Η Τουρκία ξεκίνησε τις δοκιμές του πλοίου καθολικής προσγείωσης (UDC) Anadolu (L400 Anadolu). Θα είναι το μεγαλύτερο πλοίο στην ιστορία του τουρκικού ναυτικού. Όμως το Anadolu, δεν θα μεταφέρει αμερικανικά μαχητικά F-35, αλλά τα drones Bayraktar (θαλάσσια έκδοση).
Ο Ρωσικός ιστότοπος vz.ru, αναφέρει ότι η Τουρκία «ντροπιάστηκε» με το πρώτο της αεροπλανοφόρο, και εξηγεί γιατί έγινε αυτή η αντικατάσταση και αν θα ωφελήσει τον τουρκικό στόλο πραγματικά.
Το Anadolu δημιουργήθηκε σε μια διαφορετική πολιτική εποχή. Τώρα οι Τούρκοι είναι γνωστοί για τις στρατιωτικές τους ενέργειες στη Συρία, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη πάνω από το Καραμπάχ και την Ουκρανία και η επέκτασή τους συνδέεται με τα δικά τους σύνορα, με εξαίρεση εκείνα τα μέρη όπου ήταν προηγουμένως εδραιωμένα. Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές του 2010, η κατάσταση ήταν διαφορετική.
«Η Τουρκία θέλοντας να ενεργήσει ως παγκόσμιος παίκτης, διείσδυσε στην Αφρική, τον Περσικό Κόλπο, υποστηρίζοντας καθεστώτα πολιτικά φιλικά προς τον Ερντογάν. Τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες ακολούθησαν βιομήχανοι», αναφέρει.
Οι Τούρκοι σκέφτονταν ενεργά τις ξένες βάσεις. Και για να προστατεύσουν όλες αυτές τις επενδύσεις και το εμπόριο, χρειάζονταν την ικανότητα να παραδίδουν γρήγορα στρατεύματα σε ένα προβληματικό σημείο.
«Μόνο ο στόλος έχει τέτοια ευκαιρία. Και το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για την προσγείωση ενός στρατιωτικού σχηματισμού από τη θάλασσα, είναι αυτό που λέγεται στη Ρωσία με τις λέξεις "Universal Landing Ship" – UDC», αναφέρει.
Στην αρχή των ένδοξων πράξεων
Τι κοινό έχουν τέτοια πλοία σε διαφορετικούς στόλους; Πρώτον, η δύναμη της ομάδας εδάφους που προσγειώνεται από αυτήν, αφορά ένα τάγμα πεζικού με κανονικό φορτίο, με οχήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό.
Δεύτερον, η ύπαρξη θαλάμου ελλιμενισμού στην πρύμνη, από τον οποίο μπορούν να εξέλθουν φορτωμένα αποβατικά και ειδικά αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα υψηλής αξιοπλοΐας.
Τρίτον, η παρουσία ενός μεγάλου καταστρώματος ελικοπτέρων, από το οποίο μπορούν να ανέλθουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ελικόπτερα με το πρώτο κύμα προσγείωσης (περίπου ενισχυμένη δύναμη), και μερικές φορές επιθετικά ελικόπτερα μαζί τους.
Μέρος του UDC μπορεί επίσης να μεταφέρει αεροσκάφη. Πρώτον, κάθετα απογειώνοντας αεροσκάφη επίθεσης και μαχητικά (για παράδειγμα, το Harrier ή το F-35B) και ελαφρά αεροσκάφη με κανονική απογείωση και προσγείωση, ικανά να απογειώνονται από μικρές περιοχές και να σταματούν σε αυτές.
Υπάρχουν πάντα χειρουργικές αίθουσες στο UDC, αφού οι τραυματίες μεταφέρονται μέσω αυτών, και συχνά υπάρχουν κέντρα διοίκησης αρκετά καλά εξοπλισμένα για να διαχειριστούν την επιχείρηση προσγείωσης από εκεί. Υπάρχουν επίσης αποθέματα υλικοτεχνικών μέσων, καυσίμων και πυρομαχικών για την απόβαση.
Ταυτόχρονα, το UDC είναι πάντα ένας συμβιβασμός. Η προσγείωση απαιτεί πολύ χώρο και αυτό, δεν καθιστά δυνατή τη δημιουργία ενός μεγάλου υπόστεγου και τη διασφάλιση της επισκευής του αεροσκάφους. Ένα ευρύ κατάστρωμα προσγείωσης για άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, απαιτεί ένα φαρδύ κύτος και μοιραία η υδροδυναμική αντίσταση του κύτους θα είναι πολύ υψηλή. Για τους ίδιους λόγους, δεν υπάρχει πουθενά να τοποθετηθούν αμυντικά όπλα στο UDC, και αν ναι, τότε πρέπει να προστατεύεται από άλλα πλοία.
«Ακόμα κι αν το UDC μπορεί να μεταφέρει αεροσκάφη, η αεροπορική του ομάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να πολεμήσει για την υπεροχή του αέρα. Αυτό σημαίνει ότι, είτε χρειάζονται μαχητικά αεροσκάφη κάπου κοντά στην περιοχή χρήσης μάχης είτε ένας εχθρός χωρίς καθόλου αεροπορία», αναφέρει ο ιστότοπος.
