Όταν άκουσα πρώτη φορά για το νησί Τριζόνια στον Κορινθιακό κόλπο, φαντάστηκα ένα μέρος έρημο, ήρεμο, περιτριγυρισμένο από καταγάλανα νερά και γεμάτο δέντρα, όπου θα μπορούσα να περάσω λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς μαζί με την οικογένειά μου και να γεμίσω τις μπαταρίες μου που τόσο πολύ είχα ανάγκη.
Το καλοκαίρι στα μισά του λοιπόν και αποφασίζω να το σκάσω από την τσιμεντούπολη για μερικές δροσερές ανάσες, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για την πιο σύντομη διαδρομή που θα με φέρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον προορισμό μου.
Η νέα εθνική οδός Αθηνών -Πατρών ήταν ανέλπιστα γρήγορη, ενώ η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου συντόμευσε τη διαδρομή μας κατά πολύ. Μερικά παραθαλάσσια χιλιόμετρα ακόμα και το χωριό Χάνια φάνηκε μπροστά μας σαν όαση μέσα στη ζέστη του μεσημεριού. Παρκάραμε το αυτοκίνητό μας, μιας και στο νησί απαγορεύεται η κυκλοφορία των οχημάτων και με τα απαραίτητα μας είδη στο χέρι κατευθυνθήκαμε στο μικρό πλοιάριο που έμοιαζε να μας περιμένει στα ήρεμα νερά του λιμανιού. Απέναντί μας τα Τριζόνια έμοιαζαν σαν συνέχεια του χωριού. Το κόστος ανά άτομο πολύ μικρό και η απόσταση που διανύσαμε ελάχιστη και κυρίως ακύμαντη.
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, οι μυρωδιές από τις ταβερνούλες έσπασαν κυριολεκτικά τη μύτη μας, ενώ η ομορφιά του τόπου με τα παραδοσιακά χρώματα μας υπόσχονταν ένα διήμερο ανάλογο των προσδοκιών μας.
Αφού εγκατασταθήκαμε, κατευθυνθήκαμε από το χωματόδρομο στην μεγαλύτερη από τις τρεις παραλίες του νησιού με την κοκκινωπή αμμουδιά για μια δροσερή βουτιά, στη θέση Πούντα, μόλις δυο χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το λιμάνι περπατώντας ανάμεσα σε συκιές, αμυγδαλιές πουρνάρια και ελιές.
Και βέβαια, μετά την πρώτη ματιά, σκέφτηκα ότι το ένστικτό μου δεν με απογοήτευσε... Το φυσικό κάλλος του νησιού με τα χρωματιστά σπιτάκια, σε συνδυασμό με τα καταγάλανα δροσερά νερά του και την καταπράσινη φύση με τις ατελείωτες πικροδάφνες, αποτελούν έναν πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής.
Όσο για τους ήχους που ακούγονται... τζιτζίκια, ο ήχος των κυμάτων, και μηχανές από σκάφη που καταφτάνουν στο νησί για μερικές στιγμές ηρεμίας στην μαρίνα... σε κάνουν να ξεχνάς το που πραγματικά βρίσκεσαι. Και τα λεπτά περνούν τόσο ξέγνοιαστα και τόσο δροσερά που έρχεται η μέρα της αποχώρησης και η καρδιά σου σφίγγεται από τον αποχωρισμό.
Οι ελάχιστοι κάτοικοι του νησιού, μαθημένοι στην ηρεμία του τόπου, μοιάζουν βγαλμένοι μέσα από μια άλλη εποχή. Όσο για τις παραλίες του νησιού, δεν είναι πολλές, απομένουν τα Άσπρα Χαλίκια, είκοσι λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι, και φυσικά η πολύβουη παραλία του ίδιου του λιμανιού, που ξεκινάει αμέσως μετά την τελευταία ταβέρνα με τα τραπεζάκια της να βρίσκονται κυριολεκτικά στη άκρη της θάλασσας.
Η υπόσχεση που δόθηκε τη στιγμή της αποχώρησης δεν θα μπορούσε να είναι άλλη...
Τριζόνια... εις το επανιδείν...
