Τη σύμπτωση κατά την οποία η αντίδραση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η προειδοποίηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα συμπίπτουν αναδεικνύει σε άρθρο της η τουρκική εφημερίδα Sabah, σύμφωνα με την ιστοσελίδα capital.gr.
Το άρθρο αρχικώς παραθέτει τις "προειδοποιήσεις" του Τούρκου προέδρου προς την Ελλάδα και τους λεονταρισμούς, καθώς μετά το περίφημο "για μένα πλέον Μητσοτάκης γιοκ", μετά την ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, επακολούθησε η ακύρωση Στρατηγικού Συμβουλίου Υψηλού Επιπέδου Ελλάδας-Τουρκίας, με την εφημερίδα να χαρακτηρίζει την κίνηση δίκαιη καθώς ο "Έλληνας πρωθυπουργός αθέτησε μια υπόσχεση που είχε δώσει κατά την επίσκεψή του τον Μάρτιο του 2022 στην Κωνσταντινούπολη – ότι οι δύο κυβερνήσεις δεν θα επιτρέψουν σε τρίτους να ανακατευτούν στις διμερείς σχέσεις τους".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μας κατηγορούν για Ψέριμο οι Τούρκοι και λίγα μίλια μακριά στο νησάκι Τσαβούς έχουν στρατιωτική εγκατάσταση με ραντάρ επιφανείας
Παρουσιάζοντας τα τουρκικά επιχειρήματα ότι δήθεν η Ελλάδα έχει μια αντιτουρκική ατζέντα, την οποία παρουσιάζει σε ΗΠΑ και ΕΕ, την υποτιθέμενη στρατιωτικοποίηση των νησιών, τις αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία το άρθρο επισημαίνει ότι αυτό που είπε ο Ερντογάν είναι ξεκάθαρο: "η Ελλάδα, όχι η Τουρκία, σαμποτάρει τη διαδικασία εξομάλυνσης που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2021".
Εν συνεχεία έρχεται η προειδοποίηση Τσίπρα για τον οποίο η Sabah λέει ότι "επανέλαβε τις προειδοποιήσεις του Ερντογάν, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη ότι μετέτρεψε τη χώρα 'από το κέντρο σταθερότητας και εμπιστοσύνης σε ένα δύσκολο τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου σε προπορευόμενο φυλάκιο της Ανατολικής Μεσογείου για τη Δύση'. Ο ίδιος διευκρίνισε ως εξής: 'Στην πραγματικότητα, είναι ένα απροστάτευτο φυλάκιο προώθησης γιατί (και ελπίζω να μην φτάσει ποτέ σε αυτό) εάν έπρεπε ποτέ να υπερασπιστούμε την κυριαρχία μας – ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας – θα είμαστε ολομόναχοι'".
"Ήταν μια λογική προειδοποίηση που θύμιζε στο κατεστημένο της ελληνικής πολιτικής τι έπεται μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα", γράφει η Sabah.
Βάσει λοιπόν των δύο ρητορικών, η τουρκική εφημερίδα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει στριμωχτεί από μόνη της σε μια γωνία καθώς από τη μία κατηγορεί την Τουρκία για επιθετικότητα ενώ από την άλλη προχωρά "στρατιωτικοποιώντας τα νησιά, διεκδικώντας 10 μίλια εναέριου χώρου και μιλώντας για 12 ναυτικά μίλια χωρικών υδάτων – όπως ακριβώς οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της έναντι των εδαφικών δικαιοδοσιών στην Ανατολική Μεσόγειο και σχετικά με την Κύπρο".
Φυσικά τίθεται το ερώτημα από τον Τούρκο αρθρογράφο αν όντως αυτή η πρακτική συμβάλλει στην εκπλήρωση των ελληνικών συμφερόντων και χαρακτηρίζεται "μη σοφό" το ότι το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος μετατρέπονται σε "τόπο ανταγωνισμού για τους αντιπροσώπους μεγάλων δυνάμεων αντί για έναν τόπο ενέργειας και τουρισμού".
