Η συνεχιζόμενη αύξηση της έντασης μεταξύ Ιράν και Ηνωμένων Πολιτειών, και η υψηλή πιθανότητα ισραηλινών βομβαρδισμού στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της χώρας, εγείρει το ζήτημα της ετοιμότητας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, να αποκρούσει μια πιθανή στρατιωτική επίθεση.
Αν ανατρέξουμε την μνήμη μας στην ισλαμική επανάσταση του 1979 στο Ιράν και την ανατροπή της δυναστείας του Σάχη, το οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας της ήταν τα δυτικού τύπου αφη "Tiger" ( F-5E Tiger II ), μεσαίας πολλαπλής χρήσης "Phantoms" ( F-4D / E Phantom II ) και τους πυραύλους αναχαίτησης "Tomket" ( F- 14А Tomcat ) αμερικανικής παραγωγής.
Η σημαντική τεχνολογική βάση που δημιουργήθηκε από το Ιράν για την εξυπηρέτηση των παλαιών αεροσκαφών, ήταν απαραίτητη για την περαιτέρω ενίσχυση της εθνικής αεροπορικής βιομηχανίας. Διατήρησε τη σημασία του ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου Ιράν-Ιράκ το 1988, αφού μετά το 1991 το Ιράν δεν μπορούσε να αποκτήσει νέα αεροσκάφη. Κατά τα επόμενα τρία χρόνια, με διακοπές, το Ιράν ξεκίνησε τη μετάβαση σε σοβιετικά και κινεζικά όπλα. Η Ισλαμική Δημοκρατία, είχε παραγγείλει δύο μοίρες των σοβιετικών αεροσκαφών MiG-29A τέταρτης γενιάς και μία μοίρα Su-24M, καθώς και μία μοίρα κινεζικών μαχητικών τρίτης γενιάς F-7 (J-7).
.
Αργότερα, το Ιράν έδειξε ενδιαφέρον για περαιτέρω αγορές των MiG-29 και Su-24, καθώς και των βαρέων μαχητών MiG-31. Ωστόσο, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, λόγω της φύσης της νέας ρωσικής κυβέρνησης, η οποία αποδείχθηκε επιρρεπής σε πιέσεις από τη Δύση, οι επόμενες διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε αποτυχία.
Ωστόσο, το Ιράν συνέχισε να επενδύει στον εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος οπλοστασίου του. Πρώτα απ 'όλα, αφορούσε την επέκταση του στόλου των μαχητών F-14 Tomket, ο οποίος είχε παροπλιστεί για αρκετές δεκαετίες. Μεταξύ άλλων, το φάσμα των δραστηριοτήτων που πραγματοποιήθηκαν περιελάμβανε:
- Εξοπλισμός μηχανών με νέους αισθητήρες και ηλεκτρονικά συστήματα πολέμου τοπικής παραγωγής ·
- τη σταδιακή αντικατάσταση του αμερικανικού πυραύλου αέρος-αέρος Phoenix (AIM-54 Phoenix) με τον ιρανικό Fakour 90 ·
- εκπαίδευση περισσότερων πληρωμάτων για να πετάξουν αυτό το δύσκολο διθέσιο αεροσκάφος
Το Ιράν είχε υποβάλει παραγγελία για 80 αεροσκάφη F-14 στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη δεκαετία του 1970. Ταυτόχρονα, ο ηγέτης της χώρας, Shah Mohammad Reza Pahlavi, προσωπικά επέλεξε ένα μοντέλο με μια σαρωμένη πτέρυγα και κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες για να λάβει την άδεια της Ουάσινγκτον, για να προμηθευτεί αυτό το αεροσκάφος, το οποίο πολλοί ειδικοί ονόμασαν «το πιο προηγμένο μαχητικό στον κόσμο».
Ως αποτέλεσμα, το Ιράν έγινε ο μοναδικός εξαγωγέας Tomkets, ενώ άλλοι πελάτες της άμυνας των ΗΠΑ, ήταν ικανοποιημένοι με ελαφρύτερους, φθηνότερους και λιγότερο ισχυρά μαχητικά σχεδιασμένα για εξαγωγή, όπως τα F-16 και F-5.
Τα γεγονότα μετά την ισλαμική επανάσταση και το αμερικανικό εμπάργκο που ακολούθησε, οδήγησαν στο γεγονός ότι στα αρχικά στάδια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, παραδόθηκαν λίγα περισσότερα από δώδεκα από τα 79 F-14.
Οι Ιρανοί δεν έλαβαν ποτέ, τα υπόλοιπα μαχητικά και συνέχισαν να απαιτούν αποζημίωση ή την ολοκλήρωση της προμήθειας του αεροσκάφους για δεκαετίες. Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είχαν ακόμη εγκαταστήσει σύγχρονους πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς AIM-7 και AIM-9 στα αεροσκάφη τους, ο εξοπλισμός του Ιρανικού F-14, περιελάμβανε μόνο πυροβόλα και πυραύλους Phoenix με εμβέλεια προσέγγισης έως 200 km.
