Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς του 1993 όταν η κοινή γνώμη συγκλονιζόταν από ένα αδιανόητο για τότε έγκλημα. Ο Μανώλης Δουρής συνελήφθη για τον βιασμό και τη δολοφονία του 6χρονου γιου του Νίκου.
Η Ελλάδα παγώνει και παράλληλα οργίζεται. Ο Δουρής οδηγείται στις φυλακές. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, σχεδόν δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί, στις φυλακές της Τρίπολης.
Η σοκαρισμένη ελληνική κοινωνία θεώρησε πως μια αστυνομική υπόθεση που έριξε βαριά τη σκιά της, θα έκλεινε με την καταδίκη του πρωταγωνιστή της. Η υπόθεση αυτή ήταν του Μανώλη Δουρή. Η καταδίκη, από το κακουργιοδικείο Κορίνθου, σε ισόβια του πατέρα που κατηγορήθηκε για τον βιασμό και τη δολοφονία του παιδιού του, ήταν αυτό που όλοι ζητούσαν.
Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, στις 24 Φεβρουαρίου 1996 ο Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος με το καλώδιο της τηλεόρασης μέσα στο κελί του στις φυλακές της Τρίπολης όπου είχε μεταφερθεί για να εκτίσει την ποινή του. Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε οριστικά. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, παραμένει «ορθάνοιχτη» ακόμα και σήμερα αφού όταν καταλάγιασε η οργή, όταν «έσβησε» ο πόνος, αποκαλύφθηκε πως υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία τα οποία παραμένουν ακόμα και σήμερα αναπάντητα.
Ποιος ήταν ο Μανώλης Δουρής
«Ένας περίεργος και κακότροπος άνθρωπος». Έτσι περιέγραφαν τον Μανώλη Δουρή οι συγχωριανοί του, στην Ερμιόνη Αργολίδας. Ένας άνθρωπος που δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα και η συμπεριφορά του ήταν - τουλάχιστον - ύποπτη και «έσερνε» μαζί του διάφορες φήμες. Πραγματικά, ο 40χρονος τότε Μανώλης Δουρής ήταν ένας άνθρωπος για τον οποίο ακούγονταν πολλά αλλά είχε και πολλά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία είχαν ξεκινήσει από νεαρή ηλικία. Όταν πολέμησε στην Κύπρο την περίοδο της τουρκικής εισβολής τα προβλήματα αυτά επιδεινώθηκαν και ο Δουρής έγινε ένα αγρίμι. Είδε πολλές σφαγές και πολλές φορές νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία. Είχε αποκτήσει το «σύνδρομο της Κύπρου», όπως αποφάνθηκαν οι γιατροί.
Μετά τον πόλεμο, παντρεύεται κάνει επτά παιδιά και ζει με την οικογένεια του στην Ερμιόνη. Τα όσα ακούγονταν στη μικρή τοπική κοινωνία, άρχισαν να απασχολούν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία προπαραμονές πρωτοχρονιάς του 1994. Ο 6χρονος γιος της οικογένειας, Νικόλας, βγαίνει να παίξει στο χωριό. Δε θα επιστρέψει ποτέ στο σπίτι του.
Οι γονείς του, ολόκληρο το χωριό και η αστυνομία ψάχνουν να τον βρουν. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς αποκαλύπτεται το φρικτό έγκλημα. Ο Μανώλης Δουρής ήταν αυτός που βρίσκει (σε ένα σημείο που αν και είχε ερευνηθεί κανείς δεν το είχε εντοπίσει νωρίτερα) το άψυχο και φρικτά κακοποιημένο σώμα του μικρού Νικόλα. Ολόκληρη η Ελλάδα συμπαραστέκεται στο δράμα του πατέρα που μπροστά στις κάμερες δείχνει να καταρρέει.
Λίγες ώρες μετά την έλευση του νέου έτους τα πάντα ανατρέπονται. Ο Μανώλης Δουρής, σύμφωνα με την αστυνομία, πέφτει σε αντιφάσεις και ομολογεί πως αυτός ήταν που χτύπησε, βίασε και στη συνέχεια έκρυψε το πτώμα του γιου του καθώς νευρίασε πολύ επειδή άργησε να γυρίσει στο σπίτι.
Το κλίμα αλλάζει. Όλοι ζητάνε την παραδειγματική τιμωρία του δράστη. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για «ανθρωπόμορφο κτήνος», «υποκριτικό τέρας», για έναν «ελεεινό άνθρωπο». Τότε ήταν που η ιδιότυπη ομερτά της κλειστής τοπικής κοινωνίας, «σπάει» και οι συγχωριανοί αρχίζουν να μιλάνε για μια προβληματική οικογένεια και για έναν πατέρα που εξέδιδε τα παιδιά του για να παίρνει λεφτά και να καλοπερνάει ο ίδιος.
