Η Μυρσίνη Πρασσά, επέζησε από την τραγωδία των Τεμπών που συνέβη δύο χρόνια πριν και προκάλεσε το θάνατο 57 ανθρώπων. Η ίδια νοσηλεύτηκε για 45 μέρες στην εντατική. Στο τραγικό δυστύχημα έχασε την ζωή της, η καλύτερη της φίλη, Ελπίδα Χούπα.
Η ίδια, μίλησε για την τραγική ημέρα που έζησε στην «Κοινωνία Ώρα MEGA».
Η 22χρονη ξεκίνησε περιγράφοντας τι θυμάται από τις τελευταίες στιγμές με την Ελπίδα, πριν από την σύγκρουση: «Επειδή εγώ χτύπησα το κρανίο μου, ο εγκέφαλος για να σε προστατεύσει διαγράφει τις αναμνήσεις. Οπότε εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε κάποια φάση απλά κοιταζόμασταν χωρίς να πούμε τίποτα και ότι είχαμε κάνει πολλές φορές στάση. Και απλά εκείνη τη στιγμή σαν να κουνηθήκαμε και απλά κοιταζόμασταν για μερικά λεπτά στα μάτια χωρίς να πούμε τίποτα, νιώθαμε και οι δύο περίεργα χωρίς να το πούμε και μετά δεν θυμάμαι τίποτα».
Βλέποντας σήμερα όλα τα βίντεο και τις φωτογραφίες, η ίδια δήλωσε: «Νιώθω λες και βλέπω μια ταινία, ενώ το έχω ζήσει, δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό. Απλά είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι έχασα την Ελπίδα. Νιώθω περιέργα και άσχημα, απλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με όλα αυτά γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Σαν να είχαμε κανονίσει κάτι με την Ελπίδα και να έπαθε αυτή κάτι, χωρίς να ήμουν εγώ μαζί της».
Η Μυρσίνη δήλωσε πώς είχε κατέβει με την Ελπίδα στην Αθήνα για να χαιρετήσουν έναν φίλο τους που θα έμπαινε στον στρατό: «Γενικά είχαμε πάντα πολύ καλή χημεία (με την Ελπίδα) και για εμένα, επειδή θέλω πάρα πολύ χρόνο για να εμπιστευτώ κάποιον, σε 1.5 χρόνο πρώτη φορά συνδέθηκα τόσο γρήγορα. Πηγαίναμε Χορτιάτη με το αμάξι, οδηγούσαμε, συζητούσαμε, λέγαμε και τι σκεφτόμασταν και εγώ και αυτή και όταν δεν ήμασταν καλά μπορεί να πέρναμε τηλέφωνο η μία την άλλη για να μιλήσουμε. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία».
Η 22χρονη ανέφερε ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η Ελπίδα είχε φύγει από την ζωή: «Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Στην αρχή δεν νιώθεις τίποτα. Όταν το άκουσα, μέχρι να το συλλάβω μέσα μου, μου πήρε... δεν ξέρω... μια εβδομάδα νομίζω. Δεν είχα όρεξη ούτε να ξυπνήσω γιατί θα σκεφτόμουν πάλι την Ελπίδα. Με ηρεμούσε μόνο όταν κοιμόμουν, γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς όταν κοιμάσαι»
Και συμπλήρωσε: «Μου λείπει η επικοινωνία μας, οι συμβουλές που μου έδινε. Πιάναμε πάρα πολλά θέματα, για τη θρησκεία, πιο ψαγμένα, μας άρεσαν. Και τα βιβλία μας άρεσαν και στις δύο. Διαβάζαμε τα ίδια βιβλία... η ψυχολογία, η μουσική. Σκεφτόμουν να τελειώσω με τη σχολή μου τώρα, την Γεωπονία, και να πάω μετά να περάσω στην Μουσικών Σπουδών, αλλά καλύτερα να μαθαίνω μουσική μόνη μου, στο Ωδείο με καθηγητές παρά στο Πανεπιστήμιο».
Εξηγώντας για το τι σημαίνει δικαίωση για την ίδια, δήλωσε: «Δεν υπάρχει χειρότερο. Είναι σαν να έχεις σκάλες - σκάλες και να ανεβαίνεις - ανεβάινεις και ξαφνικά πάνε οι σκάλες. Δεν γίνεται να ξανα - αναπτυχθούν οι ίδιες σκάλες. Για μένα δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάσεις τους ανθρώπους σου. Δικαιοσύνη τώρα, εντός εισαγωγικών».
