Πλέον οι ταινίες και οι σειρές δεν μάχονται να κρατήσουν τον θεατή μέσα από τα εντυπωσιακά τοπία, το έξυπνο σενάριο, τους δυνατούς διαλόγους. Τίποτα δεν έχει μείνει από αυτά. Το μόνο που υπάρχει είναι βρισιές, βία και σεξουαλική επαφή.
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Δεν υπάρχει τηλεοπτική σειρά που να «παίζει» δυνατά στον διεθνή ανταγωνισμό και να κάνει 4-5 seasons των 8-10 ή και 20 επεισοδίων που να μην έχει αθυροστομία, σεξ και βία. Το NETFLIX χαρακτηρίζει πολλές σειρές που προβάλει ως language, sex, violence, αντί του συνήθους action (δράση)!
Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι σειρές αυτές υπηρετούν το εξουσιαστικό δόγμα της προσφοράς «άρτου και θεαμάτων» στον λαό. Mε μια δεύτερη ματιά θα μπορούσε να δει τις σκοτεινές μεθόδους χειραγώγησης των μαζών από την εξουσία, είτε δια της ύπνωσης και της καθήλωσης, είτε δια της απελπισίας και του φόβου. Αλλά με μια τρίτη θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί πως αυτές οι σειρές επιτελούν μια οξύτατη κριτική στην πολιτική απαξίωση των αρχών και της δημοκρατίας και κυρίως καλλιεργούν έναν ενδιαφέροντα πολιτικό πραγματισμό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι παραγωγοί αυτών των σίριαλ χρησιμοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα για να προσελκύσουν συνδρομητές και «παίζουν» με οριακές καταστάσεις του νου. Όμως είναι αδύνατο να μην αισθανθεί κάποιος πως πίσω από τα τόσο πειστικά, ιστορικά δουλεμένα, σενάρια κρύβονται σκοπιμότητες πέραν από αυτές της εμπορικής επιτυχίας. Το σεξ είναι καταλυτικής σημασίας! Από την αρχή, από το πρώτο επεισόδιο.
Γρήγορο, όρθιο, ανθρωποφαγικό, δυνατό, ομοφυλοφιλικό. Δυο ωραίοι άντρες, με φοβερά σώματα με γραμμωτά six pack φιλιούνται με πάθος στο στόμα. Δυο πανέμορφες γυναίκες τεντώνουν τα υπέροχα κορμιά τους κατά την διάρκεια των ερωτικών τους περιπτύξεων (αν και καμία τέτοια σκηνή δεν πιάνει ούτε στο μισό την δεκάλεπτη ερωτική σκηνή της Αντέλ Εξαρχόπουλος με τη Λέα Σεϊντού στο «Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα»).
Στο strait sex, αν η φοβερή αντρούκλα με τα σμιλευμένα μπράτσα δεν καρφώσει στον τοίχο τη γυναίκα, τότε, κατά 90% θα τον ξαπλώσει αυτή και θα τον καβαλήσει. Και αυτό από το 900 μ.Χ.!… στους Vikings (που μας δείχνουν ότι από τότε οι Σκανδιναβοί ήταν ελευθεριακοί στις σχέσεις τους), στους πειρατές του Black Sails, όπου οι ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις είναι το παν, στο Sense 8, όπου και οι οκτώ ήρωες μετέχουν τηλεπαθητικά σε μια αισθησιακή μίξη των κορμιών, των χρωμάτων του δέρματος, των γλωσσών και των άκρων, σύμφωνα με το slpress.gr.
Το «δειλό μπουρδέλο»
Η ομορφιά των πρωταγωνιστών και το σεξ είναι αναμφίβολα το δόλωμα για να μείνει ο θεατής πιστός στο σίριαλ. Θα έλεγε κανείς πως αυτά που έκανε το Χόλιγουντ (εδώ συμβολίζει την έννοια του industry/βιομηχανίας) πίσω από το πλατό του στούντιο, τώρα τα κάνει μπροστά στο φακό. Δεν θα ήθελα επ’ ουδενί να αθωώσω τον Χάρβει Γουάινσταϊν. Απλώς επισημαίνω ότι η κινηματογραφική βιομηχανία, όπως και όλες οι βιομηχανίες του θεάματος, βασίστηκαν εντός και εκτός στο σεξ, από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Να θυμηθούμε ότι φοβερός Τσάρλι Τσάπλιν υποχρεώθηκε να παντρευτεί δύο φορές ανήλικες που άφησε έγκυες, καθώς οι αποκαλύψεις για τις διαστροφές του οδήγησαν στην απαγόρευση των ταινιών του. Ο Έρολ Φλιν είχε αδίκως κατηγορηθεί ως βιαστής ανήλικων κοριτσιών. Το 2000 η Λορέτα Γιανγκ αποκάλυψε ότι το πρώτο της παιδί ήταν παράνομος καρπός του Κλαρκ Γκέιμπλ που την εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά.
Η Τζόαν Κόλλινς έχασε το ρόλο της Κλεοπάτρας από την Λίζ Τέιλορ, επειδή δεν πλάγιασε με τον παραγωγό. Η Μέριλιν Μονρό χαρακτήρισε το Χόλιγουντ σαν ένα «δειλό μπουρδέλο». Η Τζούντι Γκάρλαντ, μέχρι να ενηλικιωθεί, πιέστηκε πολύ από τους μεγαλοσχήμονες της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι Ίγκριντ Μπέργκμαν και Ρομπέρτο Ροσελίνι απέκτησαν παράνομα την Ιζαμπέλα, ενώ ήταν παντρεμένοι με άλλα πρόσωπα.