«Δεν καταλάβαινα τι είχα κάνει αλλά ούτε πώς το είχα κάνει. Ήταν σα να ήμουν σε ένα όνειρο, σε έναν εφιάλτη. Αυτή η αρρώστια με οδήγησε σε αυτές τις απάνθρωπες πράξεις» είχε ομολογήσει ο Δουρής on camera στη δημοσιογράφο του Mega, Ελίζα Καλλίτση.
Κάθε πρόσωπο τεκμαίρεται αθώο μέχρι να αποδειχθεί νόμιμα η ενοχή του. Για την περίπτωση ομολογίας του δράστη, δεν υπάρχει καμιά απολύτως εξαίρεση, όπως προβλέπει ο δημοσιογραφικός κώδικας δεοντολογίας. Ο Δουρής, όμως, έχει καταδικαστεί πριν καν δικαστεί.
Στη δίκη αλλά και πριν, ο Δουρής αναιρεί την ομολογία του, αρνείται πως αυτός σκότωσε το παιδί του και με δηλώσεις του αφήνει να εννοηθούν διάφορα σενάρια. Τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως, δεν έχει πλέον σημασία.
Όταν γίνεται γνωστό πως ο Δουρής θα μεταφερθεί στις φυλακές της Τρίπολης, οι τρόφιμοι απειλούν με εξέγερση. Οι αρχές τελικά τον μεταφέρουν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας. Στη διάρκεια της μεταφοράς ξυλοκοπείται άγρια, κακοποιείται και βιάζεται από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν βγαίνει από την κλούβα της αστυνομίας τα πλάνα των τηλεοπτικών καμερών δείχνουν έναν άνθρωπο πρησμένο από το ξύλο. Ο Δουρής είχε πέσει θύμα του άγραφου νόμου που εφαρμόζουν οι βαρυποινίτες σε περιπτώσεις παιδοκτονιών. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής αλλάζει τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Σκοτεινά σημεία και αναπάντητα ερωτήματα
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Δουρής αυτοκτόνησε από τις τύψεις ή από την κακοποίηση που δεχόταν καθημερινά. Όπως κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Δουρής είναι πράγματι ο δράστης της φρικτής αυτής ανθρωποκτονίας ή ένας από τους δράστες ή απλά του φόρτωσαν ένα έγκλημα που ποτέ δεν έκανε για να προστατευτούν άλλα πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το πόρισμα από τα εγκληματολογικά εργαστήρια της Ελληνικής Αστυνομίας, θα μπορούσε να είναι από μόνο του η αφορμή για να ερευνηθεί η υπόθεση. DNA του πατέρα βρέθηκε πάνω στο άψυχο κορμάκι του Νικόλα. Δεν ήταν το μόνο, όμως. Αταυτοποίητο μέχρι και σήμερα DNA που δείχνει ξεκάθαρα σεξουαλική αρρωστημένη πράξη, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, βρέθηκε στο 6χρονο παιδί.
Η οικογένεια του Δουρή ακόμα και σήμερα αρνείται πως εκείνος είναι ο δράστης. Ο γιος του, Δημήτρης, είχε πει πως δράστης ήταν ένας «άλλος άνθρωπος από το χωριό που είχε ασελγήσει σε πάρα πολλά παιδάκια. Αλλά εκείνος είχε χρήματα και τον κάλυπταν». Κάτι αντίστοιχο έχει ισχυριστεί και η σύζυγός του Δουρή, Γεωργία, την οποία ο Δουρής μέσα σε ένα από παραληρήματα που είχε την είχε κατηγορήσει ως δράστη του εγκλήματος από κοινού με τον εραστή της. Εκείνη, ωστόσο, ποτέ δεν έφυγε από το πλευρό του.
Ο διορισμένος δικηγόρος (αφού κανείς άλλος δε δεχόταν να τον αναλάβει) του Δουρή, Βασίλης Καρύδης, υποστηρίζει πως ο πελάτης του ήταν τελικά αθώος και πως υπό την πίεση της κοινής γνώμης αλλά και των ΜΜΕ, το δικαστήριο δεν εξέτασε όπως θα έπρεπε όλα τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του.
«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής και άλλος ο δολοφόνος», είχε εκτιμήσει εκείνη την περίοδο, σε συνέντευξη του στην Ελευθεροτυπία, ο καθηγητής εγκληματολογίας και μετέπειτα υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης.
Άλλαξε μέσα σε δύο χρόνια τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα καθώς έπεσε θύμα του «νόμου της φυλακής». Ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε αλλεπάλληλες φορές μέχρι που στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 βρέθηκε από τους φύλακες κρεμασμένος με καλώδιο τηλεόρασης μέσα στο κελί του.
