Η επίτευξη αεροπορικής κυριαρχίας είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη νίκης σε ένα σύγχρονο θέατρο επιχειρήσεων, κάτι το οποίο φυσικά γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία, η οποία επιχειρεί να δημιουργήσει έναν τεράστιο στόλο drones, μαχητικών-μεταγωγικών αεροσκαφών και επιθετικών-μεταφορικών ελικοπτέρων, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα υπερφίαλα σχέδιά της σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο.
Ο κατάλογος των κυριότερων πτητικών μέσων που εισέρχονται στο αεροπορικό δυναμικό της Τουρκίας
Τα κυριότερα από αυτά είναι κατά χρονική σειρά παράδοσης τους στις Τουρκικές ένοπλες Δυνάμεις είναι τα παρακάτω:
Μελλοντικές παραδόσεις
Το 5ης γενιάς μαχητικό αεροσκάφος TAI Kaan (TF-X / F-X), το οποίο σύμφωνα με τον προγραμματισμό θα αρχίσει να παραδίδεται το 2028, το TAI T-925 βαρύ ελικόπτερο πολλαπλών ρόλων που πρόκειται να παραδοθεί το 2027, το TAI T-929 (ATAK-2) επιθετικό ελικόπτερο με έτος παράδοσης το 2026, το TAI ERBYES (C-130B/E) που αφορά προγραμμα εκσυγχρονισμού μεταγωγικών αεροσκαφών με έτος το 2024.
Παραδόσεις το 2023
To τρέχον έτος σύμφωνα με τις τουρκικές εξαγγελίες και προγραμματισμούς , πρόκειται να παραδοθούν στις ΤΕΔ, το TAI Hurjet εκπαιδευτικό και αεροσκάφος παροχής εγγύς αεροπορικής υποστήριξης και το TAI Meltem III (ATR72-600) ανθυποβρυχιακό αεροσκάφος.
Προγενέστερες
Νωρίτερα παραδόθηκαν στις ΤΕΔ το μη επανδρωμένο εναέριο όχημα TAI Aksungur το 2021, το TAI T-625 (Gokbey) μεταφορικό ελικόπτερο το 2020, το TAI UAV-UCAV Anka το 2018, το TAI Hurkus επαιδευτικό αεροσκάφος με χρήση του κατά ανταρτών του PKK το 2018, το επιθετικό ελικόπτερο TAI T-129 (ATAK) το 2015, το TAI Meltem II (CN-235), αεροσκάφη θαλάσσιας περιπολίαςμε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου για ηλεκτρονική χαρτογράφηση του εχθρού το 20025, και τα ελικόπετρα Sikorsky UH-60 Black Hawk πολλαπλών ρόλων ελικοπτέρων από το μακρινό 1979.
Στόχοι-Επιδιώξεις
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η Τουρκία στα πλαίσια ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας της προβαίνει στην κατασκευή μεγάλου αεροπορικού στόλου που απαρτίζεται από τα εναέρια μέσα προαναφέραμε, μερικά εκ των οποίων είναι νεότευκτα και άλλα παλαιά που εκσυγχρονίζονται, σε μια προσπάθεια ολοκληρωτικής απεξάρτησης από την Δύση.
Τα προαναφερθέντα τουρκικά πτητικά μέσα δεν θα πρέπει να τα δούμε αποσπασματικά,αφού επικουρούνται από πληθώρα συστημάτων όπως πχ το RADAR AESA MURAD, με το οποίο η Τουρκία μαζί με άλλα ηλεκτρονικά συστήματα εξοπλίζει τα παλαιά F-16 BLOCK30 αναβαθμίζοντας κατακόρυφα τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες, βάση του προγράμματος OZGUR.