Ο Γούντι Άλεν απάτησε την σύζυγό του Μία Φάροου με την υιοθετημένη κόρη της, μόλις 19 ετών, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Λέγεται ότι κόστισε 2 εκατ. δολ. στον Τζον Τραβόλτα ένα μασάζ που άλλαξε κατεύθυνση. Ο δε 78χρονος κωμικός Μπιλ Κρόσπι κατηγορείται ότι παρενόχλησε σεξουαλικά και βίασε περίπου 40 γυναίκες… Άλλωστε, όπως είπε ο ταλαίπωρος Ρομάν Πολάνσκι τις προάλλες, το κίνημα Me Too είναι μια υποκρισία, πίσω από την οποία, θα συμπλήρωνε ο Κάρολος Μαρξ αν ζούσε, κρύβεται η διεκδίκηση ίσων αμοιβών των γυναικών ηθοποιών.
Βία και πραγματισμός
Ο εθισμός εκατοντάδων εκατομμυρίων συνδρομητών στο blood, sweat and tears (αίμα, ιδρώτας και δάκρυα) είναι τα τελευταία δέκα χρόνια εντυπωσιακός, καθώς το αίμα ρέει σε απίστευτες ποσότητες από τα κομμένα χέρια, πόδια ή κεφάλια υπό μορφή πίδακα… Η ανθρώπινη ζωή είναι χωρίς καμιά αξία. Είναι αμελητέα μπροστά στις σκοπιμότητες των ηρώων των σεναρίων.
Τα κορμιά λάμπουν από τον ιδρώτα, τα πρόσωπα είναι αιματοβαμμένα, οι κοιλιές ανοιχτές και μετά το μακελειό δάκρυα γι’ αυτούς που σκοτώθηκαν, για το μάταιο της θυσίας τους, για τη νέα προσπάθεια που πρέπει να γίνει. Οι σκηνές της μάχης είναι τόσο ρεαλιστικές και βίαιες που είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για μορφωμένους και φιλοσοφημένους ανθρώπους να μην ταυτιστούν κάποια στιγμή με τον κουρνιαχτό του πολέμου.
Πίσω από τις μάχες, στόχοι, σκοποί, οράματα. Το Black Sails είναι η επιτομή του Μακιαβέλι, είναι όλες οι θεωρίες της ηγεσίας και των αποφάσεων, είναι όλη η υποκρισία της εξουσίας, αλλά και η μεγάλη τέχνη της πολιτικής, του τακτικισμού, των συμβιβασμών με τον διάβολο! Οι ιστορικές αναπαραστάσεις καταπληκτικές, στηρίζονται από συνεργεία επιστημόνων, ιστορικών συμβούλων, εξειδικευμένων ενδυματολόγων, κοινωνικών ανθρωπολόγων, φιλολόγων.
Η βιομηχανία της εικόνας
Τα σενάρια όλο ανατροπές με εξουθενωτικά έξυπνους διαλόγους, που γράφουν ομάδες υπερμορφωμένων νέων από το Χάρβαντ ή το ΜΙΤ, ενώ τη βασική ιδέα του σεναρίου επεξεργάζονται συνεργεία από screen writers. Η βιομηχανία αυτή είναι high tech, με τεράστια κεφάλαια από πίσω της και χρησιμοποιεί εκατοντάδες ειδικότητες από τον χώρο των υπηρεσιών.
Η βιομηχανία της εικόνας είναι μια από τις πιο ισχυρές και σημαντικές στην παγκόσμια οικονομία, καθώς δημιουργεί πολλαπλασιαστικά φαινόμενα στη μόδα, στο στιλ, στην δημιουργία νέων στερεοτύπων. Τα κουρέματα, τα ντυσίματα, το στιλ στησίματος εκεί κατασκευάζεται, στα σίριαλ… Το ερώτημα είναι εάν όλα αυτά είναι αντιδραστικά. Δύσκολο να απαντήσει κανείς.
Το House of Cards δείχνει τον κυνισμό και το αδίστακτο των πολιτικών της Ουάσιγκτον που σε οδηγεί να αποδεχτείς κάθε θεωρία συνωμοσίας. Αυτό είναι αποδομητικό για το σύστημα, εκτός εάν απλώς θέλει να προκαλέσει φόβο στο θεατή-πολίτη και να τον ακινητοποιήσει στον καναπέ του με μερικά μπουκάλια μπύρας. Στο εκπληκτικό βραζιλιάνικο Mechanismo ο μανιακός διώκτης των κακών αποκαλύπτει το βάθος της σήψης και το αδιέξοδο της ανατροπής, αφού οι πάντες μετέχουν στο μηχανισμό του συστήματος, με αποτέλεσμα να γυρίζει στο σπίτι του ηττημένος.
Στο Billions αποδομείται η ηθική και η αυτονομία των θεσμών της μεγάλης δημοκρατίας των ΗΠΑ από τα δισεκατομμύρια που ρέουν. Στο Homeland οι διαμάχες και οι ειδικές αποστολές της CIA και της NSA αποκαλύπτουν το τέλος των αξιών και την ακραία ψευτιά του συστήματος εξουσίας. Αυτή είναι η παγκόσμια επικυρίαρχη βιομηχανία του θεάματος που αποδομεί τα πάντα, κατασκευάζει νέα πρότυπα και σκιαγραφεί μια θολή επερχόμενη πολιτισμική αλλαγή…
