Η οικονομική διαφορά που χωρίζει την ελληνική κυβέρνηση από την αμερικανική ,για την αναβάθμιση 85 αεροσκαφών F-16, προσδιορίζεται πλέον περίπου στα 100 εκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι λίγα λεφτά για την Ελλάδα, αλλά σίγουρα είναι ένα ποσό που δεν μπορεί να θεωρηθεί αξεπέραστο εμπόδιο για την επίτευξη της συμφωνίας. Άλλο φαίνεται να είναι το πρόβλημα με τον εκσυγχρονισμό των F-16. Κι αυτό είναι πως δεν έχουν πειστεί άπαντες ότι αυτή τη στιγμή, με την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνοτουρκικά, το πρόγραμμα αναβάθμισης των F-16 πρέπει να παραμείνει στην πρώτη θέση του καταλόγου των εξοπλιστικών προτεραιοτήτων.
Ουδείς αμφισβητεί την ανάγκη εκσυγχρονισμού των F-16, αλλά με δεδομένο ότι αυτό το πρόγραμμα θα αρχίσει να προσθέτει επιχειρησιακή ισχύ στην ΠΑ -ακόμη κι αν ξεκινήσει αύριο- τουλάχιστον μετά από τρία χρόνια, υπάρχει σκεπτικισμός. Όχι σ΄ όλους. Το Μέγαρο Μαξίμου που βλέπει περισσότερο πολιτικά το όλο θέμα εμφανίζεται θετικό στο να βρεθεί λύση και να υπογραφεί συμφωνία μέχρι τις 30 Απριλίου, οπότε και λήγει η προθεσμία που έχουν δώσει οι Αμερικανοί, μετά από τη μηνιαία παράταση που ζητήσαμε. Στην Μεσογείων και στο ΥΠΕΘΑ υπάρχουν αμφιβολίες παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΓΕΑ επιμένει πως το πρόγραμμα, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα. Οι ανησυχίες που εκφράζονται από την ηγεσία της ΠΑ έχουν να κάνουν με την ισορροπία αεροπορικών δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε βάθος δεκαετίας.
Από την άλλη υπάρχουν αρκετοί στο ΥΠΕΘΑ που διατηρούν επιφυλάξεις για το αν πρέπει να δαπανηθούν τώρα τόσα χρήματα -1,1 δις ευρώ- για ένα πρόγραμμα που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποδώσει άμεσα. Λένε ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να δοθούν χρήματα για αναβαθμίσεις και υποστήριξη αεροπορικών όπλων που βρίσκονται στις αποθήκες της ΠΑ.
Ο αντίλογος όσων υποστηρίζουν ότι η συμφωνία για τον εκσυγχρονισμό πρέπει να γίνει ή τώρα ή ποτέ, λέει πως αν η Αθήνα δεν υπογράψει τώρα , η επόμενη προσφορά των Αμερικανών θα ΄ναι πολύ ψηλότερη και θα αγγίζει το 1,8 δις.
Δεν είναι εύκολο να πάρει κάποιος θέση στο δίλημμα ,γιατί τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών έχουν λογική και βάση. Το βέβαιο είναι ότι πληρώνουμε την απραξία, την αναποφασιστικότητα και την ανικανότητα πολλών χρόνων στο χώρο της Άμυνας και των εξοπλισμών. Από την λογική του “όλα τ΄ αγοράζω” περάσαμε στην εποχή του “δεν κάνω τίποτα για να εξασφαλίσω…τη διαφάνεια” και φθάσαμε στην εποχή της σημερινής απελπισίας…
militaire