Παράλληλα συνεχίζεται η παράδοση πυρομαχικών, έξυπνων μέσων παράδοσής τους , τουρκικής κατασκευής και drones kamikaze, τα οποία στα πλαίσια της διαλειτουργικότητάς τους αυξάνουν πολλαπλάσια την μαχητική ισχύ της Τουρκικής πολεμικής αεοπορίας.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι λόγω των προβλημάτων στις σχέσεις Άγκυρας-Ουάσιγκτον που αντανακλούσε σε έλλειψη ακόμη και πυρομαχικών, οι Τούρκοι προέβησαν στην κατασκευή για τα F-16 τους γηγενών πυραύλων αέρος-αέρος Merlin (Bozdoğan) εντός οπτικού εύρους (WVRAAM) και Peregrine (Gökdoğan) Beyond Visual Range Air-to-Air Missile (BVRAAM), αντικαταθιστώντας τους Αμερικανικούς πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9 AIM-9X Sidewinder και AIM-120 AMRAAM αντίστοιχα.
Δυο πολύ σημαντικά προβλήματα για την Ελλάδα
Από τα παραπάνω προκύπτουν δύο πολύ σημαντικά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον υπολογισμό της μαχητικής ισχύος των τουρκικών πτητικών μέσων και πυρομαχικών σε σχέση με τα αντίστοιχα της χώρας μας, προκειμένου σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο να δύναται να υπολογιστεί η σχετική μαχητική ισχύς με τους Τούρκους σε μία στρατιωτική σύγκρουση.
Για παράδειγμα, ποιός είναι ο συντελεστής μαχητικής ισχύος ενός σχηματισμού 4 τουρκικών F-16 BLOCK 50 που θα φέρουν το RADAR AESA MURAD εξοπλισμένων με πυραύλους Gökdoğan και Bozdoğan σε σχέση με έναν σχηματισμό από 4 Ελληνικά BLOCK 70 VIPER εξοπλισμένα με πυραύλους AIM-120 AMRAAM και AIM-9 AIM-9X, αν θα αναμετρηθούν σε ένα θαλάσσιο περιβάλλον στη ΝΑ Μεσόγειο χωρίς να συμμετέχουν άλλα οπλικά συστήματα και μέσα και από τις δύο πλευρές;
Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι η Τουρκία έχει ή είχε στο οπλοστάσιό της οπλικά συστήματα-μέσα και πυρομαχικά που χρησιμοποιεί η χώρα μας, όπως τα F-16 και οι πύραυλοιAIM-120 AMRAAM και AIM-9 AIM-9X, αφού και οι δύο είναι χώρες του ΝΑΤΟ, και άρα γνωρίζει την απόδοσή τους, ενώ εμείς όχι για τα νέα τουρκικά εναέρια μέσα.
Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν τα Γαλλικής προέλευσης αεροσκάφη και πυρομαχικά που δεν έχει η Τουρκία.
Και αν αυτό είναι η μια πτυχή του προβλήματος ας αναλογιστούμε τι γίνεται με τα τουρκικά drones και την προσμέτρηση της μαχητικής ισχύος τους από εμάς.
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με την μεγάλη έκταση της Τουρκίας, την έλλειψη δυνατότητας με τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα και μέσα από πλευράς Ελλάδας να πληγεί το σύνολο της τουρκικής επικράτειας,την δυνατότητα μεταφοράς υποδομών της αμυντικής βιομηχανίας της σε απομακρυσμένες περιοχές σε Ανατολία και στα παράλια της Μαύρης θάλασσας, ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν εάν απαιτηθεί βάσει της Διακήρυξης της Σούσα με τους Αζέρους, από όπου θα συνεχίζεται η παραγωγή τουρκικών εναέριων μέσων απρόσκοπτα.
Την ίδια ώρα η χώρα μας θα αναγκάζεται να προμηθεύεται από φίλες χώρες πολεμικό υλικό, ενώ λόγω της πολύ μικρότερης έκτασής της σε σχέση με την τουρκική, θα βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου η επικράτειά της εντός βεληνεκούς κάποιων οπλικών συστημάτων και μέσων της Τουρκίας.
