Σύμφωνα με τον Μάικλ Ρούμπιν συνεργάτη του Washington Examiner's Beltway Confidential και του American Enterprise Institute, " το βέτο της Άγκυρας σε Σουηδία και Φινλανδία για ένταξη στο ΝΑΤΟ από τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπογραμμίζει μια σημαντική αλήθεια".
Ο ίδιος αναφέρει με σημασία : "Δηλαδή, πώς η Τουρκία έχει περισσότερο ευθύνη έναντι της δυτικής ασφάλειας παρά το αντίθετο.
Το Ιράκ, η Συρία, η Αρμενία, η Ελλάδα και η Κύπρος, αντιμετωπίζουν την διαρκή τουρκική επιθετικότητα. Η Τουρκία θυματοποιεί τις θρησκευτικές μειονότητες στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ενώ εθνοκάθαρση στο εσωτερικό συνεχίζεται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουρκικά ΜΜΕ: ''Να είμαστε προσεκτικοί, όνειρο 100 ετών για την Ελλάδα η αποχώρηση μας από το ΝΑΤΟ, θέλουν να μας νικήσουν!''
Παρ' όλα αυτά, ο δυτικός κατευνασμός της Τουρκίας συνεχίζεται επίσης και υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Μερικοί διπλωμάτες πιστεύουν σε μια Τουρκία που ήταν κάποτε, παρά σε αυτή που έχει γίνει σήμερα.
Άλλοι πιστεύουν ότι οι τιμωρητικές πολιτικές θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον Ερντογάν να παίξει για κάποιο διάστημα το εθνικιστικό χαρτί για να ενισχύσει τις προοπτικές επανεκλογής του.
Αυτό, ωστόσο είναι ουτοπικό, διότι προϋποθέτει ότι κάποιος τόσο διψασμένος για εξουσία όσο ο Ερντογάν, θα δεχόταν μια δυσμενή έκβαση στην κάλπη, κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Άλλοι πάλι είναι απλώς είναι διεφθαρμένοι και ελπίζουν να προσκολληθούν στην τουρκική πολιτική. Τούτου λεχθέντος, ο κατευνασμός της Τουρκίας δεν είναι κάτι νέο.
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, το έπραξε αυτό σχεδόν πριν από μισό αιώνα, όταν υποστήριξε κρυφά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
Οι αποφάσεις που πήρε τότε έχουν μεγαλύτερες συνέπειες σήμερα από αυτές που περιβάλλουν τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ενώ ο χρόνος διέγραψε την εχθρότητα κατά των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία, οι αποφάσεις του Κίσινγκερ στην Ανατολική Μεσόγειο "πάγωσαν" στην καλύτερη περίπτωση μια κατά τα άλλα επιλύσιμη κρίση στην Κύπρο, ενώ στη χειρότερη θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια ανανεωμένη σύγκρουση ( Ελλάδος-Τουρκίας).
Η σπίθα για την τουρκική εισβολή ήταν ένα πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο που ενθαρρύνθηκε από την ελληνική χούντα που ήθελε να προσαρτήσει το νησί.
Η ελληνική χούντα ήταν συνεργάτης του Κίσινγκερ, και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο τότε σύμβουλος J. William Fulbright, είχε προειδοποιήσει τον Κίσινγκερ για το επικείμενο πραξικόπημα στο νησί.
Πέντε ημέρες αργότερα, οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας αρχικά το 3% του εδάφους της για να εμποδίσουν την προσάρτηση από την Ελλάδα.
Μόλις τέσσερις μέρες μετά, το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε και η Ελλάδα αγκάλιασε τη δημοκρατία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οποιοσδήποτε λόγος για ξένη στρατιωτική επέμβαση όμως εξανεμίστηκε.
Εκείνη την εποχή, η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού της από την κακή οικονομία της και έτσι κατασκεύασε διάφορους λόγους για να συνεχίσει την κατάκτησή της Κύπρου.
Ένα μήνα αργότερα, χωρίς καμία αφορμή και εν μέσω ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, η Τουρκία ξανάρχισε την επίθεσή της, καταλαμβάνοντας 10 φορές περισσότερα εδάφη στην Κύπρο, εξαπολύοντας ταυτόχρονα εθνοκάθαρση που ούτε η ελληνική χούντα δεν είχε σκεφτεί ποτέ.
Τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα ( στις ΗΠΑ) δείχνουν ότι, σε αυτό, η Τουρκία είχε έναν φίλο, τον Κίσινγκερ.
Παρόλο που η Ελλάδα ήταν δημοκρατία και πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Κίσινγκερ είδε την ευκαιρία να κατευνάσει την Τουρκία.
«Δεν υπάρχει κανένα αμερικανικό συμφέρον για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να κατέχουν το ένα τρίτο της Κύπρου», συμβούλευσε ο Κίσινγκερ τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος είχε αναλάβει την προεδρία λίγες μέρες πριν.
«Οι τουρκικές τακτικές είναι γνωστές, αρπάξτε ό,τι θέλουν και μετά διαπραγματευτείτε με βάση την κατοχή”, δήλωσε τότε ο Κίσινγκερ.
Ο Κίσινγκερ έδωσε ιδιωτικά πράσινο φως για την αρπαγή κυπριακού εδάφους σε συνομιλίες με τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετζεβίτ.
Αυτό που ο Κίσινγκερ δεν εξήγησε ποτέ ήταν γιατί ήταν λογικό να προδοθεί ένας σύμμαχος όπως η Ελλάδα.
Η Τουρκία, σε τελική ανάλυση, δεν θα εγκατέλειπε τη σοβιετική σφαίρα εάν η Ουάσιγκτον ασκούσε βέτο στην κατοχή, ούτε οι ΗΠΑ ήταν ανίσχυρες.
Υπενθυμίζουμε ότι το 1956, ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ είχε αντισταθεί στη Βρετανία και τη Γαλλία για την επίθεσή τους στην Αίγυπτο, με στόχο την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ.
Η σύγκρουση τράνταξε το ΝΑΤΟ, αλλά η συμμαχία επέζησε και έγινε ισχυρότερη, μετά το οριστικό τέλος της σύγκρουσης, σε αντίθεση με την Ανατολική Μεσόγειο.
Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι απλώς ο Ερντογάν, αλλά μάλλον ότι οι τότε κινήσεις του Κίσινγκερ, που έδειξαν στο ευρύτερο τουρκικό κατεστημένο ότι η επιθετικότητα λειτουργεί θετικά στις ΗΠΑ.
Ο Κίσινγκερ είχε ενστερνιστεί την τουρκική αντίληψη ότι το μέγεθος και ο μεγάλος πληθυσμός μιας χώρας έχει σημασία.
Όποια και αν είναι τα σχέδια τους, οι σημερινοί Τούρκοι ηγέτες πιστεύουν, ότι και τώρα η Ουάσιγκτον θα πράξει κάτι ανάλογο, αφού πρόκειται για μικρότερη χώρα ( Ελλάδα) σε περίπτωση σύρραξης.
Επομένως, όχι μόνο το βόρειο τμήμα της Κύπρου θα παραμείνει το τελευταίο κατεχόμενο έδαφος της Ευρώπης, αλλά ο Ερντογάν πιστεύει τώρα, ότι η στρατιωτική δύναμη θα του δώσει την κατοχή των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.
Ο Κίσινγκερ όμως τότε έκανε λάθος, έτσι σήμερα θα χρειαστούν εξοντωτικές κυρώσεις στην Τουρκία, τερματισμός του κυπριακού στρατιωτικού εμπάργκο και περαιτέρω αναπτύξεις στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, για να διορθωθούν ιστορικά λάθη και να αποτραπούν νέες συγκρούσεις.
Στο μεταξύ, ο Κίσινγκερ θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την Ελλάδα και την Κύπρο για ότι έγινε τότε, ενώ θα πρέπει να δώσουμε σήμα στην Τουρκία ότι η εποχή του ιμπεριαλισμού της έχει τελειώσει", καταλήγει ο ίδιος γνωρίζοντας πιθανόν πολλά περισσότερα για το τι ετοιμάζει η Άγκυρα το επόμενο διάστημα αν δεν περάσουν οι ωμοί εκβιασμοί της.