Αφού λοιπόν ο αρθρογράφος πείστηκε ότι γκρέμισε την ελληνική επιχειργηματολογία προχωρά και στη συνήθη επίδειξη δύναμης της Άγκυρας, κατά πάγια τακτική σύμφωνα με την οποία: μιας και η Τουρκία ομαλοποίησε τις σχέσεις της με ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ και την "Αίγυπτο να έπεται", η Τουρκία γκρέμισε τις προσπάθειες της Ελλάδας να στήσει έναν αντιτουρκικό μπλοκ και πλέον η Ελλάδα δεν μπορεί να παραβιάζει τον νόμο για να πείσει για το δίκαιο των επιχειρημάτων της έναντι της Τουρκίας.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος επικαλείται το "άρθρο 60 της Σύμβασης Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών μεταξύ των Κρατών και Διεθνών Οργανισμών ή μεταξύ Διεθνών Οργανισμών (1969) [την αποκαλεί απλώς "Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών"] -στην οποία είναι συμβαλλόμενα μέρη και οι δύο χώρες- ορίζει ότι η ουσιώδης παραβίαση διμερούς ή πολυμερούς συνθήκης δίνει το δικαίωμα στο θιγόμενο μέρος να επικαλεστεί την παράβαση αυτή για να αναστείλει τη λειτουργία της συνθήκης του. εν μέρει ή εν όλω ή να το τερματίσει".
Στη συνέχεια παραθέτει "το άρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης, που σχετίζεται με την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, συνδέει την αποστρατικοποίηση με τη 'διατήρηση της ειρήνης'. Με άλλα λόγια, η αποστρατικοποίηση είναι σημαντική προϋπόθεση για τη μεταφορά των σχετικών νησιών στην Ελλάδα" λέει ο αρθρογράφος και κλείνει το άρθρο: "Επιπλέον, δεδομένου ότι οι Συνθήκες Ειρήνης των Παρισίων (1947), στις οποίες η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος, δημιούργησαν ένα 'αντικειμενικό καθεστώς', η Τουρκία συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις της βάσει αυτής της συνθήκης και σέβεται το καθεστώς των σχετικών νησιών. Ως εκ τούτου, η Τουρκία πρέπει να θεωρείται ικανή να επικαλεστεί τα δικαιώματά της που έχουν τις ρίζες της στις συνθήκες. Εν ολίγοις, η Αθήνα πρέπει να αποκαταστήσει το αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς των νησιών χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση – εκτός εάν θέλει να τεθεί υπό αμφισβήτηση η κυριαρχία της στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου".
Φυσικά ο εν λόγω αρθρογράφος της Sabah επιλεκτικώς και ηθελημένα "αγνοεί" το άρθρο 60 της Συνθήκης της Λωζάνης που γράφει ότι "τα Κράτη, υπέρ ων απεσπάσθη ή αποσπάται έδαφος εκ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε συνεπεία των Βαλκανικών πολέμων, είτε δυνάμει της παρούσης Συνθήκης, θα αποκτήσωσιν άνευ ανταλλάγματος πάσαν ιδιοκτησίαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κειμένην εν τω εδάφει τούτω".
Πέραν τούτου, το άρθρο 13 το οποίο επικαλείται ο αρθρογράφος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι "η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων", εννοώντας Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία και φυσικά αποσιωπά κακοτέχνως το γεγονός ότι άπασες οι επιθετικές ενέργειες από καταβολής Τουρκικής Δημοκρατίας έχουν γίνει από την Τουρκία, ενώ η Ελλάδα συμφώνως με τις συνθήκες προσπαθεί να διατηρεί την ειρήνη, άρα ουδεμία παραβίαση συνίσταται επ' αυτού.
Και φυσικά δεν τον συμφέρει να επικαλεστεί το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης που λέει ότι: "Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου".