Σήμερα, το UDC βρίσκεται σε πολλούς στόλους. Και όταν η Τουρκία είχε παγκόσμιες φιλοδοξίες, η τουρκική ηγεσία ήθελε την ίδια ευκαιρία για τον εαυτό της, να αποβιβάσει ένα περιορισμένο σώμα (κάπου στη Σομαλία για παράδειγμα), μέσα σε λίγες ώρες. Το UDC για την απόβαση του προηγμένου κλιμακίου ενός τέτοιου στρατεύματος ήταν το ιδανικό, αλλά οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν ήξεραν πώς να κατασκευάσουν τέτοια πλοία. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ωστόσο, όλες αυτές οι σκέψεις άρχισαν να επικαλύπτονται με άλλες.
Το ισπανικό UDC του τύπου Juan Carlos I, επιλέχθηκε ως βασικό σχέδιο για το τουρκικό ναυτικό. Αυτό το πλοίο στον κόσμο σήμερα θεωρείται μοντέλο UDC, στο οποίο η ισορροπία μεταξύ των δυνατοτήτων του είναι πιο ωφέλιμη.
Στην πραγματικότητα, αυτό το πλοίο είναι σαν ένα «ελβετικό μαχαίρι». Μπορεί να εκτελέσει όλα τα είδη αποβιβάσεων και πολλές χρήσιμες εργασίες για τα εκστρατευτικά σώματα, αλλά όλα με επιφύλαξη.
Αυτή ήταν η αρχική ιδέα, αλλά δεν κράτησε πολύ. Η Τουρκία συμμετείχε στο πρόγραμμα Joint Strike Fighter, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της οικογένειας αεροσκαφών F-35. Από εκείνη τη στιγμή, το Anadolu, κατασκευάστηκε με το βλέμμα να γίνει περισσότερο αεροπλανοφόρο παρά πλοίο προσγείωσης.
«Και εκεί έφτασε εγκαίρως η αλλαγή της πολιτικής πορείας. Αντί της παγκόσμιας Τουρκίας, που δημιουργεί κέντρα επιρροής της σε όλο τον κόσμο και μεταφυτεύει χώρα μετά από χώρα στα βιομηχανικά της προϊόντα, εμφανίστηκε η Τουρκία, σε πόλεμο με τους γείτονές της, προκαλώντας τη Ρωσία και οδηγώντας την επέκταση εκεί όπου δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι με αυτήν», αναφέρει.
Το πλοίο ήταν συμβόλαιο το 2015, όταν η Τουρκία έμπαινε ήδη στη Συρία. Το 2018 καταστρώθηκε και ένα χρόνο αργότερα, το 2019, το κύτος του είχε ήδη εκτοξευθεί για ολοκλήρωση. Και την ίδια χρονιά, η Τουρκία, ξεκινώντας να το παίζει αυτοκρατορία, δέχτηκε ένα «απολαυστικό χαστούκι» καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πέταξαν τους Τούρκους από το πρόγραμμα των F-35.
«Η κατάσταση ήταν κωμική. Η περηφάνια των Οθωμανών δεν άντεχε κάτι τέτοιο. Χρειάζονταν ένα σύμβολο μεγαλείου, που θα τους επέτρεπε να πούν ότι όλα αυτά δεν ήταν μάταια και δικαιολογημένα. Και βρέθηκε λύση με τέτοιο σύμβολο. Δεδομένου ότι δεν ήταν δυνατό να τοποθετηθούν μαχητικά στο Anadolu, και ολόκληρη η υποδομή είναι εκεί, τότε είναι απαραίτητο να γίνει φορέας drones», αναφέρει.
Επί του παρόντος πιστεύεται ότι οι ναυτικές παραλλαγές των Bayraktars, θα γίνουν ένας από τους κύριους τύπους αεροσκαφών στο Anadolu. Τα "Bayraktars" θα μπορούσαν κάλλιστα να πετάξουν από αυτό το πλοίο ακόμη και χωρίς εφαλτήριο και να προσγειωθούν επίσης σε αυτό. Και ο εξοπλισμός ελέγχου, θα έπρεπε να σταθεί εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ας συνοψίσουμε. Εάν η Τουρκία κατασκεύαζε αυτό το πλοίο αμέσως ως αμιγώς αποβατικό, τότε θα ήταν καλύτερο από αυτό που συνέβη. Και τα drones από αυτό θα πετούσαν κανονικά, από ένα επίπεδο κατάστρωμα θα ήταν ακόμη πιο βολικό.
«Τώρα η Τουρκία, έχει ένα πλοίο στο οποίο η ικανότητα ανύψωσης ελικοπτέρων σφάζεται για χάρη ενός εφαλτηρίου, από το οποίο δεν θα πετάξει κανένα από τα αεροσκάφη για τα οποία προοριζόταν», αναφέρει ο ρωσικός ιστότοπος και συμπληρώνει:
«Και αν η Τουρκία πάρει ποτέ το F-35; Τότε το Anadolu δεν θα είναι ακόμα ένα πλήρες αεροπλανοφόρο. Ναι, τα F-35 είναι πολύ σοβαρά αεροσκάφη, αλλά είναι αδύνατο να εξασφαλιστεί η τακτική και εντατική πολεμική χρήση τους από τα αποβατικά πλοία. Περιμένουν αρκετές εξόδους σε μικρές ομάδες και υπηρεσία σε ένα άβολο και μικρό υπόστεγο».