Σύμφωνα με ιρανικές πηγές, κατά τη διάρκεια ολόκληρου του οκταετούς πολέμου, η Ιρανική Πολεμική Αεροπορία έχασε μόνο τρία F-14A. Επίσης, κατάφεραν να καταρρίψουν 160 ιρακινά αεροπλάνα. Χάρη στον πυραυλικό εξοπλισμό τους, το F-14A θα μπορούσε να εξουδετερώσει τα περισσότερα ιρακινά αεροσκάφη.
Εν τω μεταξύ, η ικανότητα του Ιράν να αγοράζει ανταλλακτικά για το στόλο των F-14 παρέμεινε περιορισμένη. Η χώρα μπόρεσε να επεκτείνει την παραγωγική ικανότητα για να εξυπηρετήσει το απλούστερο F-5E, και μέσω της αντίστροφης μηχανικής και της αγοράς ανταλλακτικών στη μαύρη αγορά, κατάφερε να διατηρήσει τα Phantoms της λειτουργικά. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό για το πολύ πιο περίπλοκο F-14 (δεδομένου ότι το Ιράν ήταν ο μόνος ξένος πελάτης για αυτά τα αεροσκάφη).
Μετά το τέλος του πολέμου, μια σοβαρή έλλειψη πυραύλων Phoenix περιόρισε περαιτέρω τη λειτουργική διαθεσιμότητα των F-14. Μόνο ένα μικρό μέρος του στόλου αυτού του μοντέλου, παρέμεινε σε λειτουργία για αρκετές δεκαετίες. Ωστόσο, πρόσφατα, βασιζόμενο σε μια σειρά από νέες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένης της εκτύπωσης 3-D, το Ιράν κατάφερε να ανακατασκευάσει πιο αποτελεσματικά ανταλλακτικά, τόσο για το αεροσκάφος F-14 όσο και για τους πυραύλους του. Αυτό κατέστησε δυνατό, με την κατασκευή μιας πιο ικανής ιδιόκτητης έκδοσης του αμερικανικού πυραύλου Phoenix και την επιστροφή σε λειτουργία το μεγαλύτερο μέρος του μακρά αδρανούς στόλου F-14A.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, καθένα από τα μαχητικά F-14 της Ιρανικής Πολεμικής Αεροπορίας, έλαβε περισσότερες από 250 τροποποιήσεις και ενημερώσεις, όπως η εγκατάσταση νέων ραντάρ, οθόνες πιλοτηρίου, ηλεκτρονικά κιτ πολέμου και άλλα κρίσιμα αεροηλεκτρονικά. Το Ιράν έχει επίσης καταβάλει σημαντικές προσπάθειες, για να αναπτύξει έναν πύραυλο ικανό να αντικαταστήσει τον αμερικανικό. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ένα αντίγραφο του AIM-54 και ενός ολόκληρου F-14 στάλθηκαν στη Σοβιετική Ένωση για μελέτη, με αντάλλαγμα βοήθεια στην ανάπτυξη του απαραίτητου πυραύλου. Η ιρανική Πολεμική Αεροπορία, ανακοίνωσε επίσημα την έναρξη της σειριακής παραγωγής ενός νέου πυραύλου 450 κιλών το 2018.
Σύμφωνα με ιρανικές πηγές, ο πύραυλος Fakur-90, διατήρησε τις ίδιες δυνατότητες του αμερικανικού και επιπροσθέτως απέκτησε ένα σύστημα καθοδήγησης, ικανό να παρέχει απόκτηση στόχου ραντάρ ανεξάρτητα από το ραντάρ του αεροσκάφους εκτόξευσης. Το πιο αποδοτικό σύνθετο καύσιμο που χρησιμοποιείται στα νέα πυρομαχικά, που αναπτύχθηκε με τη βοήθεια της Ρωσίας, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, παρέχει στον ιρανικό πύραυλο μια εμβέλεια περίπου 300 χλμ.
Ως αποτέλεσμα, τα F-14 της ιρανικής Πολεμικής Αεροπορίας, εξοπλισμένα πλέον με τον πύραυλο «Fakur-90», είναι ικανά να χτυπήσουν τον εχθρό σε αποστάσεις τέσσερις φορές υψηλότερες από τους δείκτες του κύριου αμερικανικού πυραύλου αέρος-αέρος AIM-120B, ( με εμβέλεια 50-70 km) και σχεδόν δύο φορές την πιο προηγμένη έκδοση AIM-120C (με εμβέλεια έως 180 km). Δεδομένου ότι το Fakur-90 έχει υπερηχητική ταχύτητα Mach 5, οι υπολογισμοί δείχνουν ότι σε περίπτωση περιφερειακού πολέμου, τα ιρανικά F-14 , χωρίς να εγκαταλείψουν τον δικό τους εναέριο χώρο, θα είναι σε θέση να χτυπήσουν σχετικά με ασφάλεια τα Σαουδικά και Ισραηλινά F-15 οπλισμένα με AIM-120 με την προσέγγιση στην επικράτεια της χώρας.
