πιο σκληρής γραμμής στο μεταναστευτικό.
Η κυβέρνηση Τζεντιλόνι, (η οποία υποστηρίζεται από το Δημοκρατικό Κόμμα και δυνάμεις του μετριοπαθούς κέντρου), νιώθει εκτεθειμένη. Οι μετεγκαταστάσεις δεν προχωρούν, και οι διάφορες συμφωνίες με την Λιβύη δεν έχουν μειώσει, με ουσιαστικό τρόπο, την δραστηριότητα των διακινητών που εκμεταλλεύονται τους «απελπισμένους της θάλασσας».
Το ζητούμενο δηλαδή είναι μια νέα, πραγματική ευρωπαϊκή δραστηριοποίηση, ώστε να σταλεί το μήνυμα ότι η Ρώμη δεν είναι ανίσχυρη και απομονωμένη, και ότι μπορούν να ξεπερασθούν επιτέλους οι διάφοροι εθνικοί εγωισμοί των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
