Ο Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος ήταν από τους πρωτοστάτες στην διαμόρφωση της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής κι αποτέλεσε έμπνευση για τις νεότερες γενιές για να ασχοληθούν με αυτή.
Ο ράπερ, ο οποίος μαζί με τον Νίκο Καρίμαλη ίδρυσαν το συγκρότημα Razastarr, «έσβησε» στην άσφαλτο, καθώς εγκαταλείφθηκε από τον οδηγό που τον περέσυρε στο 30ο χιλιόμετρο της επαρχιακής οδού Θηβών – Θίσβης.
Ο στίχος από το κομμάτι «Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα» που λέει ότι:«Ανήκεις στη γη που πατάς, γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις, πετάς», μοιάζει με τη διαδρομή που επέλεξε η μοίρα για τον ίδιο και να «πετάξει» μακριά μας μόλις στα 46 του χρόνια. «Αυτή είναι η αγκαλιά του αδερφού μου, Αντρέας - Οδυσσέας Δράκος Τσιαμπόκαλος - έκλεισε μέσα της τη συντριβή μου ξανά να με παρηγορήσει. Αγάπη μου γλυκιά σε χαιρετώ, πήγαινε στο καλό και αναπαύσου», έγραψε συντετριμμένη η αδερφή του, Γιολάντα Τσιαμπόκαλου, η οποία ήταν γνωστή στον χώρο του χιπ χοπ ως Sadahzinia, ούσα και πρώην των Active Member.
Ο αδερφός της έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή, σκορπώντας θλίψη στην οικογένεια τους, αλλά και σε όλη τη χιπ χοπ κοινότητα της Ελλάδας. Στη σκηνή που ο Οδυσσέας Τσιαμπόκαλος εξέλιξε το ταλέντο του κι άφησε εξαιρετικά δείγματα του ταλέντου του στις επόμενες γενιές. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι Razastarr θεωρούνται ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα στην ιστορία του ελληνικού χιπ χοπ.
Η αρχή έγινε ένα βράδυ του 1993 σε ένα γήπεδο του Βύρωνα, εκεί όπου ο Οδυσσέας μεγάλωσε και γνώρισε τον Νίκο Καρίμαλη. Αμφότεροι μοιράζονταν την αγάπη τους για το χιπ χοπ, κάτι που τους έκανε να υλοποιήσουν την ιδέα της δημιουργίας ενός συγκροτήματος, των Razastarr. Σε συνέντευξη του ο Τσιαμπόκαλος είχε πει ότι: «Με τον Νίκο γνωριστήκαμε σε ένα γήπεδο μπάσκετ στον Βύρωνα. Τον ήξερα απ' το σχολείο αλλά δεν κάναμε παρέα. Απλά ήξερα ότι άκουγε hip-hop. Εγώ τότε είχα κάποιο δικό μου group από το '91 και ο Νίκος είχε κάτι άλλο με έναν φίλο του. Είχε πάρει τότε ένα drum machine και είπαμε να βάλουμε κάτω τους στίχους μας ο καθένας και να βγάλουμε κάτι κοινό. Και έτσι απλά ξεκινήσαμε το 1993. Δεν το είδαμε ποτέ πολύ επαγγελματικά γι' αυτό και οι εμφανίσεις μας ήταν πολύ περιορισμένες. Το βλέπαμε με έναν ρομαντισμό, ήταν καθαρά αγάπη για τη μουσική. Γράφαμε τα κομμάτια μας στο studio και κάποια στιγμή είπαμε γιατί να μην τα κυκλοφορήσουμε κιόλας; Προέκυψε η FM Records που ενδιαφέρθηκε για μας και ήταν η πρώτη. Θα μπορούσε δηλαδή να ήταν οποιαδήποτε άλλη. Από κει και πέρα κάναμε την πορεία που γνωρίζετε».
Οι δυο τους ακολούθησαν κοινή πορεία για εφτά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων απέκτησαν μεγάλο και φανατικό κοινό! Ο κόσμος τους αγάπησε, με τους ίδιους να αποτυπώνουν δημιουργικά στα κομμάτια τους το εξαιρετικό ταλέντο τους. Οι δρόμοι τους χώρισαν το 2000, για να συναντηθούν και πάλι οκτώ χρόνια αργότερα. Όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τα κομμάτια τους αποτύπωναν την ανησυχία των νέων ανθρώπων για την επιβίωση στη σύγχρονη κοινωνία αλλά και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό που ξεχώριζε, όμως, ήταν η αστείρευτη πίστη τους σε ο,τιδήποτε αυθεντικό και αληθινό.
«Και καθώς όλοι ψάχνουμε να βρούμε κάτι εγω ψάχνω το χαμένο μονοπάτι μου κοιτώ, τα στάχυα που μεγάλωσαν θαυμάζω και όπως γιορτάζω, ακροβατώ, στις μυρμηγκοφωλιές προσέχω να μην πατώ, κάπου πατώ, παραπατώ, πετώ πρέπει να βρω το δρόμο αυτό που πάντα θα ξανά θα επιστρέψω»*
*στίχοι από το κομμάτι «Μπόλικη Αγάπη»
