Ο Μιχάλης Πετσαλάκης από την Κρήτη, ανέβηκε τον δικό του Γολγοθά στο Λονδίνο, όταν τον επισκέφθηκε ο κορονοϊός. Η εξομολόγησή του, καθηλώνει…
Πλέον έχει ξεπεράσει τη μεγάλη περιπέτεια υγείας και κάνει ένα πρώτο απολογισμό. Μιλάει στην Τατιάνα Στεφανίδου στον ΣΚΑΪ και φέρνει στο μυαλό του, στιγμές και σκέψεις που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Περιγράφει το ξεκίνημα της μάχης, τις πιο δύσκολες ώρες όταν δύο άτομα πέθαναν δίπλα του και το τέλος με το εξιτήριο από το νοσοκομείο.
“Εγώ δεν έχω πάθει ούτε την κοινή γρίπη για δεκαετίες. Δεν είμαι ζαχαροδιαβητικός , δεν είχα θέματα με την καρδιά μου και γενικώς η υγεία μου είναι σε καλή κατάσταση το μονο που είχα είναι καποια παραπανίσια κιλά .
Στις 16 του Μάρτη κι ενώ πηγαινα στη βάρδια μου στο ξενοδοχείο ένοιωσα οτι είχα πυρετό . Δεν μπορούσα να τον μετρήσω διοτι δεν υπήρχε θερμόμετρο αλλα πηρα παρακεταμόλη και φτάνοντας το πρωί στο σπίτι διαπιστωσα οτι είχα 38,4″.
“Κάλεσα και μου είπαν να πάρω παρακεταμόλη και αν δεν είμαι καλά σε 7 μέρες, να ξαναπάρω. Είχα αιμόπτυση και αιματουρία. Ανήμερα της εθνικής εορτής στις 25 του Μάρτη το οξυγόνο μου είχε πέσει στο 90 , η αιμόπτυση συνεχιζόταν και η αιματουρία παράλληλα όπως επίσης και ο πυρετός , κάλεσα το 999 και μετά απο 45 λεπτα αναμονή κι ενω άκουσαν την κατασταση μου με έβαλαν σε προτεραιότητα για μεταφορά σε νοσοκομείο . Τους κάλεσα στις 16:15 το θυμαμαι σα να είναι τώρα γιατι τα λεπτά ήταν κρίσιμα , ήρθαν μετα απο 3 ακόμα κλήσεις στις 19:30
Η αιματουρία ήταν τόσο μεγάλη που προετοιμάζονταν για μετάγγιση. Με εξέτασαν στα νεφρά και τελικά κατέληξαν στο συμπερασμα ότι οφειλόταν στον ιό. Με πηγαν στο νοσοκομειο, με πάρκαραν σε μια πολυθρόνα, εδωσα αιμα, ουρα και μου έκαναν ακτινογραφία. Τρεις ωρες μετά μου είπαν ότι έχω κορονοιό. Δέκα ώρες μετά μου βρήκαν κρεβάτι.
Με μετέφεραν σε ένα θάλαμο. Δυο ανθρωποι χάθηκαν δίπλα μου, ένας 87χρονος και ένας 49 που ήταν υπέρβαρος. Σε αυτό το δωμάτιο κοιμόμουν με τον χάρο. Με ξεκίνησαν με 10 λίτρα οξυγόνο την όποια σε 48 ώρες κατέβασαν στα 4 λίτρα με τα στα 2 και τελικά στις 02 του Απρίλη την αφαίρεσαν εντελώς.
Το νοσοκομείο είχε σοβαρότατες ελλείψεις , κάθε μέρα κατι δεν υπήρχε, αρχικά οι χυμοί, μετά οι μπανάνες (μη το θεωρείτε μικρό για έναν ασθενή με τόσα φάρμακα το να μπορέσει να βάλει στο στόμα του μια μπανάνα είναι τεράστια υπόθεση) και στο τέλος δεν υπήρχαν ούτε τα εμφιαλωμένα νερά που μας παρείχαν για να μπορούμε να παίρνουμε και τα χάπια μας.
Η γιατρός την μέρα που έφευγα μια κυρία απο την Ινδία απο οσο μπόρεσα να αναγνωρίσω απο την προφορά της και την εικόνα της μου είπε: From all these people in this room you gave the most difficult fight, but you have been very brave .
Δεν ξέρω αν υπήρξα γενναίος , το μονο που ξέρω είναι οτι δεν πιστεψα ποτέ οτι θα πεθάνω ακόμα και οταν μια ανάσα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα για μένα…
