Μπορεί η Βρετανία να συνεργάζεται με την Τουρκία για τους κινητήρες του TFX και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών που ετοιμάζει η τελευταία, ωστόσο το γεγονός πως η Ελλάδα ετοιμάζεται να υπογράψει μέσα στην εβδομάδα διακήρυξη αμυντικής συνεργασίας με το Ηνωμένο Βασίλειο, δείχνει πως τα πράγματα είναι έτοιμα να αλλάξουν και στις σχέσεις Λονδίνου Άγκυρας. Ίσως όχι τόσο όσο θα επιθυμούσε η Αθήνα αλλά σίγουρα σε σεβαστό βαθμό. Αυτό φαίνεται και από την αρθρογραφία στον βρετανικό Τύπου.
Ο Σάιμον Τίσμπαλ γράφει χαρακτηριστικά στον Gurdian πως ο Ερντογάν θα πρέπει από κάποιο σημείο και μετά να αρχίσει να αντιμετωπίζεται από την Δύση ακόμα και ως…εχθρός!
Γράφει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά: «Η Τουρκία είναι ένας «ζωτικός στρατηγικός σύμμαχος» της Δύσης είναι το είδος της αληθοφάνειας πάνω στην οποία ανατρέφονται άνθρωποι όπως ο Τζο Μπάιντεν και ο Γενς Στόλτενμπεργκ, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ. Τι θα γινόταν αν το παλιό πριόνι δεν ισχύει πλέον; Τι κι αν ο ηγέτης της Τουρκίας, εκμεταλλευόμενος αυτή την ιδέα, προδώσει τα δυτικά συμφέροντα προσποιούμενος εταιρική σχέση; Δεν θα έπρεπε αυτός ο ηγέτης να αντιμετωπίζεται ως ευθύνη, ως απειλή – ακόμη και ως εχθρός;
Η γεωγραφία δεν αλλάζει. Η Τουρκία ασκεί σημαντική επιρροή στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Ασίας και Μέσης Ανατολής. Ωστόσο, οι ολοένα και πιο επιθετικές, αυταρχικές και σχισματικές πολιτικές που ακολουθούνται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για δύο δεκαετίες από τον χολερικό σουλτάνο πρόεδρό της έχουν ανατρέψει τις μακροχρόνιες υποθέσεις. Η αξιοπιστία και η χρησιμότητα της Τουρκίας ως αξιόπιστου δυτικού συμμάχου είναι σχεδόν στο τέλος της.
Καθώς οι πιο σημαντικές τουρκικές εκλογές σε μια γενιά κινούνται προς μια πυρετώδη κορύφωση τον Μάιο, και καθώς οι δυτικές δημοκρατίες σκέφτονται κρίσιμες επιλογές στην Ουκρανία, έναντι της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν και στο Ιράν, τη Συρία και το Ισραήλ-Παλαιστίνη, αυτά τα διλήμματα συνοψίζονται σε ένα βασικό ερώτηση: είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι ο διπρόσωπος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι φίλος της Δύσης – και να τον τιμωρήσουμε ανάλογα;
Το μπλοκάρισμα από τον Ερντογάν στην προσπάθεια της Σουηδίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είναι το τελευταίο, κραυγαλέο παράδειγμα εχθρικής συμπεριφοράς. Ισχυρίζεται ότι η Στοκχόλμη φιλοξενεί «τρομοκράτες» από την μαχητική κουρδική ομάδα PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν). Στην πραγματικότητα, το βέτο του πηγάζει από τη μακροχρόνια αντικουρδική βεντέτα του, η οποία περιλαμβάνει νομικές κινήσεις για το κλείσιμο του HDP (Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα), της κύριας αντιπολίτευσης που υποστηρίζεται από τους Κούρδους, πριν από τις εκλογές. Η διαμάχη στο ΝΑΤΟ απειλεί τώρα να εκραγεί εν μέσω ενός πλήθους πυρπολήσεων Κορανίου, διπλωματικών διαμαρτυριών και βίαιων αντιποίνων.
Ο Ερντογάν απαιτεί επίσης την έκδοση πολιτικών προσφύγων από τη Σουηδία, ιδίως τον Bülent Keneş, πρώην αρχισυντάκτη της εφημερίδας Zaman, τον οποίο κατηγορεί ότι υποστήριξε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016. Οι εκφοβιστικές τακτικές κατά των δημοσιογράφων αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης μετά το πραξικόπημα ώθηση να καταπνίξει τον δημόσιο διάλογο, να χειραγωγήσει το σύνταγμα, να υποτάξει τους δικαστές, να εκκαθαρίσει τον στρατό και τη δημόσια διοίκηση – και να ενισχύσει την de facto μονοπρόσωπη κυριαρχία.
Η χρήση της ένταξης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για εσωτερικούς πολιτικούς σκοπούς είναι ένα τυπικό παιχνίδι του Ερντογάν. Ωστόσο, επίσης εσκεμμένα εμποδίζει τη νόμιμη επιθυμία της Σουηδίας (και της Φινλανδίας) να ενισχύσει την άμυνά της μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ υπονομεύει τις προσπάθειες του ΝΑΤΟ να δείξει ενότητα και αποφασιστικότητα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η πρώτη φορά που ο Ερντογάν ευνοεί τη Μόσχα έναντι των εταίρων του ΝΑΤΟ.
Όλα αυτά οδηγούν πίσω στο αρχικό ερώτημα: τι πρέπει να κάνουν οι δυτικές δημοκρατίες για τον Ερντογάν, αν υποθέσουμε ότι θα κερδίσει ξανά; Περισσότερες κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου προσωπικά, είναι μια πιθανότητα. Αμερικανοί γερουσιαστές προτείνουν ότι η Άγκυρα μπορεί να αρνηθεί τα μαχητικά αεροσκάφη F-16 που υποσχέθηκε ο Μπάιντεν, εάν συνεχίσει να σαμποτάρει το ΝΑΤΟ. Οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη στην ΕΕ θα μπορούσαν να παγώσουν επίσημα, επ' αόριστον. Ωστόσο, για να τραβήξει την προσοχή του Ερντογάν, τυχόν τιμωρητικά μέτρα θα πρέπει να προχωρήσουν περαιτέρω.
Οι υπερβολικά επιφυλακτικοί, που απεχθάνονται τον κίνδυνο Μπάιντεν και Στόλτενμπεργκ πρέπει να εγκαταλείψουν την παλιά, απαξιωμένη σκέψη. Θα πρέπει να υπενθυμίσουν στον Ερντογάν ότι το ΝΑΤΟ είναι μια κοινότητα αξιών και κανόνων. καλωσορίζει τη Σουηδία και τη Φινλανδία στη συμμαχία μέσω ψηφοφορίας και των 30 μελών· και να αναστείλει την ένταξη της Τουρκίας, εάν χρειαστεί, τροποποιώντας τη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού. Η Τουρκία κατοικεί σε μια δύσκολη γειτονιά. Κανείς δεν περιμένει χείμαρρους ειρήνης και αγάπης από τους ηγέτες της. Και θα μπορούσε να είναι και πάλι ένας πολύτιμος σύμμαχος. Αλλά η Τουρκία δεν είναι απαραίτητη. Αν χρειαστεί, οι δυτικές δημοκρατίες μπορούν να ζήσουν με ασφάλεια χωρίς αυτό – μέχρι να ξημερώσει εκείνη η ευτυχισμένη μέρα, όταν ο άρρωστος σουλτάνος της Άγκυρας τελικά αμυνθεί και ξεφτιλιστεί».
